Од најдлабоките делови на животот, каде што реалноста се чини дека се раствора во магливи прагови, Кристијан Аларкон секогаш наоѓаше приказни за да ни каже. Прво како новинар, а потоа како наратор на фикцијата, или можеби не толку на фикцијата, туку на профилите кои ни се и блиски и кои во нас го будат тоа отуѓување на човечкото како нешто далечно, туѓо, непретпоставливо од нашата читачка свест и затоа престапна во последна инстанца.
Во библиографијата која полетува кон оние хибридни хоризонти на оние кои се стремат да бидат писатели без да можат да се откажат од професијата новинар, како што се случи со Том Волф или многу други, она што се случи со Alarcón сигурно ќе заврши со интересна книжевна кариера. И ние ќе бидеме тука да го кажеме тоа.
Топ препорачани романи од Кристијан Аларкон
Третиот рај
Животот не само што минува како рамки непосредно пред превезот на шокантната последна светлина (ако нешто такво навистина се случи, надвор од познатите шпекулации за моментот на смртта). Всушност, нашиот филм нè напаѓа во најнеочекуваните моменти. Може да се случи зад воланот да ни нацрта насмевка за тој фантастичен ден пред години, совршен толку и идеализиран...
Нашиот филм нè затекнува во празни моменти, за време на рутински задачи, среде незначајно чекање, непосредно пред спиење. И истото сеќавање може да има ревизија на неговото сценарио или корекција на режијата на филмот, со неговото седиште некаде во нашиот ум.
Кристијан Аларкон ни раскажува за филмот за неговиот протагонист на најживописниот и најскапоцениот можен начин. За да можеме да ги почувствуваме на допир, па дури и да ги помирисаме оние евокации на животот што беше и начинот на гледање на животот од тој долг. Да се разберат одредени протагонисти значи да се разбереме себеси. Затоа литературата секогаш ќе биде неопходна.
Еден писател ја обработува својата градина на периферијата на Буенос Аирес. Таму одат неговите спомени од детството во еден град во јужниот дел на Чиле, приказните за неговите предци, неговата баба, неговата мајка. Исто така и егзилот во Аргентина и како во тој егзил жените се тие што го садат овоштарникот, бавчите, солидарноста, колективот.
Безродовиот, хибриден и поетски роман, да се чита Третиот рај значи да се влезе за миг во универзумот на Кристијан Аларкон, автор на ова книжевно, ботаничко и феминистичко патување кое, далеку од исцрпување на првото читање, бара од нас да се вратиме во текстот со цел да одговори на многуте прашања што ги поставува.
„Сместен на различни места во Чиле и Аргентина, главниот лик ја реконструира историјата на своите предци, додека навлегува во својата страст за одгледување градина, во потрага по личен рај. Романот отвора врата за надежта да се најде засолниште од колективните трагедии во малите“.
Кога ќе умрам сакам да ми играат кумбија
Првично објавен во 2003 година и обновен заради ширење на делото на автор кој конечно беше награден и признат во повеќе објективна вредност. Но и во позадина го оживува митскиот лик на „Ел Френте“ Витал на кој Каламаро му посвети дури и една од неговите песни. Со хрониката како позадина, откриваме дело на контрасти како што веќе може да се погоди во различните концепти на насловот. Извонредна приказна за тој човечки контекст каде што грозноста и величината завршуваат се судираат и, како ретко, второто излегува како победник.
„-Неговиот син е мртов. Еве го, не го допирајте.
На земјениот под Виктор лежеше, со широко, чисто чело што му го даде прекарот, во локва крв, под масата каде што го напишаа официјалниот извештај за неговата смрт.
На 6 февруари 1999 година, смртта на едно младо момче, Виталниот фронт, изрешетан од полицијата, го издигна во категоријата на мит оној Робин Худ од градот кој го дистрибуираше она што го украде меѓу соседите и доведе до светецот способен да прави чуда како што е промената на судбината на полициските куршуми.
