Понекогаш црниот жанр добива значење што се граничи со егзистенцијалното. Случаи како тој на Победник на дрвото, способен за најбездната длабочина од интроспекцијата на неговите ликови. Нешто слично се случува и со овој автор, Крис Витакер кој пристигнува со уште една точка на несомнена врска со швајцарскиот бестселер Elоел дикер. Бидејќи кога станува збор за започнување на приказната од нејзиниот можен крај, не целосно откриен, влегуваме во збирот на флешбекови кои ја сочинуваат сложувалката на денот.
Со мешање тогаш секогаш можете да добиете добри синтези. Проблемот или доблеста, според авторот, е да се најде комбинацијата, соодветната доза за резултатот да не заврши неурамнотежен без неопходното полнење на различноста на наративните состојки. Во оваа прилика Витакер смета дека совршената точка кон тој коктел е неодгатлива, колку што е генијално измешан.
Војвотката Деј Редли е самопрогласен тринаесетгодишен „одметник“. Правилата се за други луѓе. Таа е жесток заштитник на нејзиниот петгодишен брат Робин и возрасната фигура на Стар, нејзината самохрана мајка, која не може да се грижи за себе, а уште помалку за нејзините две деца.
Волк сега е началник на локалната полиција, но тој сè уште се обидува да ја залечи старата рана од сведокот што пред три децении го испратил во затвор својот најдобар пријател, Винсент Кинг, кој излегува од затвор. И Војвотката и Вок мора да се соочат со проблемот што ќе го донесе нивното враќање.
Суштината во оваа прилика е визијата на материјата од перспектива на двата лика од двете страни на трагедијата. Девојката и полицаецот. Од катастрофата што резултира со искоренување, напуштање и вина од една страна, како и во жесток случај затворен, а сепак во фаза на најинтимна разрешница.
Сега можете да го купите романот „Почнавме на крајот“, од Крис Витакер, овде:
