Како да не му ставите лице веднаш. Стотици филмови во кои се чини дека лицето на веќе ветеранот Џексон дава цврстина на секој заплет. Речиси секогаш како споредно или барем како комплементарно на друга централна интерпретација. Да не се меша со Лоренс Фишбурн (Матрикс) и покрај нивната слична физиономија. На прво место затоа што нема врска со доблестите на едниот и на другиот. Второ, затоа што Самуел многу се налутил кога ја покренале темата за неговата сличност.
Поентата е дека Џексон е типичен актер за кого се осмелувате да гледате филм. Нешто како Морган Фримен, вредност која обезбедува приземни интерпретации способни да дадат трансценденција на најбесмислениот заплет. Но, исто така, Џексон е вообичаено успешен во многу од неговите филмови, кои на крајот завршуваат како блокбастери, а подоцна класици.
Нашиот пријател Семјуел е роден во Вашингтон во 1948 година. Својата актерска кариера ја започна на сцената во 1970-тите. Своето филмско деби го имаше во 1981 година со филмот Заедно со денови. Во текот на 1980-тите, тој се појави во голем број независни филмови, вклучително и Jungle Fever (1991) и Do the Right Thing (1989).
Џексон стана ѕвезда во 1990-тите со серија улоги во хит филмови. Во 1994 година, тој глумеше во Pulp Fiction, филм на Квентин Тарантино кој стана култен класик. Во 2000-тите Џексон продолжи да биде популарна ѕвезда. Тој се појави во суперхеројскиот филм The Avengers (2012) и неговите продолженија, како и акционите филмови The Hateful Eight (2015) и Glass (2019).
Џексон е еден од актери со најмногу пари на сите времиња. Добитник е на бројни награди за својата работа, вклучувајќи и три номинации за Оскар за најдобра споредна машка улога. Тој е и застапник за различни причини, вклучително и еднакви права за сите граѓани.
Топ 3 препорачани филмови на Семјуел Л. Џексон:
Штитеничката
ДОСТАПНИ ТУКА:Филм со продолженијата „Сплит“ и „Стакло“. Но, во случајот со ова иницијално дело, Џексон достигнува митско ниво во однос на претставата на анти-херојот, на непријателот што треба да биде совладан од некласичен херој, заглавен во сопствените сенки... Без сомнение, ремек-дело со тој џик за љубителите на стрипови.
Мора да се каже дека Брус Вилис одлично се снаоѓа и како нетипичен суперхерој, потресен по каприците на неговиот откривач и инструктор, самиот Џексон. Тандем кој не можеше да функционира подобро. Најлошото нешто во овој филм е што не можам да го развивам многу понатаму. Затоа што последниот пресврт е маестрален...
Евтини приказни
ДОСТАПНИ ТУКА:Во оваа прилика, главната улога на Траволта го фокусира повеќе вниманието и можеби затоа ја избирам на второ место во однос на едноставните интерпретации на Џексон. Го наоѓаме и филмот во кој плодната идила помеѓу Самуел и Тарантино укажуваше на многу други филмови каде што обединувањето секогаш функционираше совршено.
Што се однесува до самиот филм, тој несомнено означи пред и потоа во разгледувањето на кинематографијата како седма уметност. Поради неговата способност да го деконструира заплетот, поради неговата способност да го украде апсолутното внимание на гледачот во секоја сцена преку неговата фотографија, но и поради неговите дијалози кои понекогаш се граничат со фасцинантен надреализам. За кратко време по обновување на тревата на брза акција. Секогаш црн хумор кој навезува сè и на крајот претставени мноштво читања за светот, било да е тоа пародија на киното, на урбаното подземје, на моќта, на успехот, на пороците и на сето она што му претстои веднаш штом толкувања дадени на филмот.
Djанго без окованост
ДОСТАПНИ ТУКА:Како пример за она што е посочено за врската меѓу Тарантино и Семјуел Л Џексон, послужи овој филм во кој Семјуел успева да биде еден од најомразните типови во кинематографскиот универзум. Црниот верен слуга на белиот сопственик, способен да ја сподели својата омраза кон секој што не ја дели бојата на неговиот бел задник. Сцените на Џексон се фасцинантно луди, везејќи ја улогата на презир, каква што сум ја нашол во неколку други прилики.
Филмот веќе ни е познат, или можеме да замислиме ако не сте го гледале, дека напредува низ крвавите патеки за кои Хајнц ги трие рацете умножувајќи го своето производство на кечап. А сепак ги наоѓаме и оние чудни паузирани сцени, на максимална напнатост. Голем дел од таа напнатост ни дава погледот на Џексон, затемнет додека злобното не стане опипливо.