Pa qenë një nga regjisorët më pjellorë në skenën botërore, ose pikërisht falë kësaj, gjithçka që paraqet adashi im Bayona përfundon duke u ngjitur në majat e tabelave në mbarë botën, siç do të thoshte një mik i rregullt dhe shpikës i fjalëve, " në mënyrë të padukshme."
Ndonjëherë trashëgimtar i Tim Burton në skenën e saj të errët, por duke përfunduar të jetë një bastard i fantazive të tilla për t'u depërtuar në çdo temë tjetër. Sepse të jesh në pëllumb është keq ose sepse ka gjithmonë komplote interesante për të kompozuar. Çështja në imagjinatën e Bayona është ndërtimi i tensionit dhe pezullimit. Dhe kjo ka të bëjë edhe me aspekte shumë më reale siç është rasti i pasagjerëve të fluturimit 571 të rrëzuar në Andet më të largëta...
Po, ka një humnerë midis "Një përbindësh vjen të më shohë" dhe "Shoqëria e borës". Por, në të dyja anët e realitetit dhe të trillimit, ekziston ndjenja se gjithçka është jetë në teh të thikës, mes frikës, pasigurive dhe basteve gjithmonë drejt mbijetesës si sublimimi më intensiv i jetës. Dhe kështu kinemaja, në duart e Bayonne, është mbi të gjitha jeta me hijet e saj të akullta dhe luginat e saj të ndritshme dhe shumëngjyrëshe.
3 filmat më të rekomanduar nga Juan Antonio Bayona
sociedad de la nieve
E DISPONUESHME KËTU:Gjithçka u pa në filmin "Viven", apo jo?
Asgjë për të treguar më shumë për fatkeqësinë e të mbijetuarve të rinj të rrëzimit tragjik të avionit të 13 tetorit 1972, e premte për më shumë shenja dhe më shumë frikë nga supersticiozët. Por dramat e mëdha, përvojat e mëdha mbinjerëzore mund të ritregohen gjithmonë. Do të ndodhë me 13 fëmijët që mbijetuan për 17 ditë në një shpellë të përmbytur, me një shpëtim klaustrofobik si askush tjetër. Sepse filma si këto dy ngjarje mund të rixhirohet gjithmonë. Sepse e vërteta, kur e kapërcen trillimin në të djathtë me shpejtësinë e viteve të dritës, ia vlen të tregohet vazhdimisht për të zbuluar se sa larg janë kufijtë e qenies njerëzore.
Me këtë rast, Bayona mbledh një libër të shkruar shumë pas faktit. Sepse libri i parë i botuar me dëshmi të drejtpërdrejta doli në vitin 1974. Edhe pse është gjithashtu e vërtetë që vepra e Pablo Viercit, nga e cila u frymëzua Bayona, fiton perspektivë pa e ditur nëse realiteti është disi i shtrembëruar nga epika apo makabri. E them këtë sepse kalimi i kohës i zmadhon mitet në një mënyrë apo në një tjetër.
Sido që të jetë, përvoja vizuale e rrethanave të tmerrshme të përjetuara nga këta heronj të mbijetesës janë formësuar në duart e Bayona në atë që çdo gjë që njerëzit janë në gjendje të bëjnë, shoqëri, dëshpërim, çmenduri, dhunë, miqësi... dhe kjo shpresa e largët që mund të tingëllonte si një violinë e butë nëse jeta reale do të kishte një kolonë zanore kur ajo vendoset në një dramë të padurueshme.
Një përbindësh vjen të më shohë
E DISPONUESHME KËTU:Shumë netë vijnë përbindëshat. Ata mund të fshihen nën shtratin tuaj për t'u kapur pas kyçit të këmbës kur dilni për të urinuar në mes të natës. Ose mund të qëndrojnë në dollap, duke shikuar nëpër pallto nga ajo derë e mallkuar që e latë hapur para se të ngjiteshe në shtrat me çarçafin deri në qafë.
Në rastin më të keq, kur të mbërrijnë përbindëshat, si fëmijë mund të përpiqesh të telefonosh mamin ose babin nëse mund të marrësh një zë. Por ky skenar i rastit më të keq përkeqësohet ndonjëherë, kur fëmijët nuk mund të gjejnë një mama apo baba për të telefonuar.
Në atë rast duhet të miqësohesh me frikën, me përbindëshin. Dhe me fat, përbindëshi mund të mos dëshirojë të trembë, por të luajë. Ose arrini ta bindni fëmijën se zemërimi i tij është i justifikuar dhe se banesa e tij në hije mund të jetë një botë e re magjepsëse për t'u zbuluar..., për të mos pasur më kurrë frikë.
Jetimorja
E DISPONUESHME KËTU:E pamundura ishte e lezetshme për mua. Ai nga aventurat më reale pas cunamit i ngjante shumë një dokumentari imagjinar nga vetë i parë. Por jam i sigurt se Bayona do të ketë një dashuri të veçantë, nëse jo predikim, për jetimoren e saj. Më shumë se terror, tension. Dhe më shumë se gotik, keq. E them këtë sepse etiketa e tij e zakonshme gotike horror duket se e lidh atë me Drakulën ose diçka të tillë. Dhe është një film me shumë më shumë çiça, me një tension që përfshin edhe ekzistencialen pasi lidhet me frikërat ataviste, me imagjinare që vijnë nga të gjitha hijet e botës, fizike dhe psikologjike.
Laura vendoset me familjen e saj në jetimoren ku u rrit si fëmijë. Qëllimi i tij është të hapë një rezidencë për fëmijët me aftësi të kufizuara. Atmosfera e rezidencës së vjetër zgjon imagjinatën e djalit të tij, i cili fillon ta lërë veten të rrëmbehet nga fantazia. Lojërat e djalit shqetësojnë gjithnjë e më shumë Laurën, e cila fillon të dyshojë se ka diçka në shtëpi që kërcënon familjen e saj.