Ne të gjithë flasim me Zotin në një moment të jetës sonë. Ose në mënyrë sporadike për të gjetur një rrugëdalje nga ndonjë situatë e vështirë ose për t'ia besuar fatin modelit të tij më të favorshëm. Çështja është se pakkush i bën të qarta këto biseda mes njeriut dhe krijuesit të tij. Me përjashtim të rasteve si ato të Manuel Vilas në një formulë më sarkastike ose Neale Donald Walsch në anën e saj natyrshëm më shpirtërore.
Dhe megjithëse më ka argëtuar më shumë autori i parë, sot duhet të flasim për të dytin. E bëj këtë qoftë vetëm për efektin e tërmetit të një vepre të përqendruar në afërsinë me një Zot që dërgohet i qetë. Zoti flet me Walsch edhe për seksin e engjëjve, një çështje e diskutueshme që vetëm në këtë binom letrar mund të arrinte mençurinë e saj përfundimtare.
Shkurtimisht, bibliografia e Walsch-it mbi Zotin, ose e Zotit të mishëruar në Walsch për të vendosur themelet e njerëzimit bardhë e zi, shërben si një placebo narrative për të gjithë ata që duket se janë të zhgënjyer me institucionalizimin e fesë mbi besimin e thjeshtë individual. Dhe për të besuar, mjafton të mbyllësh sytë dhe të kërkosh përgjigje...
Top 3 Librat e Rekomanduar nga Neale Donald Walsch
Bisedat me Zotin
Ndoshta për këtë bëhet fjalë. Mund të ndodhë që braktisja graduale e Zotit të jetë për shkak të një hedonizmi të vetë-mjaftueshëm, i bindur për lumturinë absolute në gjërat materiale. Por i njëjti individualizëm egoist i çon personazhet si vetë autori në humnera, e vetmja rrugëdalje e të cilave është një kërcim në pritje të një terreni të ri të fortë për të shkelur në anën tjetër të mjegullës dhe errësirës.
Ai kishte arritur kufirin e qëndresës së tij. Ai ishte në atë moment kur dhimbja - dhimbja më e keqe, ajo e shkaktuar nga vetmia e shpirtit - kërcënonte të vërshonte në dëshpërimin më të padepërtueshëm. Çfarë prove më të mirë mund të kishte ai për mosekzistencën e Perëndisë sesa vuajtja e tij e pakuptimtë? Edhe sikur të ekzistonte dhe të ishte Zot i mirësisë, a nuk mund ta pretendonte në vetminë e tij si bashkëbisedues? Ky gjest i fundit i shpresës bëri mrekullinë.
Nga kjo përvojë kritike jetësore, Bisedat me Zotin është transkriptimi i dialogëve më të rrallë - edhe pse ndoshta duhet konsideruar më i nevojshmi: përmes tyre shfaqet një Zot tolerant, aq i vetëdijshëm për ankorat e forta morale të shumicës. qenieve njerëzore dhe të rrënjosjes së thellë të mangësive të tyre. Dhe për këtë arsye, ai është më i interesuar të propozojë një qëndrim ndaj krijesave të tij sesa të kërkojë një kod të ngurtë dhe të detajuar normash. Një Zot, pra, njerëzor, për aq sa njerëzit janë krijuar sipas shëmbëlltyrës dhe ngjashmërisë së tij.
Biseda me Zotin II
Është kurioze se si, pasi kemi mbërritur në këtë kohë të çuditshme të dominuar nga frika e padyshimtë e pandemive që nuk e imagjinonim kurrë se mund të na sulmonin përtej filmave, këto lloj vëllimesh që tregojnë për shpëtimtarë dhe placebo përfundojnë duke u ribotuar me sukses të pazakontë ...
Neale Donald Walsch Ai vazhdon përvojën e tij pasuruese në formën e dialogëve depërtues që nuk na sfidojnë të zgjerojmë këndvështrimin tonë, të rindërtojmë botën tonë, shoqërinë tonë dhe veten tonë. Ky vëllim i dytë i trilogjisë është një libër për t'u përkushtuar, një ftesë për meditim të përditshëm, një mesazh optimizmi.
Biseda me Zotin III
Vëllimi i fundit i trilogjisë do të prekë shumë lexues. En Biseda me Zotin III Mësimet sintetizohen dhe ekspozohet përfundimi logjik dhe befasues i një përvoje të jashtëzakonshme, e një dialogu plot mirëkuptim dhe dashuri.
Dialogu përfundon siç filloi. Ashtu si jeta, ajo përfundon një cikël. Tani mbetet vetëm një pyetje: kush po dëgjon? “Ti je gjithmonë pjesë e Zotit, sepse nuk ndahesh kurrë prej Tij”.
