Nëse Dylan fitoi çmimin Nobel për Letërsinë, Sabina tashmë duhet të ketë, të paktën, çmimin më të lartë në letrat spanjolle. Sepse në mungesë të një zëri të fuqishëm, tekstet e tij mjeshtërore përfundojnë në harmoni të përsosur me atë që arrijnë kordat e tij vokale. Një paradoks muzikor që e bën atë më të madh nëse është e mundur. Në zërin e tij kantautor, sepse po, ndjesia magjike e një historie jete me përmasa të mëdha që të arrin me efektivitetin e snajperit të rimave që është.
Siç ka treguar edhe vetë Sabina për një performancë në të cilën ka shkuar me Javer Krahe. Miku i tij i vjetër u ngrit për këngën e dytë, me argumentin se nuk kishte kuptim, se këngëtari dinte të këndonte. Kjo është ajo që ky mësues i referohej dhe kjo është ajo që e bën atë edhe më të madh.
Çdo frazë është një rimë magjepsëse e ngarkuar me aroma, emocione dhe lirikë që magjeps si sonete që e qetësojnë shpirtin në tingullin instrumental që luan. Sepse edhe tekstet më të mira të shkruara ndonjëherë përfundojnë duke kërcyer me muzikë të sjellë edhe nga muza që askush tjetër nuk i arrin.
Top 5 këngët e rekomanduara nga Joaquín Sabina
peshku i qytetit
Mënyra më e mirë për të kuptuar shtrirjen e muzikës së Sabinës, përveç afrimit me këngën, është të ndalemi në një nga vargjet më të lavdishme të saj. Në këtë rast do të ishte:
“Dhe duke sfiduar valët pa timon apo timonier
Për ëndrrat e mia shkon, dritë e bagazheve
Me pak fjalë, zemra ime udhëtuese
Sportimi i tatuazheve të një të kaluare të egër
Nga një varkë me vela tek hipja në një, nga një nuk dua të të dua»
Kush e ka vjedhur muajin prill?
Që kur Sabina këndoi melankolinë e shndërruar në muajin prill, asnjë pranverë nuk ka qenë më e njëjta...
“Në bujtinë e dështimit
Aty ku nuk ka rehati apo ashensor
Të pastrehë dhe lagështirë
dyshek ndajnë
Dhe kur kalon në rrugë
jeta si uragan
Burri me kostum gri
Ai nxjerr një kalendar të ndyrë nga xhepi.
dhe bërtas
Kush e ka vjedhur muajin prill!
Si mund të më ndodhte kjo?
Kush e ka vjedhur muajin prill!
E mbajta në sirtar
Ku ta mbaj zemrën time?
një nga romakët
Kur je ende fëmijë dëgjon një këngë të tillë dhe një mori nuancash të ikin. Gjëja qesharake është se vite më vonë kuptoj gjithçka dhe derdh edhe një lot që nuk e kuptova më herët.
“Ishte një kusht thelbësor për të organizuar mirë modalitetin
Për të hyrë në gjysmëerrësirën bardh e zi të mos-bërjes
Dhe ndërsa në cirk një luan po ushqehej me një të krishterë
Vajza e la veten të puthej që të mos e kapte i vëllai
Nëse do të jepnin premierën e Kleopatrës dhe do të kërkonin kartën
Unë kisha një kravatë dhe pomadë që shëron aknet
Derisa ajo biçikletë nga fëmijëria ime i mbaroi frenat
Dhe në filmin që ata shfaqën më pas, djemtë e mirë nuk fituan kurrë.»
Unë mohoj gjithçka
Nga ajo e mohimit të gjithçkaje, edhe të vërtetën, ka lindur një nga librat që edhe Sabina boton herë pas here. Në këtë deklaratë para opinionit publik dhe gjyqit të publikut të gjerë, legjenda zhvishet lakuriq dhe ekspozon të gjitha motivet e tij në bruto.
“Nëse është për të më lënduar
Unë e di se çfarë më përshtatet
Unë i kam zhgënjyer të gjithë
duke filluar me mua
Unë nuk jam një libër i hapur
as kush e imagjinon ti
Unë qaj me më të çuditshmen
Filmat e dashurisë
Më dëbuan nga hekurat
Çfarë veshi në zyrë?
dhe një Venus latine
Ai më dha ritet e fundit"
Kështu jam unë pa ty
Çuditërisht, është një këngë, teksti i së cilës po humbet vlefshmërinë për brezat e rinj. Por toni i thotë të gjitha dhe nevoja për të thelluar në kontekstin e realiteteve të atij shekulli të XNUMX-të, tashmë kaq larg.
I mundur si një plak që humbet tutën
Larguese si puthja e kolonelit
I poshtër si Lahuta, kur isha Lahuta
I shqetësuar si një famulltar në një bordello
Duke u endur si një taksi nëpër shkretëtirë
djegur si qielli i Çernobilit
Ashtu si një poet në aeroport
Unë jam i tillë
Kështu jam unë pa ty