Karizma mund të bëjë tërheqëse të paktën pikturuar. Y Sean Penn Ai mund të jetë paradigma e një djali me karizëm që pushton lëkurën e pothuajse të gjithë personazheve që luan. Ndoshta ai magnetizëm qëndron në aftësinë e tij për të përcjellë të gjitha llojet e emocioneve me një ngarkesë transcendence nga gjestet e thjeshta të fytyrës.
Personazhet e Sean Penn duken sikur vetëm ata mund të bien në dashuri marrëzisht ose sikur vetëm ata mund të urrejnë deri në thellësi të zorrëve të tyre... Dhe kështu përfundon duke relativizuar sharmin më prototip të Brad Pitt (Kujdes, nuk po them që Pitt nuk është aktor i mirë, por e kishte më të lehtë), për të qenë një nga aktorët më bindës kur vjen puna për të dramatizuar sikur të mos kishte të nesërme.
Nëse si regjisor doni të bëni një djalë interesant nga një i dehur, punësoni Sean Penn. Nëse jeni të interesuar për një vrasës me të cilin mund të përfundoni me empati, drejtohuni te Sean Penn. Nëse dëshironi që mesazhi përfundimtar të jetë një përmbledhje përshtypjesh për njeriun, si një bredhje teatrale nëpër çdo skenë, mendoni për Sean Penn që deklaron me një intonacion dhe një ritual që mbajnë peshën e botës.
3 filmat më të rekomanduar të Sean Penn
Lumi mistik
E DISPONUESHME KËTU:Gjithmonë kam menduar se regjia e këtij filmi brutal, Clint Eastwood ai nuk dinte të gjente fundin më të mirë kur i ndodhi mu nën hundë. Momenti në të cilin Jimmy Markum (Sean Penn) ngrihet nga trotuari, herët në mëngjes dhe me rrjedhën e fundit të alkoolit që i kalon para hangoverit, ai bën disa hapa dhe tregon drejt rrugës ku miku i vjetër i fëmijërisë u nis për në. rënie… Ky ishte fundi elegant më i përgjakshëm i filmit dhe me siguri një nga përfundimet më të rrumbullakëta të parë ndonjëherë!
Pak më tej pas tij shohim Sean Devine (Kevin Bacon) dhe së bashku mund të kishin qëndruar për një heshtje që mund të kishte zgjatur për minuta. Sepse në atë mungesë të çuditshme të mikut të tretë, Dejvit, që nga dita kur ujqërit e morën në atë makinë deri në të gjitha vitet që ai e tërhoqi zvarrë më pas, është gjithçka që mjegullon ekzistencën e tre fëmijëve të dikurshëm. Një rreth i pashmangshëm në mënyrë që fati të përsëritet në evolucionin e tij ciklik.
Kështu që i gjithë ky mesazh na arrin pa e shpjeguar, kështu që në asnjë moment marrëzitë e Sean Penn nuk kanë të bëjnë shumë me të. Të tre bëjnë shkëlqyeshëm, veçanërisht Robbins si një njeri i traumatizuar që nga fëmijëria. Por Sean Penn ha gjithçka në këtë film. Ai është njeriu me një të kaluar të errët, babai që kafshonte për vdekje këdo që i afrohej familjes së tij me qëllime të këqija, lloji i lagjes që të gjithë i tremben, në fund njeriu i mundur nga rrethanat që kupton se ka qenë pranë jeta.ai rreth humbjeje dhe keqardhjeje.
Ne kurrë nuk ishim engjëj
E DISPONUESHME NË NDONJË NGA KËTO PLATFORMA:Ky me siguri nuk është filmi më popullor i Sean Penn. E megjithatë, ishte ai film që më rrëmbeu për kauzën e adhuruesve të Sean Penn-it kur e zbulova shumë vite më parë. Pikërisht një nga tërheqjet e tij më të mëdha, për mua, është shndërrimi i Sean Penn në një personazh të kundërt me atë me të cilin e nisi. Sepse nga i burgosuri në prift është një rrugë e gjatë (ndoshta jo aq shumë kur gjërat ndodhin në drejtim të kundërt). Dhe Sean Penn na bën të marrim pjesë në transformimin, rritjen e një personazhi të tërhequr me një pikë të errët në një shpirt kristalor të bindur plotësisht për të mirën.
Ky film ishte një lloj xhirimi me një prekje më komplekse, i filmit homonim të viteve 50, në të cilin Bogart kërkonte regjistra të rinj në humor. Dhe po, në vazhdim ka edhe humor. Por peizazhi ndryshon nga Ishulli i nxehtë i Djallit në Kanadanë më të ftohtë dhe në të njëjtën kohë komploti merr drejtime të reja, më të gjera. Një tragjikomedi një pikë naive por që për mua ka shumë sharm. Sidomos kur Jim (Penn) lëshon atë fjalimin e improvizuar për disa famullitarë që e marrin për prift...
21 gram
E DISPONUESHME NË NDONJË NGA KËTO PLATFORMA:Një film i ngadaltë në një mënyrë të mirë. Sepse të flasim për vdekjen, për atë që lëmë pas dhe çfarë marrim me vete, kërkon një ritëm të ngadaltë. Duhet të kuptojmë se fryma jonë e fundit prej 21 gramësh është shpirti që na shpëton për t'u ngritur i tronditur nga një rrymë e ngrohtë miqësore. I destinuar në parajsë ose ferr, në varësi të jetës së kryer në emër të pasardhësve.
Dhe edhe pse është domosdoshmërisht i ngadalshëm, filmi na pushton sikur ritmi i tij u përshpejtua deri në pikën e padurueshme. Sepse kaluam nga shpirtërorja fizike tek ajo e pamundura, tek të rrënjosurit në këtë jetë dhe rrahjet e saj të zemrës që i kemi lënë për të numëruar mbrapsht. Dhe më pas gjithçka rrëzohet si një pikë e çuditshme ku ne mund të mendojmë për fundin nga këndvështrimi i tre personazheve gjithëpërfshirës, por veçanërisht i një Peni që përsëri i bën të gjitha mrekullisht të gjalla.
Një histori e shpresës dhe njerëzimit, e mjerimit dhe mbijetesës, që eksploron ndjesitë e forta emocionale dhe fizike të tre personazheve: Paul (Sean Penn), Gato (Benicio Del Toro) dhe Cristina (Naomi Watts) të bashkuar nga një aksident i papritur që bën që jeta dhe fatet e tyre kryqëzohen, në një histori që i çon në dashuri dhe hakmarrje. 21 gram i referohet peshës që humbasim kur vdesim, peshës që bartin ata që mbijetojnë.
7 komente për "Të mahnitshme me 3 filmat më të mirë të Sean Penn"