O tusi sili e 3 na saunia e Roland Barthes

O le talanoa o se meaalofa. O le gagana o le meafaigaluega. Le tusitala Farani roland barthes se adentró hasta lo más profundo del lenguaje en busca del significado último del verbo, del sustantivo, del adjetivo… de todos los tipos de palabras y unidades lingüísticas. Pero también fijó su visión panlingüistica sobre el sonido desde el que nace el lenguaje (entonación o volumen) o del signo a través del cual también hacemos lenguaje y, por tanto, comunicación.

La cuestión es hacer tratado pero con ese ánimo divulgador que nos hace sentir que, como no podía ser de otro modo, el asunto del lenguaje y la comunicación va con todos nosotros. Recordemos eso del don y la herramienta con lo que iniciaba este post… Si tienes las herramientas y conoces su valor, la comunicación se convierte en ese don hecho arma con la que convencer, persuadir o transmitir como un eco allá donde las emociones interpretan lo dicho o escrito como música para la razón.

O lea la, o Roland Barthes o se ituaiga filosofia metalingüístico que nos conduce a una sabiduría muy particular donde podemos descifrar etimologías a la vez que encontramos un apego especial a todas esas palabras llegadas como desde la prestidigitación. Porque antes de la palabra no hay nada. Y en cuanto se despierta el primer susurro podemos reconvertir la realidad en torno a quien nos escucha. Porque nuestras palabras transforman una realidad subjetiva que en esencia es cómo se nos cuenta en mayor medida de lo que pueda o no pueda ser.

Top 3 tusi fautuaina e Roland Barthes

Le musumusu o le gagana: I tua atu o upu ma tusitusiga

O le leo i totonu e faailoga ai le ala i le finagalo. O le musumusu i totonu, e pei o se tala e tau le lagona, e tu i le va o lo tatou fiafia i fesootaiga ma lo tatou gafatia e faia ai. E fananau mai mea uma i lena musumusu. Mai le tasi o loʻo auai le tusitala pe a sauni e amata se mataupu fou o lana tusi e oʻo atu i le mea e sili ona leaga e faʻaalia i le pisapisao, le mautonu ma le fefe.

El susurro denota un ruido límite, un ruido imposible, el ruido de lo que, por funcionar a la perfección, no produce ruido; susurrar es dejar oír la misma evaporación del ruido: lo tenue, lo confuso, lo estremecido se reciben como signos de la anulación sonora. Y en cuanto a la lengua, ¿puede susurrar? Como palabra parece ser que sigue condenada al farfulle; como escritura, al silencio y a la distinción de los signos: de todas maneras siempre que da demasiado sentido para que el lenguaje logre el placer que sería el propio de su materia. Pero lo imposible no es inconcebible: el susurro de la lengua constituye una utopía.

O le a le ituaiga utopia? O se musika o uiga. O le gagana, musumusu, ua tuuina atu i le faauigaina i se gaioiga e le masani ai, e le o iloa e a tatou tautalaga saʻo, o le a le mafai ona lafoaia se tafailagi o le uiga: o le uiga, e le vaeluaina, e le mafai ona faʻaaogaina, e leai se igoa, e ui i lea, e tuʻuina i le mamao, e pei o se va'aiga fa'afuase'i...o le mou atu o le fiafia. O le fiafia o le uiga ou te fesiligia pe a faalogo i le musumusu o le gagana, o le gagana lena, mo aʻu, o se tagata faʻaonapo nei, loʻu Natura.

Le manino ma le fa'alogo: Ata, taga ma leo

O le malamalama fa'apitoa o le gagana e fausia ai se atulaulau atoa o fa'auigaga, le femalamalamaa'i ma isi fa'asesega e sola ese mai le na auina atu se fe'au. O le fia iloa ma le fa'alavelave, o lenei tapula'a o se 'oa o le gagana e tatau ona togafitia, e tusa ai ma le tusitala, mai le vaaiga o tatou lava tulaga tulaga poʻo, tatou fai atu, endemic i lena faitauga i le va o laina e mafai e se tasi ona finau i ai. le tulaga o le faavalevalea pe a faalavelave le tapuni po o le lagona faavalevalea.

I so'o se taumafaiga i fa'amatalaga e mafai ona tatou fa'avasegaina tulaga e tolu: o le maualuga o feso'ota'iga, o le uiga, lea e tumau pea i luga o se tulaga fa'atusa, i luga o le maualuga o fa'ailoga, ma le maualuga e ta'ua e Roland Barthes taua.

Ae i le uiga faʻatusa, lea e tumau pea i le tulaga o faʻailoga, e lua itu e lua e feteʻenaʻi e mafai ona iloagofie: o le muamua o le faʻamoemoeina (e le sili atu pe itiiti ifo nai lo le mea na manaʻo le tusitala e fai mai), e pei o se faʻamatalaga mai se faʻamatalaga lautele. o faatusa; O se uiga manino ma pateni e le manaʻomia exegesis o soʻo se ituaiga, o le mea o loʻo i luma o mata, o le uiga manino. 

Ae o loo i ai se isi lagona, o le faaopoopo, ua avea e pei o se ituaiga o faaopoopoga e le mafai e le mafaufau ona faaofiofi, lotomaaa, faigata, maaa, maseesee. Ua fautua mai Barthes e ta'ua o le uiga valea.

Eseesega i tusitusiga

O le mea moni o le ulutala o se tala na tusia e Roland Barthes i le 1973, Eseesega i tusitusiga, o loʻo tuʻuina atu o se tuʻufaʻatasiga o tusitusiga a lona tusitala o loʻo aofia ai le faʻalavelave o loʻo fesiligia mai vaaiga uma: autu e pei o le kalama ma gagana, ioe, ae o tusitala foi e pei o Benveniste, Jakobson poʻo Laporte, faʻapipiʻiina se mosaic faʻapitoa e iai o lo'o fa'amauina fo'i manatu o Barthes e uiga i le mataupu po'o ni fa'amatalaga e le masani ai e pei o le fa'auiga i le lomifefiloi a Hachette.

Desde su perspectiva de semiólogo, Barthes contempla la escritura no como un procedimiento que utilizamos para inmovilizar y fijar el lenguaje articulado, de naturaleza siempre fugitiva. Muy al contrario, para él la escritura rebasa considerablemente y, por así decirlo, estatutariamente, no sólo el lenguaje oral, sino también el lenguaje mismo, si lo encerramos, como quieren la mayoría de los lingüistas, en una pura función de comunicación. La reflexión que se establece a partir de aquí es, como siempre en el caso de Barthes, tan atrevida como transgresora, pues acaba convirtiendo sus propios textos en un acto creativo mucho más allá del análisis erudito.

pou fua

Tuua se faamatalaga

O lenei 'upega tafaʻilagi e faʻaaogaina le Akismet e faʻaitiitia le spam. Aoao pe faapefea ona faʻasoa lau faʻamatalaga faʻamatalaga.