Libri III optimorum librorum by Carlos Castán

Tempus erat cum assidue consumpsisset breves fabulas libros, ut me exoptamus dum "parare" probationes in quibus innumeras fabulas legere finivi et adumbrare pro meo proprio debuto scribere.

Ex diebus illis memini inter multos alios Anscharius Sipan, Manuel Rivas, Italo Calvino, Patricia esteban et sane induis Carolus Castáne quibus memini, libros suos ex notis trucidatos, clarissimas phrases seu notiones deligere. Postea ei per electronicam contingi si vellet me comitari in praesentatione unius ex ephemeridibus, sed conventus fieri non potuit.

Ego nuper recordatus sum Carlos Castán quod aliquid de editione speciali audivi quae iret ad conficiendas quasdam fabulas optimas (hoc est, omnes essent) et memineram eum nunquam ad blogum meum perduxisse.

Top 3 libros commendatos a Carlos Castán

Museum solitudo

Hic praesertim liber est quem adhuc habeo cum notis suis tamquam iuveni iracundo, qui horas suas ut adversarius lectioni cum voluptate peregit, sed non praecise Constitutionem vel Codicem poenalem. Et erit certe unus e praecipuis fontibus unde capias fabulas pro novis que enucleatis.

Quia inter paginas huius fabularum compendium re vera vitae contemplativae veluti musei solitudinis exsistentiam movisti, nisi cum vita rursus silentio occurrit, cum aeternis quaestionibus inexplicabilis subicitur. Tantum in Castán, philosophia, quae hunc sensum exundat, melancholica ambulatio est per pavimentum musei cerati, inter strepitum gressus tui et affectum operum in ostensione quae corium tuum ob mutationis repertum efficere disponit in omnibus et singulis notis, qui te ex ipsorum velaminibus observant.

Quid invenimus intra muscum impossibilem vocatum Museum Solitudinis, exempli gratia fabulas; Has duodecim fabulas nobis narrant de silentio, amore et vi somniorum. Solae notae, quae vitam spectant, per fenestram eunt et exspectant pluviam ut eis responsum vel spem afferat; viri et mulieres, qui dubitant, qui nesciunt an vivere rem, an somniare, et alium fingere in quo se cognoscant; populus, qui vias urbis oberrat, recordatione praeteritorum, qui redeunt sicut agmine in cuniculo; qui sua cogitatione ducuntur ut per medias ianuas aperiant et miris mysteria quae suam existentiam explicent explicant.

Malum lux

Omnis saltus a scriptore notissimo scriptori fabulatori ad fabulas, quod nescio quid periculi habet, qui ignotas naves conscendit. Tum auctor ipse, et lector ordinarius. Quia non vis nova omnia mutare. Novae regulae scriptorem in itinere multo longiore constituunt.

Quaesitum est scire quomodo accommodare propriam illam sollertiam, quae breviter extendit metaphoras ingeniosas, quae in forma recreantur, simul ut in curriculo novae formae quae etiam actionem requirit. Carlos Castán bonam libram in hac nova assecutus est, dum amorem suum pro profundis essentiarum exsistentialistarum servans. Jacobus et narrator veteres amici sunt, qui modo Caesaraugustam moverunt, utrumque matrimonium incassum fugientes, vitae suae pondus ferre non valentes. In novis condicionibus assuefacti, cerevisias, libros, et semper longiores vesperas participant, magno conatu mundum eludere.

Quadam die, Jacobo timere incipit, timor inordinatus et apparenter irrationalis solius domi manendi, quem cum amici sui societate regere disponit, donec una nocte Jacobo in domo sua confossus apparet. Primas igitur vitam occupat, fortasse ut extremum casum fugiendi sui, et sic occurrat mulieri Nadia, quae fiet eius obsessio, et cum qua inquisitio de amici caede furiosa suscipienda, quae definite. turbaret suum esse.

Tantum damnatorum

Ac si continuatio sententiae desit. Quid tantum a perdito? Responsa statim veniunt in modum tempestatis aestatis, nos fabulas spargentes extrinsecus macerarique intus, cum frigore illo sensus huius auctoris tam typici vivendi.

Fabulae Carlos Castani longe a perfectae sunt, cum exquisita arte et artissimo mechanismo, illae fabulae quae in scholis scribendis secanda et exanimata tendunt. Castani fabulae minuunt, strigmentis plenae sunt. Castán scribit pravis characteribus, sine mappis seu circinibus. Guys subito effugere quaerentes quid fieri potuissent alii essent; qui multo ante moriuntur. Scribit de facie et de cruce solitudinis, de vanis medii, de viis, de consiliis et somniis, de fine viae et desiderii pacis.

Scribit de iis, qui impedimentis carent, itemque de iis, qui, non obstante lassitudine, dies crebris resistunt. Scribit de siti vehementiae, quomodo conscientia araneorum impleat libertatem, et quomodo in sinu timeat. Castán vero scribit, quasi documenta echoe gressus nostri circa mundum relinquens et in melius et in peius disponat, paginae suae finem reddendi iis qui legunt essentialem imaginem quam ut nostram agnoscimus.