Sûc ew diyariya ku mirov bi cenetê terk dikin e.. Ji biçûkatiya xwe ve em hîn dibin ku di gelek tiştan de xwe sûcdar bikin, heya ku em wê bikin rêhevalek jiyanê ya ku nayê veqetandin.
Dibe ku em hemî nameyek mîna ya ku hûn distînin bistînin Valeria Santaclara, lehengê vê pirtûkê ye. Bi cesareta têr me dikaribû wê bixwîne û hewl bidin ku hevsengiya wijdan û sûcdariyê bikin.
Bê guman, sûcdarkirin û sûcdarkirin, û rêbazên sûcdarkirinê hene. Valeria sûcdar û poşmaniya ji nakokiyên girîng ên ku ew dixwaze veşêre dema ku hewl dide ku vegere da ku li cûreyek ji nû vesazkirinê bigere, hundurîn kiriye.
Lê ya herî meraq ji hemûyan xwezaya sûbjektîf a sûcdariyê ye, mîna her hest an têgihîştina din a ku di dîroka jiyana her kesê de kom bûye. Valeria dibe neynika sûbjektîvîteyên me, yên ku mîna wan neynikên din ên di kuçeya pisîkan de ku Valle Inclán grotesk jê derdixist, rastiya tiştên ku qewimîn berfireh dikin û kêm dikin.
Rewşên wê yên paşerojê qet alîkariya Valeria nakin. Wêneyê Gijón ku wî salên herî girîng ên jiyana xwe lê derbas kir, tevliheviya çînayetiya malbata wî ye bi belengaziya ku li dora wî belav bûye û atmosfera tengezarî ya ku ji aliyê kesên li aliyekî û yên li aliyê din ve, yên ku ji bo desthilatdariyê şer dikin di dema ku bajar bi xwe re dikişand.
Dîroka Spanyayê û çîrokên malbata piçûk. Di navbera giştî û konkrêt de berovajîbûnek pêşniyarî ku hestek tijîbûn, tevahîbûnê dide vê romanê.. Mîna ku xwendin dibû mîna ku ez wan salan di wê Gijón de jiyam.
Pîlan bi saya girêka yekane ya wê îradeya lihevhatinê, berjewendiya dîtina hêviyê bi nameyekê, derbaskirina tirs û jan, nakokî û helbet... sûc pêş dikeve.
Naha hûn dikarin Şeva Ku Baran Rawestîne, romana herî dawî ya Laura Castañón, li vir bistînin: