En la actualidad, ser venezolano y escritor, o viceversa, despierta siempre esa sensación de narrador en la encrucijada ideológica. Porque medio mundo mira a Venezuela con recelo mientras que la otra parte observa con inquietante esperanza. Y así contar lo que sea que se cuente adquiere un tono de mayor relevancia por pertenecerse al terruño en cuestión, por venir de un país con vitola de revolución siempre pendiente, de supuestas conspiraciones internacionales y de petróleo, de mucho petróleo.
Di bûyerên nivîskarên ciwan ên Venezuelayî de, an berevajî, wek mînak Rodrigo Blanco Calderon o Karina Sainz Borgo su literatura ya se sabe que va a ser analizada con lupa. Porque son ellos, narradores y cronistas de la Venezuela que quedará, quienes deben explicitar lo que sobra y hacer notorio lo que falta. Históricamente ha sido así. En última instancia, el escritor relata y deja negro sobre blanco con el sello más notarial del alma, lo que trasciende a los hechos oficiales.
Inconveniente en ocasiones pero ventaja en otros momentos. Porque al final la intensidad se destila, la intencionalidad se eleva y los personajes cobran vida aunque sean desde la caricatura de los telediarios o los reportajes. La cuestión es sobreponerse a todo y descollar con la personalidad de los grandes escritores que se sobreponen a todo, porque tienen voz y autoridad ganada a pulso, con historias potentes y relatos que acaban por cargarse estereotipos o ideas preconcebidas.
3 pirtûkên pêşniyazkirî yên Rodrigo Blanco Calderón
Pêrehis
Navê hevalekî min ê baş ê Venezuelayî jî Ulises e. Ji ber vê yekê kifşkirina karakterek bi wî navî êdî ne ew çend exotic bû. Lê mebest tevî her tiştî hîn jî li wir e. Ji ber ku îradeyek ji bo xerîbiyê û çîrokê ji nexşeyek ku ji hêla nivîskar ve ji viscera Venezuela ya îroyîn heya rastiyên gerdûnî yên têkiliyên mirovan tê pêşkêş kirin ..., û ne ew çend mirovî tê şîrove kirin.
Ulises Kan sêwî û fîlmçêker e. Paulina, jina wî, mîna gelek kesên ku ji welatê wêranbûyî yê ku lê dijîn direvin, biryar da ku derkeve. Bêyî wî. Du bûyerên din jî jiyana wê têk dibin: vegera Nadine, evînek neqedandî ji paşerojê, û mirina xezûrê wê, General Martín Ayala. Bi xêra wesiyeta xwe, Ulises kifş dike ku jê re mîsyonek hatiye spartin: veguheztina Los Argonautas, mala malbata mezin, li xaniyek kûçikên terikandî. Ger ew karibe wê beriya wextê diyarkirî bike, ew ê mîrasê apartmana luks a ku wî bi Paulina re parve kiribû, bigire.
Testahidiya gengeşiyê dê nexşeyek derxe holê ku dê Ulysses bixe navbera intrigên Paulina û siya Nadine, ya ku ew nikare deşîfre bike. Di vê navberê de, rûniştevanên din ên xanî dê çîrok û xeyalên xwe li ser mîmariya xerîb nîşan bidin.
Di civatek îflaskirî de, ku wusa dixuye ku hemî girêdanên mirovan ji hev belav bûne, Ulysses mîna kûçikek rêç e ku qirika sempatiyê hildigire. Ma hûn bi rastî dikarin zanibin hûn ji kê hez dikin? Kûr, malbatek çi ye? Ma kûçikên terikandî îspata hebûn an tunebûna Xwedê ne? Ulysses bi nezanî van pirsan, wekî hecacê evînê di temenek piştî evînê de bicîh dike.
Şev
Ningún hecho histórico comienza desde la anécdota. Y eso que apagones tan brutales como los que ya ha sufrido Caracas en más de una ocasión podían haberse desencadenado hacia cualquier tipo de revuelta social de una gran urbe sumida en la oscuridad. Aun así, las grandes historias sí que empiezan siempre desde la anécdota o la casualidad…
Karakas 2010. Krîza enerjiyê ji hêla hukumeta şoreşger ve tê bikar anîn da ku qutkirina hêza ku, bi demjimêran, tevahiya welat reş dike. Di van demên demkî de, dixuye ku Venezuela vedigere dîrokê ber bi Serdema Kevir a nû ya ku di nav hemî çîçikan re derbas dibe. Di nav vê atmosferê de, du heval, nivîskarek dilşikestî û psîkiyatrîstek ku berê xwe dida jiyana nexweşên xwe, li ser rêze sûcên ku sala çûyî qewimîn nîqaş dikin.
Pedro Álamo, otro de los personajes de esta novela polifónica, busca obsesivamente en los juegos de palabras -los que crea y los que sueña de su admirado Darío Lancini- la clave para entender el desquiciado mundo en el que vive. Como si buscara convertir la realidad en algo diferente, cambiando el orden de los elementos que la forman, intentando encontrar así su exacto significado.
Edebiyat, rock, xewn, şîdet, siyaset, evîn, tunebûn û tirs di mêjiyê lehengan de tevlihev dibin. Ew mazî vedikin, xaçerê û kurte-girêdanên girîng diafirînin. Bi vê çîroka ku tê de her tişt dixuye ku li ber xapandinê ye. Cihê ku Venezûelaya heyî di neynika ku ji siyên apokalptîk derbas dibe tê xuyang kirin û rûniştevanên wê rûbirûyê çarenûsa ku bêhemdî li benda wan e; ev pêkanîna çavnebarî an mirina wî be.
Golik
Hertim dilşad e ku meriv xwe li nivîskarên ku bêwatebûna wê Valle Inclán ji nû ve di navbera xapînokan û tebeqeyek sivik a romantîzmê de vedîtine, dilşad bike. Liquerabê tirş a ku bi rastiyê re dijberî dike her gav bi kokteylê diherike. Her tiştê ku ji hingê û pê ve diqewime dramek kûr an şahînetiya bêwate ye, bê zemîna navîn.
Wênesazên taxîdermîst ên ku di civakek neyar de xeniqîne, mirovên kor ên ku bi labîrentên bajaran dizanin, ajokarên tazî yên ku di rêyan de diherikin, biyaniyên ku bi îtirafê zimanek fêr dibin, pîlotên dimirin ku bi xwendina Saint-Exupéry an hebûnên ku ji hêla Cervantes ve hatine revandin û Petrarca. Hinek di nav xemên Venezuelayê de dijîn, yên din bi terorîzmê re li Fransa an Meksîkayê sembolîze dikin ku sîmbola guleyên şoreşê ye.
Rodrigo Blanco Calderón di çîrokên xwe de bêkêmasî û hostayî, gorîgehek ji karakterên şevê ava dike, yên ku dibin qûrban û darvekerên qurbana, lêborîna ku di her kêliyê de jiyan e, li her deverê, ku em tê de hemî "golik" in.
