Esa película... 12 monos... con Bruce Willis visitando o que quedaba do mundo despois da catástrofe. A estraña integración de salvaxe e civilización como mundos coexistentes en universos paralelos.
En 12 monos os animais apareceron vagando libremente polas cidades desoladas, convertidas en paraíso para especies distintas dos humanos. Aquí non se chega a ese extremo, pero o enfoque, a mestura, é desconcertante coma se os planos temporais se solaparan para tomar conciencia das perturbadoras diferenzas. Entre a Terra que podería ser e o que finalmente fixemos dela.
E agora pisando terreo máis sólido, volvendo ás realidades tanxibles..., consideremos a zona de exclusión de Chernobyl. Onde os animais tamén recuperan espazos inhabitables coa mínima seguridade para a nosa civilización. Paradoxos a ambos os dous lados da vida entendidos de xeito moi diferente ao prisma do que é humano e para todo o demais.
Entre a ficción e a realidade. Esa é a idea desta serie para mostrar canto dos cambios actuais corresponden ao que é antropocéntrico, e canto é simplemente o desenvolvemento material das teorías evolutivas. Unha evolución que simplemente podemos admirar mentres a adaptación nos empuxa a todos, humanos e animais.
Unha convivencia difícil na actualidade. Un matrimonio de conveniencia onde acaba por haber maltrato, explotación de recursos... E aínda ese berro de esperanza converteuse en esplendor audiovisual.
A voz de Cate Blanchett serve de guía na versión orixinal. Mellor deixalo así para gozar de boa parte da maxia da serie. Porque non sempre hai que entender todo. E aínda sen saber inglés, as ideas enténdense pola inflexión da voz, polas pausas e as subidas de ton. A música, coma sempre, estimula o achegamento a conceptos limítrofes co espiritual. O tan esperado reencontro coa natureza como membros dela, non como os seus desconsiderados explotadores.
Todo o documental, na súa parte de gravación estrictamente en serie, é virguería visual sen desperdicio. Imaxes roubadas do mundo actual, dun planeta que pode estar languidecendo ou simplemente tomando o seu tempo en renacer. A cuestión é sinalar a conciencia, quizais non tanto para salvar a Terra, senón considerar o privilexio que tivemos de ocupar este espazo máxico. Xa sexa obra de Deus ou coincidencia total.
DISPOÑIBLE AQUÍ: