Munduko agertokiko zuzendaririk emankorrenetakoa izan gabe, edo, hain zuzen ere, horri esker, nire izena duen Bayona aurkezten duen guztia mundu osoko iragarkietan gorenera igotzen amaitzen da, ohiko lagun eta hitzen asmatzaile batek esango lukeen bezala ". ipsofaktikoki".
Batzuetan oinordekoa Tim Burton bere eszenaratze ilunean, baina beste edozein gaitan hausteko halako fantasien sasiko bat izaten amaitzen da. Usotegia izatea txarra delako edo beti daudelako konposatzeko trama interesgarriak. Baionako imaginarioan tentsioa eta suspensea sortzea da kontua. Eta hori ere alderdi askoz errealagoei dagokie, esate baterako, Andeetako urrunenetan eroritako 571 hegaldiko bidaiarien kasua...
Bai, amildegi bat dago "A Monster Comes to See Me" eta "The Snow Society"ren artean. Baina errealitatearen eta fikzioaren bi aldeetan mantentzen da dena aizto-puntan dagoen bizitza dela sentimendu horrek, beldur, ziurgabetasun eta apustuen artean beti biziraupenerako bizitzaren sublimaziorik biziena den heinean. Eta, beraz, zinema, Baionaren esku, bizitza da batez ere bere itzal izoztuekin eta bere haran argitsu eta koloretsuekin.
Juan Antonio Bayonaren 3 film gomendagarrienak
Elurrezko Elkartea
HEMEN ESKURAGARRI:"Viven" filmean dena ikusi zen, ezta?
13ko urriaren 1972ko istripu tragikotik bizirik atera ziren gazteen zoritxarrez ez dago ezer gehiago kontatzeko, seinale gehiago eta sineskeriaren beldur gehiagorako. Baina drama handiak, giza gaindiko esperientzia handiak beti errepika daitezke. Urez betetako kobazulo batean 13 egunez bizirik iraun zuten 17 umeekin gertatuko da, beste ez bezalako erreskate klaustrofobiko batekin. Bi gertaera hauek bezalako filmak beti berregin daitezkeelako. Egiak, argi-urteen abiaduran eskuineko fikzioa gainditzen duenean, merezi baitu behin eta berriro kontatzea gizakiaren mugak noraino dauden ezagutzeko.
Oraingo honetan, oso ondotik idatzitako liburu bat biltzen du Baionak. Lekukotasun zuzenekin argitaratutako lehen liburua 1974an atera zelako. Egia den arren, Baionak inspiratu zuen Pablo Vierciren lanak ikuspegia irabazten duela jakin gabe errealitatea epikotik edo makabrotik zertxobait desitxuratuta dagoen. Hau diot denboraren poderioz mitoak nola edo hala handitzen dituelako.
Dena den, biziraupeneko heroi hauek bizitako egoera beldurgarrien esperientzia bisuala Baionaren eskuetan moldatzen da gizakiak gai den guztia, laguntasuna, etsipena, eromena, indarkeria, adiskidetasuna... eta hori. urruneko itxaropena, biolin leun baten modukoa izan litekeena bizitza errealak soinu-banda izango balu drama jasanezin batean finkatzen denean.
Munstro bat etortzen zait ikustera
HEMEN ESKURAGARRI:Gau askotan munstroak etortzen dira. Zure ohe azpian ezkutatu daitezke orkatilara atxikitzeko gauaren erdian txiza egitera ateratzen zarenean. Edo armairuan gera daitezke, izara leporaino ohera igo aurretik irekita utzi duzun ate madarikatu horretatik berokietatik begiratzen.
Kasurik txarrenean, munstroak iristen direnean, txikitan, amari edo aitari deitzen saia zaitezke ahotsa lortzen baduzu. Baina kasurik txarren hori are okerragoa da batzuetan, haurrek ezin dutenean ama edo aita deitzeko aurkitzen.
Kasu horretan beldurrarekin lagun egin behar duzu, munstroarekin. Eta zortearekin, munstroak ez du beldurtu nahi, baizik eta jolastu nahi. Edo haurrari sinetsaraztea bere haserrea justifikatuta dagoela eta bere itzaletan bizitzea mundu berri liluragarri bat izan daitekeela deskubritzeko..., ez berriro beldurrik izan.
Umezurtzetxea
HEMEN ESKURAGARRI:Ezinezkoa polita zen niretzat. Tsunamiaren osteko abentura errealenetakoa lehen pertsonan egindako fikziozko dokumental baten antzekoa zen. Baina ziur nago Baionak bere Umezurztegiarekiko maitasun berezia izango duela, zaletasuna ez bada. Izua baino gehiago, tentsioa. Eta gotikoa baino gehiago, maltzurra. Hau diot, bere ohiko beldurrezko etiketa gotikoa Drakularekin edo antzeko zerbaitekin erlazionatuta dagoela dirudielako. Eta askoz txitxa gehiago duen filma da, existentziala ere barne hartzen duen tentsioarekin, beldur atabistekin lotzen baitu, munduko itzal guztietatik, fisiko zein psikologikoetatik, datozen imajinarioekin.
Laura bere familiarekin txikitan hazi zen umezurztegian kokatzen da. Bere helburua ezinduentzako egoitza bat irekitzea da. Jauregi zaharreko giroak bere semearen irudimena pizten du, fantasiak eramaten uzten hasten baita. Mutilaren jokoek gero eta kezka handiagoa dute Laura, eta etxean bere familia mehatxatzen duen zerbait dagoela susmatzen hasten da.