ren meriturako Peter Weir zuzendari australiarra tamalez oso modu puntualean sakabanatuta dauden pelikula handi batzuk aurkitzen ditugu. Weir-ek hainbat alditan bere Oscar saridun zigilu bereziarekin produkzioetan norabide gehiago bereganatu ez izanaren arrazoiei jaramonik egin gabe. Beharbada, gosegarri bihurtzen den gidoi zehatzenaren bila motari buruz pentsatzea beste aukerarik ez dagoen argumentu-aldakortasunaren kontua da.
Hala eta guztiz ere, dozena bat film luzek laguntzen diote kameren atzean egindako hamarkada onetan. Eta bere filmetako bat Weir-en egindako edozein zeinu bereizgarrigatik aipagarria izan gabe eszenagintzari, argazkiari edo koloreari dagokionez, hain zuzen, bere lan zorrotzak eta argumentuaren zerbitzura dauden baliabideen protagonismoak dira bere filmak arrakastatsuak egiten dituztenak. Entrega hori baino ezer hoberik, lanerako egoaren auto-sakrifizio mota hori, filmari onena egiten duzula ziurtatzeko. Dekoratuetatik, elkarrizketak eta noski pertsonaia egokienak hartzen dituzten muturretan.
Peter Weirren 3 film onenak
Truman Show
PLATAFORMA HAUETAKO EDOZEIN ESKURAGARRI DA:Zinema barruan zein kanpoan pertsonaia histrionikoa izatea leporatuta, Jim Carrey estereotipo perfektua izan zen bere bizitza atzean dagoena ahaztu gabe bizi duen Truman hori bihurtzeko. Gure kontzientziak pentsatutako plan mota baten ideia arraro edo paranoiko horrek dena gehiegizko erreakzioa ematen du batzuetan. Hori da pelikula hau reality show errukigabe baten umoretsuaren eta askatasun indibidualaren, borondate librearen... nozioaren inguruan dagoen soziologikoaren artean.
Carreyk jorratzen du, umorearen eta harriduraren artean, hemen gertatzen denari buruzko alegoriaz eta metaforaz betetako bere mundu irreala bizitzeaz, fikzio guztien beste aldean. Beti bere etxea izan zenetik irten ezin den gizonari atxikitako umearen beldurrak eta bere mundua errailetatik alde egiten duten zirkunstantzia kirrinkariak.
Pixkanaka denak faltsutasunean erortzen ari direlako. Bere emazteatik bere amaraino. Inoiz traizionatuko ez zuen eta eldarniozko katarsi batera iritsiko zen lagunik onena ere, bere bizitzako etaparen erdian hildako aita oker berragertzearekin.
Truman alde batetik. Baina gure aldetik besteei behatzeko gustua era guztietako epai sumarioak botatzeko. Telebistaren ergelkeria, eduki azkarrak, gertatzen den eta telebistan gure egunetako tragedia gisa kontatzen digutenaren garrantzirik eza...
Bere maisuaren ahotsa. Reality-ko zuzendariak pertsonaiei uneoro Trumani esan beharrekoa kontatzen die. Eta publizitate subliminala, Trumanen emaztea kamerara begiratu eta sukaldeko aizto zorrotzak saltzen saiatzen denean bezala. Pelikula barregarria baina liluragarria ere beste hainbat ikuspegitatik.
Poeta hildakoen gizartea
PLATAFORMA HAUETAKO EDOZEIN ESKURAGARRI DA:Ulertzen dut Peter Weirren zale askok akatstzat jotzen dutela film hau bigarren postuan jartzea. Baina horrelakoak dira gustuak. Niretzat, Trumanek, funtsean, entretenimendu-filma izanik, errealitatearen eta fikzioaren artean pertsonaiak egiten duen kontrako norabidean mugiarazten gaituzten beste ikustaldi asko ditu. Agur esan eta iristen garen ate horretan bat eginez.
Baina klubera itzuliz, lehen aldiz hezkuntza sistemaren dilemari aurre egin dion pelikulaz ari gara irten baino lehen garrasika egiten duen trena bezalakoa (agian jada egin du ia hezkuntza sistema guztien azpian dagoen inmobilismoa ikusita, doktrinazioan interesatuago prestakuntza gizatiarragoan baino).
Bai, gazteak hezi behar direlako. Bakarrik, beharbada, autonomia hori, helduaroan aske bihur ditzakeen borondate hori, gehien lortu behar duten momentuan, hezkuntza sistemak ezinezko uniformizazio bat jasaten du, ikuspegi guztiz pasibo batetik.
Denok dakigu. Denok suposatzen dugu. Gazteen gehiengoa sakrifikatzen dugu 10 bat lortzen duen eta irakaskuntza-esfortzu guztiak betetzen dituen lanean ari den garunaren asebetetze sinplistarekin. Nahiko lorpena, nahiko arrakastatsua den gizon edo emakume etorkizunerako...
John Keating irakasle ahaztezinak dohainetik tira egiten du hori gauzatzeko, irakasle gisa. Okerrenean irakasle batek izateko dohaina duenak bakarrik izan behar duelako. Baina oposizioa askoz ere baliagarriagoa da irakasle postu bat emateko... noski, non bukatzen den...
Gaia pixka bat kritiko geratu zait. Baina hain zuzen pelikula honen oroitzapenagatik liderra, heldu enpatikoa, irakaslea nahi bezain eroa denaren ideia seinalatu zuen bere ikasle guztiak borondatez beteta eta oihuka oi kapitaina, nire kapitaina.
Lekuko bakarra
PLATAFORMA HAUETAKO EDOZEIN ESKURAGARRI DA:Suspense film bat egiteko, thriller beltz bat egiteko, Weir-ek trama are korapilatsuagoa aukeratu zuen krimenari behatzen duen haurraren paperarekin. Amish komunitate bateko Samuel izeneko mutiko bat, gasolindegi bateko komuneko komunean itxita, odol hotzeko hilketa baten lekuko.
Heriotzak ustekabeko ezer gutxi dauka. Modu solte asko John Book izeneko inspektorearentzat, polizia bat "bidetik kentzen" amaitzen duen afera ilun horretan gertatutakoa ezagutzeaz arduratzen dena.
Eta berak bakarrik, defentsarik gabeko ume horrek, zerbait argitu diezaioke Johni. Izakiari zundaketak bakarrik jartzen du arrisku argian, asko baitira ikusi edo entzun zezakeen ezer esatea nahi ez dutenak. Egoera aprobetxatuz, dena modu ikusgarriagoan gertatzen ari den Amish talde batera hurbiltzen gara batzuen sekretuaren eta umea ere kentzeko besteen interes ezinezkoaren artean...
"Peter Weir-en 1 film onenak" iruzkin bat