Belaunaldi harmonian bere herrikidearekin Samantha Schweblin, Agustina Bazterricarena kontakizun iradokitzailea da, ezin konta ahala baliabide eta parajeetatik abiatuta. Helburuak beti justifikatzen du bitartekoen, baliabideen eta diskurtsoen aniztasuna. Alternatiba aberastasun horretan asmamena erakusten delako eta inoiz ez lauko argudioak egiteko prest dagoen irakurlea, beti alternatibaz gainezka, atseginez harritzen da.
Ukitu existentziala gustatzen zaion amaiera bat (ez liburu bakoitzaren amaiera), literatura onak urruneko ideia bikain gisa hartzen duen patina hori, ikuspegi bikaina duena, aurkezten diren pertsonaien zirkunstantziarekiko gehiegizkoa. Kanpotik, ukimenetik hurbilagotik, usaitzeraino, azala eta arimaren mutazio paraleloa behartzen duen eraldakuntzan dagoen mundu baten ikusteraino doazen distopiak edo susmatu gabeko bihurguneak. Egokitu edo hil. Bizirik irautea istorioa kontatzeko...
Planteamendu distopikoak eta fantasia ilunak batzuetan, beti puntu transzendentala. Bazterrikan egindako bibliografia, literaturaren sofistikazio hori asmo handiagoz eta giza-baldintza zer den azaltzeko jakintsuagoz dastatzeko. Sokan edo amildegiaren aurrean jarrita, bere pertsonaiek izatearen azken esentziari aurre egiten diote.
Agustina Bazterricaren 3 eleberri gomendagarrienak
Hilotz bikaina
Gizakien artean hedatzen amaitzen den birus bati buruz jada ez da fikziozko trama hozgarri bat, baizik eta distopia geratzeko egon daitekeen sentsazioa.
Beraz, horrelako eleberriek aukera opari narratibo zehatz eta suntsitzaile bat erakusten dute. Espero dezagun gure egunen etorkizuna kontatzen ez diren muturrekoen berpizkunde gisa agertzen ez zaigula, bizirauteko beharrezkoa den kanibalismoarekin ere.
Baina orain ez da ezer soinua hain urrun, irudikatuta gauden arren. Nork esango zigun denak kalean maskarekin ibiliko zirela, birusa beharrezko oxigeno vitalarekin inokulatzeko beldurrez?
Distopiak liburu-dendetako eta liburutegietako zientzia-fikziozko apaletan kokatzeatik aktualitatearen atalera pasatzera igaro dira, fantastikoaren izaera pisu handiagoko literatura gisa birplanteatzea. Pixkanaka joan da, geroztik Margaret Atwood eta bere eskakizun feministak neskamearen ipuinetik guztiz errealaren atarian dabilen apokalipsi biralera...
Animaliei eragiten dien eta gizakiak kutsatzen dituen birus hilgarria dela eta, mundua leku gris, eszeptiko eta abegikorra bihurtu da eta gizartea jaten dutenen eta jaten direnen artean banatuta dago.
Zer humanismoaren hondar egokitu daiteke hildakoen gorpuak erraustean kontsumitzea ekiditeko? Non dago bestearekiko lotura, benetan jaten duguna bagara? Distopia gupidagabe honetan bezain basatia bezain basatia, alegorikoa bezain erreala, Agustina Bazterrica sentsazioak eta gaurkotasun handiko eztabaidak inspiratzen ditu fikzioaren indar leherkorrarekin.
Animalietan agian ez dugu elika-katearen krudeltasuna aintzat hartuko. Lehoia gazela jaten ikusten dugunean, gauzen patua bere gain hartzen dugu. Baina noski, zer gertatzen den beharra eta premia giza etapara pasatzen direnean. Arrazoia, egitate diferentziala, ilundu egiten da orduan imajinaezinak diren dilema planteatzeraino.
Duingabeak
Baikortasuna ezin da gertatu. Denok dakigulako ezkorra optimista informatua dela. Eta informazioa gainezka dago gaur. Begiratu alde batera eta itxaron noiz gertatuko den. Agustina bezalako idazleak distopiak proposatzeaz arduratzen diren bitartean, utopiak agian gutxi batzuena, non dena agintaririk txarrenen aginduz gertatzen den beti baina den mundu horrekin bat.
Munduak ur-gerrak eta ingurumen-hondamendiak bizi zituen. Egunak izoztetik itotzera pasatzen dira ordu gutxitan, airea usain gaiztoz beteta dago eta zerua armiarma-sareak bezalako laino lodi eta itsaskorrez estalita dago.
Orainaldi desolatu honetan, Kofradia Sakratuaren Etxean konfinatuta, hainbat emakumek bizirik irauten dute kultu erlijioso baten asmoen menpe eta torturak eta sakrifizioak jasaten dituzte ilustrazioaren izenean. Guztiak Ahizpa Nagusiaren agindu zorrotzaren pean daude, eta haren gainean "Bera" baino ez dago. Nor da? Gutxi dakigu; Inork ezin du ikusi, baina itzaletatik menderatzen ditu.
Protagonistak zeremonien eta bere aurkikuntzen erregistroa gordetzen duen egunkariko sakabanatuen bidez kontatuta, gaueko liburu honek forma hartzen du. Haren orrialdeak isilpeko tarteetan ezkutatuta daude, agian askapenerako itxaropenik gabe; besterik ez dagoenean norbaitek haien berri izan dezan
Hemeretzi atzapar eta txori ilun bat
Poe estilorik garbienean, garai berrietara eta imajinario konplexuagoetara egokituta, Bazterrica ametsetik igarotzen da ikusmenaren edo eromenaren trance hori, edozer gerta daitekeen hegazkinetara sarbide hori, non itzalak hazten diren eta beldur atabiko bitxiak bezala proiektatzen diren.
Gure beldurren muinera eramaten gaituzten hemeretzi istorio, fantasia eldarniotsu eta ilunenak eta baita umorerik ilunena ere. Maitasuna, adiskidetasuna, familia-harremanak eta esan ezin diren desioak zalantzan jartzen dituzten testuak. Gaztelaniazko literaturaren panoraman estilo eta sakontasun berezia berresten duen irakurketa xurgatzailea.
