La escritora caribeña Maryse Condé (digo caribeña porque apuntar a su condición francesa por reductos coloniales aún vigentes, pues como que se me hace raro) hacía de su literatura, casi siempre en clave de ιστορικό μυθιστόρημα, un auténtico escenario teatral donde cada uno de sus personajes declama su verdad. Intrahistorias hechas rabiosas certidumbres como de soliloquios a media luz. Reivindicación que consigue alcanzar sus dosis de revancha respecto a relatos oficiales u otras crónicas que exilian nombres que debieran ocupar grandes páginas.
Όλες οι ιστορίες που γίνονται στο Condé προσφέρουν παρόμοιες ματιές του κόσμου που χρωστάει στον έναν ή στον άλλον. Από την ίδια τη φιγούρα του στις εκρήξεις βιογραφικών αποχρώσεων μέχρι την αναπαράσταση οποιουδήποτε από τους εμβληματικούς χαρακτήρες του. Επίγνωση από την αυθεντικότητα που εξαλείφει όλες τις πιθανές αμφιβολίες για το πώς συνέβησαν τα γεγονότα που επισκέφτηκε ξανά ο Condé, με τις πιο έντονες δόσεις ενσυναίσθησης για να μπορέσει να ξαναμάθουμε, εάν χρειάζεται, την Ιστορία.
La bibliografía con sello de Maryse Condé se incrementó durante sus fértiles 90 años. Tanto en volumen como en reconocimientos y alcance internacional. Porque más allá de géneros más aferrados a la ficción pura. Las semblanzas de vida de Condé también aportan suspense desde la mera supervivencia. Tramas vívidas hacia la resolución que la vida misma ofrece con sus dejes de crudeza o de insospechado esplendor.
Τα 3 καλύτερα μυθιστορήματα της Maryse Condé
Εγώ, η Τιτούμπα, η μάγισσα του Σάλεμ
Seguramente el más delirante de los casos de machismo histórico sea lo de las cazas de brujas repetidas en medio mundo como un verdadero tic misógino exacerbado bajo el paraguas de la religión (peor me lo pones). En alguna ocasión escribí un relato bastante extenso sobre los autos de fe de Logroño y recordé en esta historia ese mismo ambiente de revanchismo porque sí. Solo que en esta ocasión la esclava Tituba puede llegar a ser la bruja que todos más temían…
Η Maryse Condé υιοθετεί τη φωνή του μυστικιστή Tituba, του μαύρου δούλου που δικάστηκε στις περίφημες δίκες για μαγεία που έγιναν στην πόλη Salem στα τέλη του XNUMXου αιώνα. Προϊόν ενός βιασμού σε ένα πλοίο σκλάβων, ο Tituba μυήθηκε στις μαγικές τέχνες από έναν θεραπευτή από το νησί των Μπαρμπάντος.
Μη μπορώντας να ξεφύγει από την επιρροή ανδρών χαμηλών ηθών, θα πουληθεί σε έναν πάστορα με εμμονή με τον Σατανά και θα καταλήξει στη μικρή πουριτανική κοινότητα του Σάλεμ της Μασαχουσέτης. Εκεί θα δικαστεί και θα φυλακιστεί, κατηγορούμενη ότι μάγεψε τις κόρες του κυρίου της. Η Maryse Condé την αποκαθιστά, την ξεριζώνει από τη λήθη στην οποία είχε καταδικαστεί και, τελικά, την επιστρέφει στην πατρίδα της την εποχή των βυσσινί μαύρων και των πρώτων εξεγέρσεων των σκλάβων.
Το ευαγγέλιο του Νέου Κόσμου
Un nuevo Dios llegado a este mundo, hecho carne para ofrecer, quizás, una segunda oportunidad al ser humano advertido de su remota llegada. Pero el hombre actual es descreído por imperativo de sus más hondas contradicciones. Dios no puede existir más allá de las iglesias como la moral solo puede caber en una urna.
La madrugada de un Domingo de Pascua, una madre recorre las calles de Fond-Zombi y un bebé abandonado llora entre las pezuñas de una mula. Ya adulto, Pascal es atractivo, mestizo sin saberse de dónde, y sus ojos son tan verdes como la mar antillana. Vive con su familia adoptiva, pero el misterio de su existencia no tarda en hacer mella en su interior.
Από που είσαι? Τι αναμένεται από αυτόν; Οι φήμες κυκλοφορούν στο νησί. Λέγεται ότι θεραπεύει τους αρρώστους, ότι κάνει θαυματουργό ψάρεμα… Λέγεται ότι είναι γιος του Θεού, αλλά ποιανού; Ένας προφήτης χωρίς μήνυμα, ένας μεσσίας χωρίς σωτηρία, ο Πασκάλ αντιμετωπίζει τα μεγάλα μυστήρια αυτού του κόσμου: ο ρατσισμός, η εκμετάλλευση και η παγκοσμιοποίηση συγχωνεύονται με τις δικές του εμπειρίες σε μια ιστορία γεμάτη ομορφιά και ασχήμια, αγάπη και σπαραγμό, ελπίδα και ήττα.
Γελώντας καρδιά που κλαίει καρδιά
Μια φυσική άσκηση για την ιστορία οποιασδήποτε ζωής περιέχει αυτή τη συγκεκριμένη ισορροπία μεταξύ των ζωτικών συστατικών που πέφτουν στον καθένα σε τύχη ή ατυχία. Στην περίπτωση της Maryse, δεν υπάρχει αμφιβολία ότι το μείγμα είναι αυτό που είναι. Γιατί η εξιδανίκευση είναι μια αντανάκλαση στην οποία θα θολώνει κανείς τις κακές στιγμές, αν το χρειάζεται. Ενώ ο ρεαλισμός είναι αυτή η μαρτυρία για το πέρασμά του από τον κόσμο. Και ένας συγγραφέας όπως η Maryse που ασχολείται με την πιο συγκλονιστική μαρτυρία μας κάνει να γελάμε ή να κλαίμε με την ίδια παράδοξη αίσθηση που δείχνει Sabina για την Chabela Vargas.
Δεν είναι εύκολο να ζεις ανάμεσα σε δύο κόσμους και η κοπέλα Maryse το ξέρει. Στο σπίτι στο νησί της Καραϊβικής της Γουαδελούπης, οι γονείς της αρνούνται να μιλήσουν κρεολικά και περηφανεύονται που είναι Γάλλοι διαρκώς, αλλά όταν η οικογένεια επισκέπτεται το Παρίσι, το κοριτσάκι παρατηρεί πώς οι λευκοί τους περιφρονούν.
Τα αιώνια δάκρυα και τα χαμόγελα, ανάμεσα στο όμορφο και το τρομερό, σύμφωνα με τα λόγια του Rilke, γινόμαστε μάρτυρες της ιστορίας των πρώτων χρόνων του Condé, από τη γέννησή του στη μέση του Mardi Gras, με τις κραυγές της μητέρας του να ανακατεύονται με τα τύμπανα. από το καρναβάλι μέχρι το η πρώτη αγάπη, ο πρώτος πόνος, η ανακάλυψη της δικής του μαυρίλας και της δικής της θηλυκότητας, η πολιτική συνείδηση, η ανάδυση της λογοτεχνικής κλίσης, ο πρώτος θάνατος.
Αυτές είναι οι αναμνήσεις μιας συγγραφέα που, πολλά χρόνια αργότερα, κοιτάζει πίσω και βυθίζεται στο παρελθόν της, αναζητώντας να συμφιλιωθεί με τον εαυτό της και την καταγωγή της. Βαθιά και αφελής, μελαγχολική και ανάλαφρη, η Maryse Condé, η μεγάλη φωνή των Αντιλλών γραμμάτων, εξερευνά τα παιδικά και νεανικά της χρόνια με συγκινητική ειλικρίνεια. Μια αριστοτεχνική άσκηση αυτο-ανακάλυψης που αποτελεί βασικό κομμάτι όλης της λογοτεχνικής του παραγωγής, η οποία του χάρισε το Εναλλακτικό Νόμπελ Λογοτεχνίας 2018.
