Τα 3 καλύτερα βιβλία της Gabriela Wiener

Ένας συντάκτης μου σχολίασε κάποτε ότι για να γράψεις καλά χρειάζεσαι δύο πράγματα. Κατ 'αρχάς, όχι απαλλαγμένο από σαρκασμό, έδειξε ότι έπρεπε να ξέρεις να γράφεις. Σε δεύτερη περίπτωση, έπρεπε να γράψετε πραγματικά. Το πρώτο πράγμα γι 'αυτόν ήταν σχεδόν σαν ένα δώρο, σαν μια αρετή που εισήχθη στα γονίδια. Σχετικά με το δεύτερο, εννοούσε ότι δεν μπορείς να είσαι τσιγκούνης όταν σκέφτεσαι τι θα πουν για να χαρακτηρίσουν τον χαρακτήρα με τον έναν ή τον άλλο τρόπο ή να προσεγγίσουν μια σκηνή με οποιονδήποτε τρόπο.

Γκάμπριελ Βίνερ καλύπτει και τις δύο πτυχές με τη διαβεβαίωση ότι γνωρίζουμε πώς να γράφουμε καλά και θέλουμε να γράψουμε πραγματικά. Ως εκ τούτου, δίνοντας αληθοφάνεια σε ό, τι συμβαίνει στα μυθιστορήματά του με αποχρώσεις βιογραφίας ή ιστορίες, είναι δεδομένο. Μόνο έτσι μπορεί να αφηγηθεί απαλλαγμένη από τα πάντα, με έναν σταθερό αφηγηματικό παλμό και μια πορεία εξισορρόπησης γεγονότων ακόμη και σύμφωνα με τα ήθη.

Αλλά είναι ότι η λογοτεχνία κινείται ή υποκύπτει σε παραμορφωμένους τύπους. Στην εναλλαγή μεταξύ κάθε λογοτεχνίας είναι η χάρη. Και σίγουρα μόνο από ένα όραμα μεταξύ τραγικού και κωμικού της ζωής, ανάλογα με τη στιγμή του πρωταγωνιστή στο καθήκον που καταλαμβάνει αυτόν τον κόσμο, μπορεί να συνυπάρξει χαρά και θλίψη για τον παραλογισμό των πάντων.

Κορυφαία 3 προτεινόμενα βιβλία της Gabriela Wiener

Χαμένη κλήση

Μια αναπάντητη κλήση υποδεικνύει πάντα κάτι σημαντικό που μένει ανείπωτο. Τηλεφωνούμε με την ελπίδα ότι δεν είναι πολύ αργά για να λάβουμε το μήνυμα ακόμα. Αυτή είναι η αναπάντητη κλήση ενός συγγραφέα που θέλει να ξυπνήσει συνειδήσεις με επίμονους ήχους κλήσης.

Η Gabriela Wiener γράφει για το ποια είναι και τι ζει, και το κάνει με εκπληκτική γλώσσα και ειλικρίνεια. Σε αυτές τις αυτοβιογραφικές ιστορίες γεμάτες ειρωνεία και χιούμορ, μας καλεί να βυθιστούμε στον κόσμο και το βλέμμα μιας γυναίκας που μάχεται ενάντια στους καθημερινούς της δαίμονες. Αντιμετωπίζει θέματα όπως η μετανάστευση, η μητρότητα, ο φόβος του θανάτου, η μοναξιά των δωματίων των ξενοδοχείων, η ασχήμια, οι τριάδες, ο μυστηριώδης αριθμός έντεκα, η απόσταση από φίλους ...

Η μέρα με τη μέρα εμφανίζεται ως ένα σύνθετο και πλούσιο σύνολο έτοιμο να αποκαλυφθεί αμέσως. «Όχι μόνο μπαίνω σε χώρους ή καταστάσεις με το πραγματικό στυλ της gonzo δημοσιογραφίας, αλλά αποκαλύπτω τους φόβους μου, τις αδυναμίες μου, τις προκαταλήψεις και τους περιορισμούς μου. Δεν φοβάμαι να σταματήσω την ιστορία αυτού που βλέπω για να το κάνω […]. Νομίζω ότι το πιο ειλικρινές πράγμα που μπορώ να κάνω κυριολεκτικά είναι να λέω τα πράγματα όπως τα βλέπω, χωρίς τέχνη, χωρίς μεταμφιέσεις, χωρίς φίλτρα, χωρίς ψέματα, με τις προκαταλήψεις, τις εμμονές και τα κόμπλεξ μου, με μικρές αλήθειες και γενικά ύποπτα ».

Εννέα φεγγάρια

Όταν ο Κομφούκιος πλησίασε το βιβλίο του για μεταλλάξεις, δεν μπορούσε ποτέ να φανταστεί τι μπορεί να πει μια γυναίκα για την πραγματική μετάλλαξη, προσαρμόζοντας το σώμα της και τα συναισθήματά της στο γεγονός ότι περνά μια περίοδο όπως η εγκυμοσύνη όπου όλα αλλάζουν με τη βία σε μια τέτοια διαδικασία. Μαγικό από ανθρώπινο ως επικό από τις εμπειρίες των γυναικών.

Λένε ότι η πρωινή αδιαθεσία είναι η απάντηση στη συναισθηματική μαύρη τρύπα που ανοίγει όταν ξέρεις ότι θα γίνεις μητέρα. Όταν η Gabriela Wiener το έμαθε στα τριάντα της, αντέδρασε σαν καλή χρονικογράφος καμικάζι και ξεκίνησε να εξερευνά τη βαρυτική δύναμη της εγκυμοσύνης: δεν υπάρχει πιο «gonzo» εμπειρία από την εγκυμοσύνη.

Ο Wiener σκάβει πάντα εκεί που λίγοι θέλουν να κοιτάξουν και μοιράζεται τα ευρήματά του χωρίς ντροπή ή καυχησιολογία. Σε αυτό το απρόσκοπτο ταξίδι μέσα από τις σπηλιές της εγκυμοσύνης και της μητρότητας, η ύλη διευρύνεται και οι αμφιβολίες παραμονεύουν: μπορεί η μητρική αγάπη να μπορεί να κάνει τα πάντα; Τι κάνω εδώ, τι περιμένω από όλα αυτά; Τι κάνει κάποιον να λαχταρά να γίνει μητέρα;

Αυτή η ανάγνωση είναι μια παράδοση χωρίς αναισθησία, μια ιστορία ενάντια στο κιτς και την επιπολαιότητα που φαρμακώνουν τις έγκυες γυναίκες πριν από το «θαύμα της ζωής». Δεν υπάρχει μαγεία ή σιρόπι εδώ. υπάρχει πορνογραφία, αμβλώσεις, μικρά διαμερίσματα και μια νεαρή μητέρα που αγωνίζεται ενάντια στην επισφάλεια μακριά από τη χώρα της. Γιατί αυτή είναι και η ιστορία μιας μετανάστριας που έφτασε στην Ισπανία χωρίς να ενδιαφέρεται κανείς για το τι είχε πετύχει στο νότιο ημισφαίριο.

Πέρασαν δέκα χρόνια από τη δημοσίευσή του και Εννέα φεγγάρια συνεχίζει να είναι μια μαρτυρία που συνδυάζει όπως λίγους άλλους τον τρόμο, την ομορφιά και τα παράδοξα της διάδοσης του είδους. Σε αυτήν την αναθεωρημένη και διευρυμένη έκδοση, η συγγραφέας απευθύνει ένα γράμμα στα παιδιά της για να τους πει πόσο έχουν αλλάξει όλα και πόσα πράγματα δυστυχώς δεν αλλάζουν ποτέ.

Πορτρέτο Huaco

Ένα πορτρέτο huaco είναι ένα κομμάτι προ-ισπανικής κεραμικής που επιδίωκε να αντιπροσωπεύει γηγενή πρόσωπα με τη μεγαλύτερη δυνατή ακρίβεια. Λέγεται ότι αιχμαλώτισε την ψυχή των ανθρώπων, ένα ρεκόρ που επέζησε κρυμμένο στον σπασμένο καθρέφτη των αιώνων.

Βρισκόμαστε στο 1878 και ο Εβραίος-Αυστριακός εξερευνητής Charles Wiener ετοιμάζεται να αναγνωριστεί από την ακαδημαϊκή κοινότητα στην Παγκόσμια Έκθεση στο Παρίσι, μια μεγάλη έκθεση «τεχνολογικής προόδου» που έχει στα αξιοθέατά της έναν ζωολογικό κήπο, το αποκορύφωμα του επιστημονικού ρατσισμού και το ευρωπαϊκό ιμπεριαλιστικό σχέδιο. Ο Wiener ήταν κοντά στην ανακάλυψη του Μάτσου Πίτσου, έχει γράψει ένα βιβλίο για το Περού, έχει πάρει περίπου τέσσερις χιλιάδες χούακο και επίσης ένα παιδί.

Εκατόν πενήντα χρόνια αργότερα, η πρωταγωνίστρια αυτής της ιστορίας περπατά στο μουσείο που στεγάζει τη συλλογή Wiener για να αναγνωρίσει τον εαυτό της στα πρόσωπα των ουάκο που λεηλάτησε ο προπάππους της. Χωρίς περισσότερες αποσκευές από την απώλεια ή οποιονδήποτε άλλο χάρτη από τις ανοιχτές πληγές του, τις οικείες και τις ιστορικές, κυνηγά τα ίχνη του πατριάρχη της οικογένειας και εκείνων του καθάρματος της δικής του καταγωγής -που είναι αυτή των πολλών -, την αναζήτηση για την ταυτότητα της εποχής μας: ένα αρχιπέλαγος εγκατάλειψης, ζήλιας, ενοχής, ρατσισμού, φάντασμα απομεινάρια κρυμμένα στις οικογένειες και αποδόμηση μιας επιθυμίας που αγκιστρώνεται επίμονα σε μια αποικιακή σκέψη. Υπάρχει τρόμος και αντίσταση σε αυτές τις σελίδες γραμμένες με την ανάσα κάποιου που μαζεύει κομμάτια από κάτι που είχε σπάσει πολύ καιρό πριν, ελπίζοντας ότι όλα θα ξαναρχίσουν.