Στον σημερινό κινηματογράφο βρίσκουμε αρκετά παραδείγματα κοινών συνδυασμών σκηνοθέτη-ηθοποιού. Χωρίς αμφιβολία, η αμοιβαία γνώση έχει ως αποτέλεσμα τον καλύτερο λογαριασμό για τις ταινίες και ακόμη, ποιος ξέρει, τη μείωση του κόστους. Τιμ Μπάρτον έχει τον Johnny Deep, Σκορσέζε παρουσιάζει πολλές φορές τον Ντι Κάπριο. ΚΑΙ David Fincher Είναι ο τυχερός σκηνοθέτης που βρίσκει πάντα τον Μπραντ Πιτ έτοιμο να υποδυθεί τους πρωταγωνιστές των ταινιών του.
Είναι ξεκάθαρο ότι τα σενάρια στα οποία σκηνοθετεί ο Φίντσερ έχουν κάποια κεφαλαιώδη φήμη για τους πρωταγωνιστές τους και έτσι η λάμψη του ηθοποιού ή της ηθοποιού που βρίσκεται στο καθήκον είναι εξασφαλισμένη. Σχεδόν πάντα πρόκειται για πλοκές όπου ένας χαρακτήρας ξεχωρίζει πάνω από όλα. Κάτι σαν ουσιαστικός ανθρωποκεντρισμός για να μιμείται ο θεατής, να συμπάσχει, ακόμη και να κατοικεί στο δέρμα του πρωταγωνιστή για να κινείται μέσα στην πλοκή με τις ίδιες αβεβαιότητες, ανησυχίες και συναισθήματα.
Οι 3 καλύτερες προτεινόμενες ταινίες του David Fincher
Κλάμπ μάχης
ΔΙΑΘΕΣΙΜΟ ΣΕ ΟΠΟΙΑΔΗΠΟΤΕ ΑΠΟ ΑΥΤΕΣ ΤΙΣ ΠΛΑΤΦΟΡΜΕΣ:Υπό τον ήχο του "Where to go my mind" των Pixies, ο Fincher παίρνει το μυθιστόρημα από Τσακ Παλαιμίουκ και το ανεβάζει στην κατηγορία του παραδειγματικού έργου του σημερινού ατόμου. Ένας πολίτης βυθισμένος στην κοινωνία της υποτιθέμενης ευημερίας που μερικές φορές μετατρέπεται σε πλήρη αποξένωση. Ο Έντουαρντ Νόρτον είναι ο Μπραντ Πιτ και ο Μπραντ Πιτ μπορεί να είναι ο Έντουαρντ Νόρτον αν ο Νόρτον πάρει πολλές μπάλες. Με λίγα λόγια, είναι και οι δύο Tyler Durden...
Το τέλειο παιχνίδι ταυτότητας για να στοχεύσουμε αυτό το ιδανικό του ατόμου που θα θέλαμε να είμαστε σε συγκεκριμένες στιγμές που τίποτα δεν μας ταιριάζει. Ειδικά σε περιπτώσεις της πιο εκδικητικής και ανελέητης αδύνατης λαχτάρας, ποιο ηθικό και κοινωνικό καλό μας εμποδίζει να είμαστε. Γι' αυτό τα πάντα επικεντρώνονται σε μια βία που γεννιέται από την απογοήτευση, από το άθροισμα των απογοητεύσεων, από την ένταση και τις απαιτήσεις του σημερινού κόσμου. Ο Τάιλερ Ντάρντεν ο ηττημένος (το χαμόγελο του Έντουαρντ Νόρτον το κάνει ακόμα πιο εύκολο) και ο Τάιλερ Ντάρντεν που βγαίνει αήττητος από όλες τις αυτοκαταστροφικές του φαντασιώσεις. Μέχρι που όλα εκραγούν από την περίεργη κατάρρευση.
Όλα ξεκινούν σε ένα ταξίδι με αεροπλάνο, όταν ο Τάιλερ, ο γκρίζος υπάλληλος γραφείου, συναντά έναν χαρισματικό σαπουνοπώλη που υποστηρίζει μια πολύ συγκεκριμένη θεωρία: η τελειομανία είναι κάτι για αδύναμους ανθρώπους. Μόνο η αυτοκαταστροφή κάνει τη ζωή να αξίζει. Στη συνέχεια και οι δύο αποφασίζουν να ιδρύσουν ένα μυστικό κλαμπ μάχης, όπου μπορούν να εκτονώσουν τις απογοητεύσεις και τον θυμό τους, κάτι που θα έχει συντριπτική επιτυχία.
Το παιχνίδι
ΔΙΑΘΕΣΙΜΟ ΣΕ ΟΠΟΙΑΔΗΠΟΤΕ ΑΠΟ ΑΥΤΕΣ ΤΙΣ ΠΛΑΤΦΟΡΜΕΣ:Μια συναρπαστική ταινία με έναν αριστοτεχνικό Μάικλ Ντάγκλας. Μια από αυτές τις ταινίες που σπάνε την τράπουλα όσον αφορά τις ανατροπές της πλοκής. Διότι, παρόλο που το θέμα παραπέμπει σε μια ευαισθητοποίηση του θεατή για το trompe l'oeil που έχει στηθεί στον Ντάγκλας, τα πράγματα μπορούν να εξελιχθούν με τον πιο απροσδόκητο τρόπο. Ένα ψυχολογικό παιχνίδι καθρεφτών που συνθέτει εναλλάξ βεβαιότητες και λαβύρινθους ενώ η δράση εκτυλίσσεται απνευστί.
Ο δισεκατομμυριούχος Nicholas Van Orton (Michael Douglas) έχει όλα όσα μπορεί να θέλει ένας άντρας. Αλλά ο Conrad (Sean Penn), ο δύστροπος αδερφός του, εξακολουθεί να μπορεί να βρει ένα δώρο γενεθλίων που μπορεί να τον εκπλήξει: να γίνει μέλος ενός κλαμπ αναψυχής ικανό να προσαρμόσει μοναδικές περιπέτειες και χόμπι.
Δεν μπορεί κανείς να επεκταθεί περαιτέρω στην πλοκή αυτής της ιστορίας χωρίς να στοχεύει στην τελική ανάλυση, οπότε θα το αφήσω τώρα, έτσι ώστε, αν δεν έχετε δει ακόμα αυτήν την ταινία του 1997 (μετά από μερικά χρόνια μπορεί να είναι όλα), να την απολαύσετε. χαριτωμένο .
Η περίεργη υπόθεση του Μπέντζαμιν Μπάτον
ΔΙΑΘΕΣΙΜΟ ΣΕ ΟΠΟΙΑΔΗΠΟΤΕ ΑΠΟ ΑΥΤΕΣ ΤΙΣ ΠΛΑΤΦΟΡΜΕΣ:Σε αυτή την ιδέα της ζωής ως διφορούμενης προσέγγισης, στην οποία ήδη επεσήμανε Quino Όταν είπε ότι πρέπει να ξεκινήσουμε παλιά και να τελειώσουμε σε έναν οργασμό, ο Μπραντ Πιτ καταφέρνει να το υλοποιήσει με το ατάραχο γίγνεσθαι, με την υπόθεση ότι πάει κόντρα στο ρεύμα και ότι το μαρτύριο είναι ακόμη μεγαλύτερο. Γιατί οι κορυφαίες στιγμές, σε ζωές που συνδυάζονται με απλές στιγμές πληρότητας, μπορούν πάντα να εξιδανικεύονται περιμένοντας δεύτερες ευκαιρίες. Αλλά στην περίπτωση του Μπέντζαμιν και της Νταίζης, όλα έτυχε να ξεχαστούν, να υποθέσουμε ακόμη πιο σκληρές ήττες από αυτές που έδωσε η φυσική διέλευση σε αυτόν τον κόσμο.
Σε αυτό το φανταστικό σκηνικό που καταλήγει σε υπερβατικές έννοιες, ο Μπέντζαμιν Μπάτον καταφέρνει να μας κάνει να πιστέψουμε ότι τα απολλώνια χαρίσματά του είναι μια κατάρα από την οποία μπορούμε να εξάγουμε ένα άλλο όραμα ζωής, όπου οι φόβοι του θανάτου μας σημαδεύουν, άμεσα ή υποσυνείδητα ανάμεσα σε κάθε κάδρο μας. οι μέρες, δεν είναι τίποτα περισσότερο από μια προσμονή του ίδιου τίποτα που γεννιέται και στιγμές πριν να μην υπάρξει.
Η ζωή είναι εκείνη η ευλογία που προκύπτει από μια σπίθα που ανάβει τα πάντα και αυτή η ανάσα που παίρνει το φως για πάντα. Ο Μπέντζαμιν Μπάτον μας συντροφεύει για λίγο και μετά μας αφήνει να φύγουμε με αυτό το αξέχαστο χαμόγελο, σαν να μας μεταδίδει τη σιγουριά ότι ο θάνατος δεν είναι τόσο μεγάλη υπόθεση. Ή ακόμα ότι μετά το τελευταίο μας χτύπημα της καρδιάς μπορεί να περιμένει κάτι που θα λαχταράει για πάντα γιατί το ήξερε ήδη πριν φτάσει στον κόσμο.