Εκτός κι αν μια μέρα γίνει γνωστό ότι ο Paul Mescal έχει σχέση με κάποιον διάσημο σκηνοθέτη, παραγωγό ή οτιδήποτε άλλο (είχα ήδη απογοητευτεί με Nicolas Cage νομίζοντας ότι ήταν εκεί για τίποτα περισσότερο από τις ερμηνείες του), βρισκόμαστε μπροστά στον πρωτότυπο σχολικό ηθοποιό που καταλήγει να κατακτά τη δόξα. Και δεδομένης της παρεμβατικότητας σε αυτό το επάγγελμα, το φαινόμενο Mescal συνεχίζει να δικαιολογεί την ύπαρξη σχολών διερμηνείας.
Γιατί ο Paul Mescal αιχμαλωτίζει τους πιο ακαδημαϊκούς και τελικά πείθει το κοινό. Όλα αυτά χωρίς να είσαι γαλαντόμος με κανέναν τρόπο, αντλώντας από το χάρισμα κάποιου που ξέρει τι κάνει όταν πρόκειται για την υποκριτική. Για το οποίο πρόκειται από τη σκοπιά του κινηματογράφου ως βιομηχανικής συσκευής.
Καλωσορίσατε λοιπόν στον Paul Mescal και ας τολμήσουμε να ανακαλύψουμε τη φιλμογραφία του. Από μια μειοψηφική αλλά αποφασιστική αρχή, μια ανάπτυξη μεταξύ σειρών και ταινιών και η άφιξη στο Gladiator 2 ως ο βασικός ηθοποιός της ταινίας... Σχεδόν τίποτα!
Οι 3 καλύτερες προτεινόμενες ταινίες του Paul Mescal
Μετα τον ΗΛΙΟ
ΔΙΑΘΕΣΙΜΟ ΕΔΩ:Κάθε ταινία που εμβαθύνει στις σχέσεις γονέα-παιδιού έχει πολλά να χάσει για έναν θεατή σαν εμένα, που έχει Big Fish δει, αναθεωρηθεί και εξιδανικευτεί. Ποτέ όμως δεν μπορεί κανείς να κλειστεί σε κάτι τόσο ζουμερό όπως αυτό, τη σχέση με έναν πατέρα, με τα απαραίτητα διαφορετικά μοτίβα από το μητρικό, με διαφορετικό υπόβαθρο (προσοχή, ούτε καλύτερο ούτε χειρότερο, απλά διαφορετικό).
Αυτή τη φορά είναι για τη Σόφι και τον Κάλουμ, για εκείνο το ταξίδι προς τη γνώση. Κρατώντας τα χέρια πρώτα και εντελώς μόνοι μετά. Γιατί με έναν πατέρα υπάρχουν πάντα εκκρεμείς ερωτήσεις, αμφιβολίες και υποψίες ότι κάτι άλλο θα μπορούσαμε να μας διαφύγει.
Ενώ η Σόφη σκέφτεται, μας οδηγεί σε εκείνη τη χαμένη πατρίδα της παιδικής ηλικίας με την παράξενη κοινή χαρά αλλά και με τη μελαγχολία των διακοπών που έκανε με τον πατέρα της πριν από 20 χρόνια. Μνήμες πραγματικές και φανταστικές γεμίζουν τα κενά ανάμεσα στις εικόνες καθώς προσπαθεί να συμφιλιώσει τον πατέρα που γνώριζε με τον άντρα που δεν γνώρισε ποτέ.
Αγνωστος
ΔΙΑΘΕΣΙΜΟ ΕΔΩ:Θυμάμαι εκείνη την ταινία Ρόμπιν Γουίλιαμς ανάμεσα στο φανταστικό και το μελαγχολικό στο οποίο συνειδητοποίησε την κατάθλιψη και τα ανησυχητικά σενάρια της. Ξεκινάμε από αυτή την ιδέα για να προσεγγίσουμε ένα νέο δράμα με αυτή την ανησυχητική διαύγεια για την άνιμα που καταλήγει να είναι φάντασμα σύμφωνα με τις παραδόσεις οποιουδήποτε πολιτισμού στον κόσμο...
Ρομαντικό δράμα με πινελιές φαντασίας που διασκευάζει το μυθιστόρημα Ξένοι του Ιάπωνα συγγραφέα Taichi Yamada. Ο Adam (Andrew Scott) είναι ένας μοναχικός συγγραφέας που, μετά από μια τυχαία συνάντηση με τον γείτονά του Harry (Paul Mescal), ξεκινά μια οικεία και συναισθηματική σχέση μαζί του. Όμως ο Άνταμ, νοσταλγός της χαμένης παιδικής του ηλικίας, αποφασίζει να επισκεφτεί το παιδικό του σπίτι. Εκεί, πίσω στο μακρινό παρελθόν, ανακαλύπτει ότι οι γονείς του, νεκροί εδώ και καιρό, είναι ζωντανοί και φαίνεται να έχουν την ίδια ηλικία με την ημέρα που πέθαναν. Μπορεί ο Χάρι να σώσει τον Άνταμ από τα φαντάσματα του παρελθόντος του;
Τα πλάσματα του Θεού
ΔΙΑΘΕΣΙΜΟ ΕΔΩ:Ξέρεις ότι τίποτα δεν πρόκειται να πάει καλά. Γιατί όλα λειτουργούν εναντίον σου. Περιστάσεις λουσμένες από ήθη, παραδόσεις και έθιμα, στερεότυπα και σθεναρές καταδίκες μικρών τόπων. Πόλεις και χωριά στην Ιρλανδία ή στο Τερουέλ όπου το καθένα φέρει, ή κρεμάει, (σύμφωνα με τις οικογένειες ή άλλες εξουσίες που του απονέμονται), σαμπενίτο ή πλεονεκτήματα.
Σε ένα ιρλανδικό ψαροχώρι με βροχή, μια μητέρα λέει ψέματα για να προστατεύσει τον γιο της. Αυτή η απόφαση έχει καταστροφικό αντίκτυπο στην κοινότητά της, την οικογένειά της και τον εαυτό της. Η μητέρα δεν είχε άλλη επιλογή και δεν έχει άλλη επιλογή για να μπορέσει ο γιος να επανενωθεί εκεί, στη χώρα από την οποία ήρθε, πριν χαθεί στον απέραντο κόσμο στον οποίο μπορεί να μην μπορεί πλέον να ανήκει.