Μιάμιση ώρα ταινίας που ξεκινά σαν εκείνη τη μυθική μέρα οργής του Μάικλ Ντάγκλας ή ίσως ακόμη και σαν να παραπέμπει στο Fight Club Μπραντ Πιτ y Edward Norton.
Το θέμα είναι αυτός ο σταδιακός θυμός, σε ένα ωραίο κρεσέντο που μας συνεπαίρνει με τον λανθάνοντα ισχυρισμό ότι οι οικοδεσπότες θα μοιράζονται σαν το ψωμί.
Γιατί αν ο Ταραντίνο μας έχει διδάξει κάτι, αυτό είναι ότι η βία στο άκρο του παραλογισμού, όλα επιτρέπονται. Δεν είναι θέμα να σταθούμε σε αυτό με υπαρξιακά θεμέλια.
Απλώς σκοτώστε για χάρη του φόνου, χωρίς προδοσία ή προδιάθεση. Τίποτα προσωπικό, αλλά η μαμά πληρώνει. Έμπνευση στα γκράφιτι που εμφανίζονται σε ορισμένες πόλεις… «Κι εγώ σε μισώ»…
Μην το σκέφτεσαι άλλο. Ο Κανένας που είναι ο πρωταγωνιστής αυτής της ταινίας και το ξέρεις. Το γαμημένο απορριμματοφόρο σε έχει τρελάνει. Πηδάει έξω όταν είσαι έτοιμος να του πάρεις τα σκατά και τις διάφορες οικειότητες. Και το θέμα είναι ότι η ρουτίνα σε παγιδεύει με την αδράνεια κατά της κορύφωσης, αλλά το απορριμματοφόρο μπορεί να ξεφύγει ακόμα κι αν βγαίνεις πάντα την ίδια ώρα για να το συναντήσεις.
Εξ ου και η αίσθηση του πρωταγωνιστή ότι είναι Κανένας. Ένας κανείς που δεν έχει χάσει όλα τα τρένα, τα καλύτερα χρόνια, τις καλύτερες στύσεις ακόμα και τις τρίχες στο κεφάλι του.
Είναι μέρος αυτού του «νόμου της ζωής». Σίγουρα πολλοί από εμάς θεωρούμε τη ρουτίνα ευλογία. Υπάρχουν όμως και αυτοί που δεν ξέρουν να το κουβαλήσουν και πρέπει να τους καταλάβεις. Γιατί η κοινωνία πουλάει μοτοσυκλέτες που δεν μπορείς να αγοράσεις ποτέ.
Το θέμα είναι ότι αν κάτι πρόκειται να σπάσει τη ρουτίνα σας ή του Mr. για μια βόλτα μπροστά στον κόσμο σου.
Ή απλά κάποιοι χούλιγκαν που ενοχλούν το πλήθος στο λεωφορείο. Το είδος που θέλεις να εκμηδενίσεις με τα μαχαίρια όταν τα βλέπεις να φτάνουν να καταλαμβάνουν τις θέσεις των μεγάλων ή να πετούν ένα βιβλίο στον αμέριμνο αναγνώστη.
Για τον Mr. Nobody, πρόκειται για την εκδίκηση του κόσμου, του θείου του José Mota, la vara, αλλά φτιαγμένο στην Αμερική. Ένα καλό χτύπημα δεν βλάπτει ποτέ να ξυπνήσει και να αφαιρέσει την ανοησία τόσων σκόρπιων ανθρώπων εκεί έξω.
Μια ορισμένη ιδέα ότι είμαστε αδιόρθωτοι καθιστά εύκολη την άδεια χρήσης άσκοπης βίας σε ταινίες όπως αυτή. Αν δεν έχουμε λύση, ας εφαρμόσουμε την πιο συνοπτική δικαιοσύνη σε αυτήν την περίπτωση, οφθαλμό αντί οφθαλμού και σφαγή για απλή διαμαρτυρία.
Μόλις ο John Wick, η ξανθιά από το Kill Bill και αυτός ο κύριος Κανένας συνήλθαν ως αιματηροί ήρωες, τόση βλακεία που κυκλοφορεί εκεί θα τελείωνε, σαν ένα ρεύμα μεταξύ κοινών και λιγότερο κοινών εγκληματιών.
Ο φόνος ως η πιο γελοία λύση, με το εγχειρίδιο πάντα δίπλα στο "Mindfulness for killers", ένα βιβλίο που σίγουρα θα εικονογραφούσε αυτόν τον κανέναν που ενσαρκώνει ο Bob Odenkirk. Ηθοποιός που δεν ήξερα, αλλά θα ακολουθήσω τώρα με περισσότερη σιγουριά.
Ήρωας ή αντιήρωας. Ποιος ξέρει τώρα; Στο ρεπερτόριό τους με όπλα για την καταπολέμηση του κακού... καλά, τσεκούρια, μαχαίρια, σχοινιά με τα οποία θα κρεμαστούν αν χρειαστεί, μπάρες λεωφορείων, καλαμάκια αναψυκτικού, μπαστούνια, οχήματα για τρέμουλο με καύσιμα, ρολόγια ή πυροσβεστήρες...
Και όταν τα πράγματα πάνε άσχημα, ίσως είναι καιρός να καταφύγετε σε μερικά k47.
Ένα άλλο αξιοσημείωτο ζήτημα σχετικά με την εξόντωση των ηρώων είναι ότι κατά βάθος κάθε ήρωας πάντα ονειρεύεται να είναι ο Ρομπέν των Δασών.
Το κόψιμο της ζύμης μπορεί τελικά να δώσει εκείνο το μέρος της ευτυχίας (μάλλον γύρω στο 99%) που αντιστοιχεί στη ζύμη, και που κάθε καλός πολίτης ελπίζει να πετύχει με την καθημερινή του προσπάθεια. Συμπεριλαμβανομένων των πιο ιδιότροπων δολοφόνων.
Ολοκληρώνουμε με ένα soundtrack γεμάτο μεγάλες επιτυχίες που συνοδεύουν τις πιο θρυλικές σκηνές. Εκείνες όπου οι κακοί χτυπούν παντού ανάμεσα στο αίμα και τη φωτιά.
Γιατί κάθε μισός ήρωας, μισό κακοποιός χαρακτήρας χρειάζεται μια καλή μελωδία για να σφυρίξει ενώ ο κόσμος τελειώνει πίσω του. Δεν θα περπατήσεις ποτέ μόνος, φίλε μου.
ΔΙΑΘΕΣΙΜΟ ΕΔΩ: