Σε αρμονία γενεών με τον συμπατριώτη του Samanta schweblin, η Agustina Bazterrica's είναι μια υπαινικτική αφήγηση που μπορεί να βασιστεί σε αμέτρητους πόρους και ρυθμίσεις. Ο σκοπός πάντα δικαιολογεί την ποικιλομορφία των μέσων, των πόρων και των λόγων. Διότι σε αυτόν τον πλούτο εναλλακτικών επιλογών επιδεικνύεται η εφευρετικότητα και ο αναγνώστης που θέλει να μην ισοπεδώσει ποτέ επιχειρήματα, που πάντα ξεχειλίζει από εναλλακτικές, εκπλήσσεται ευχάριστα.
Ένα τέλος (όχι τέλος σε κάθε βιβλίο) που του αρέσει η υπαρξιακή πινελιά, αυτή η πατίνα που παίρνει η καλή λογοτεχνία ως μια λαμπρή απομακρυσμένη ιδέα, με μια εξαίσια προσέγγιση, υπερεκτεθειμένη στις συνθήκες των χαρακτήρων που παρουσιάζονται. Δυστοπίες ή ανυποψίαστες ανατροπές που κυμαίνονται από το εξωτερικό, πιο κοντά στην αφή, στη όσφρηση, στη θέα ενός κόσμου σε μεταμόρφωση που επιβάλλει την παράλληλη μετάλλαξη δέρματος και ψυχής. Προσαρμόσου ή πεθάνεις. Επιβίωσε για να πεις την ιστορία...
Δυστοπικές προσεγγίσεις και σκοτεινές φαντασιώσεις κατά καιρούς, πάντα υπερβατικό σημείο. Μια βιβλιογραφία που φτιάχτηκε στο Bazterrica για να γευτεί αυτή την πολυπλοκότητα της λογοτεχνίας με περισσότερη πρόθεση και σοφότερη έκθεση για το ποια είναι η ανθρώπινη κατάσταση. Επειδή τοποθετημένοι στο σχοινί ή μπροστά στην άβυσσο, οι χαρακτήρες του αντιμετωπίζουν την απόλυτη ουσία της ύπαρξης.
Τα 3 καλύτερα προτεινόμενα μυθιστορήματα της Agustina Bazterrica
Εξαιρετικό πτώμα
Σχετικά με έναν ιό που καταλήγει να εξαπλώνεται μεταξύ των ανθρώπων δεν είναι πλέον μια ανατριχιαστική φανταστική πλοκή, αλλά μάλλον μια αίσθηση ότι η δυστοπία μπορεί να είναι εδώ για να μείνει.
Έτσι, μυθιστορήματα όπως αυτό δείχνουν ένα απαίσιο, καταστροφικά ακριβές αφηγηματικό δώρο συγχρονισμού. Ας ελπίσουμε ότι το μέλλον των ημερών μας δεν θα μας παρουσιαστεί ως μια αναζωπύρωση ακροτήτων όπως αυτά που αφηγούνται, ακόμη και με έναν κανιβαλισμό απαραίτητο για την επιβίωση.
Τίποτα όμως πια δεν ακούγεται τόσο μακρινό, όσο μακρινό κι αν μας φαίνεται. Ποιος θα μας έλεγε ότι όλοι θα περπατούσαν στο δρόμο με μάσκες, φοβούμενοι μην εμβολιαστούν με τον ιό ανάμεσα στο απαραίτητο ζωτικό οξυγόνο;
Οι δυστοπίες από το να βρίσκονται στα ράφια της επιστημονικής φαντασίας των βιβλιοπωλείων και των βιβλιοθηκών έχουν περάσει στο τμήμα των επικαιρών υποθέσεων, αναθεωρώντας τον χαρακτήρα του φανταστικού ως λογοτεχνίας μεγαλύτερης βαρύτητας. Έχει περάσει σιγά σιγά από τότε Margaret Atwood και οι φεμινιστικές της απαιτήσεις από το παραμύθι της υπηρέτριας μέχρι την ιογενή αποκάλυψη που αιωρείται στο κατώφλι του απόλυτα πραγματικού...
Εξαιτίας ενός θανατηφόρου ιού που επηρεάζει τα ζώα και μολύνει τους ανθρώπους, ο κόσμος έχει γίνει ένα γκρίζο, σκεπτικιστικό και αφιλόξενο μέρος και η κοινωνία διαιρείται μεταξύ αυτών που τρώνε και εκείνων που τρώνε.
Ποιος υπόλοιπος ανθρωπισμός μπορεί να χωρέσει όταν τα σώματα των νεκρών αποτεφρώνονται για να αποφευχθεί η κατανάλωσή τους; Πού είναι ο δεσμός με τον άλλον αν, πραγματικά, είμαστε αυτό που τρώμε; Σε αυτήν την αδίστακτη δυστοπία, όσο βάναυση όσο λεπτή, τόσο αλληγορική όσο και ρεαλιστική, Agustina Bazterrica εμπνέει, με την εκρηκτική δύναμη της μυθοπλασίας, αισθήσεις και άκρως επίκαιρες συζητήσεις.
Στα ζώα μπορεί να μην εκτιμούμε τη σκληρότητα της τροφικής αλυσίδας. Όταν παρατηρούμε το λιοντάρι να τρώει τη γαζέλα, υποθέτουμε τη μοίρα των πραγμάτων. Μα φυσικά τι γίνεται όταν η ανάγκη και το επείγον περνούν στην ανθρώπινη σκηνή. Ο λόγος, το διαφορικό γεγονός, στη συνέχεια συσκοτίζεται σε σημείο να θέτει αδιανόητα διλήμματα.
Οι ανάξιοι
Αισιοδοξία δεν μπορεί να υπάρξει. Γιατί όλοι γνωρίζουμε ότι ένας απαισιόδοξος είναι ένας ενημερωμένος αισιόδοξος. Και οι πληροφορίες ξεχειλίζουν σήμερα. Κοιτάξτε μακριά και περιμένετε να συμβεί. Ενώ συγγραφείς όπως η Agustina είναι επιφορτισμένοι να προτείνουν δυστοπίες, ουτοπίες ίσως λίγων όπου όλα συμβαίνουν κατά την υπαγόρευση των χειρότερων κυβερνώντων σε αρμονία με αυτόν τον κόσμο που είναι πάντα ένα αλλά.
Ο κόσμος πέρασε από πολέμους νερού και περιβαλλοντικές καταστροφές. Οι μέρες περνούν από παγωνιά σε ασφυκτικά μέσα σε λίγες ώρες, ο αέρας είναι κορεσμένος από άσχημες μυρωδιές και ο ουρανός καλύπτεται από πυκνές, κολλώδεις ομίχλες σαν ιστούς αράχνης.
Σε αυτό το έρημο παρόν, περιορισμένο στον Οίκο της Ιερής Αδελφότητας, αρκετές γυναίκες επιβιώνουν υποταγμένες στα σχέδια μιας θρησκευτικής λατρείας και υποβάλλονται σε βασανιστήρια και θυσίες στο όνομα του διαφωτισμού. Όλοι βρίσκονται υπό την αυστηρή εντολή της Ανώτερης Αδελφής, πάνω από την οποία στέκεται μόνο «Αυτός». Ποιός είναι αυτος? Λίγα είναι γνωστά. Κανείς δεν μπορεί να το δει, αλλά από τις σκιές τους κυριαρχεί.
Αφηγούμενο μέσα από τις διάσπαρτες εγγραφές του ημερολογίου στο οποίο η πρωταγωνίστρια κρατά αρχείο με τις τελετές και τις ανακαλύψεις της, αυτό το βιβλίο της νύχτας παίρνει σάρκα και οστά. Οι σελίδες του είναι κρυμμένες σε μυστικές εσοχές, ίσως χωρίς ελπίδα απελευθέρωσης. μόνο και μόνο για να τα μάθει κάποιος όταν δεν είναι πια εκεί
Δεκαεννιά νύχια και ένα σκούρο πουλί
Με το πιο αγνό στυλ Πόε, προσαρμοσμένο στους νέους καιρούς και στις πιο σύνθετες φαντασίες, ο Bazterrica περνάει το όνειρο σαν εκείνη την έκσταση προς το όραμα ή την τρέλα, την πρόσβαση σε αεροπλάνα όπου όλα μπορούν να συμβούν, όπου οι σκιές μεγαλώνουν και προβάλλονται σαν περίεργοι αταβιστικοί φόβοι.
Δεκαεννέα ιστορίες που μας μεταφέρουν στην καρδιά των φόβων μας, στις πιο παραληρηματικές και σκοτεινές φαντασιώσεις και επίσης στο πιο σκοτεινό χιούμορ. Κείμενα που αμφισβητούν την αγάπη, τη φιλία, τις οικογενειακές σχέσεις και τις ανείπωτες επιθυμίες. Ένα συγκινητικό ανάγνωσμα που επιβεβαιώνει ένα μοναδικό ύφος και βάθος στο πανόραμα της λογοτεχνίας στα ισπανικά.
