Το χάρισμα μπορεί να κάνει ελκυστικό τουλάχιστον ζωγραφισμένο. Υ Sean Penn Θα μπορούσε να είναι το παράδειγμα ενός άντρα με χάρισμα που κατακλύζει το δέρμα σχεδόν όλων των χαρακτήρων που υποδύεται. Ίσως αυτός ο μαγνητισμός έγκειται στην ικανότητά του να μεταφέρει όλα τα είδη των συναισθημάτων με ένα φορτίο υπέρβασης από απλές χειρονομίες του προσώπου.
Οι χαρακτήρες του Σον Πεν μοιάζουν σαν να μπορούσαν να ερωτευτούν παράφορα ή σαν να μπορούσαν να μισούν μέχρι τα βάθη των σπλάχνων τους... Και έτσι καταλήγει κανείς να σχετικοποιεί την πιο πρωτότυπη γοητεία του Μπραντ Πιτ (Προσέξτε, δεν λέω ότι ο Πιτ δεν είναι καλός ηθοποιός, αλλά το είχε πιο εύκολα), για να είναι ένας από τους πιο πειστικούς ηθοποιούς όσον αφορά τη δραματοποίηση σαν να μην υπάρχει αύριο.
Εάν ως σκηνοθέτης θέλετε να κάνετε έναν ενδιαφέρον τύπο από έναν μεθυσμένο, προσλάβετε τον Sean Penn. Εάν ενδιαφέρεστε για έναν δολοφόνο με τον οποίο μπορείτε να συμπάσχετε, απευθυνθείτε στον Sean Penn. Αν θέλετε το τελικό μήνυμα να είναι ένα άθροισμα εντυπώσεων για τον άνθρωπο, όπως μια θεατρική περιπλάνηση σε οποιαδήποτε σκηνή, σκεφτείτε τον Sean Penn να δηλώνει με έναν τονισμό και ένα ρητό που σηκώνει το βάρος του κόσμου.
Οι 3 κορυφαίες προτεινόμενες ταινίες του Sean Penn
Mystic River
ΔΙΑΘΕΣΙΜΟ ΕΔΩ:Πάντα πίστευα ότι η σκηνοθεσία αυτής της βάναυσης ταινίας, Κλιντ Ίστγουντ δεν ήξερε πώς να βρει το καλύτερο τέλος όταν συνέβη ακριβώς κάτω από τη μύτη του. Τη στιγμή που ο Τζίμι Μάρκουμ (Σον Πεν) σηκώνεται από το πεζοδρόμιο, νωρίς το πρωί και με την τελευταία εκροή αλκοόλ να υποχωρεί πριν το hangover του, κάνει μερικά βήματα και δείχνει προς το δρόμο όπου ο παλιός παιδικός φίλος έφυγε για το πτώση… Αυτό ήταν το πιο αιματηρό κομψό τέλος της ταινίας και σίγουρα ένα από τα πιο στρογγυλά τελειώματα που είδαμε ποτέ!
Λίγο πιο πίσω του βλέπουμε τον Sean Devine (Kevin Bacon) και μαζί θα μπορούσαν να μείνουν για μια σιωπή που θα μπορούσε να κρατήσει για λεπτά. Γιατί σε εκείνη την παράξενη απουσία του τρίτου φίλου, του Ντέιβ, από τη μέρα που τον πήραν οι λύκοι σε εκείνο το αυτοκίνητο μέχρι όλα τα χρόνια που έσερνε μετά, είναι ό,τι θολώνει την ύπαρξη των τριών παιδιών του παρελθόντος. Ένας αναπόφευκτος κύκλος ώστε η μοίρα να επαναλαμβάνεται στην κυκλική της εξέλιξη.
Έτσι ώστε όλο αυτό το μήνυμα να φτάνει σε εμάς χωρίς να το εξηγούμε, άρα σε καμία στιγμή οι ανοησίες του Sean Penn δεν έχουν μεγάλη σχέση με αυτό. Και οι τρεις τα καταφέρνουν υπέροχα, ειδικά ο Ρόμπινς ως άνθρωπος τραυματισμένος από την παιδική του ηλικία. Αλλά ο Σον Πεν τρώει τα πάντα σε αυτή την ταινία. Είναι ο άνθρωπος με σκιερό παρελθόν, ο πατέρας που δάγκωνε μέχρι θανάτου όποιον πλησίαζε την οικογένειά του με κακές προθέσεις, ο τύπος της γειτονιάς που όλοι φοβούνται, στο τέλος ο νικημένος από τις περιστάσεις άνθρωπος που καταλαβαίνει ότι ήταν γύρω του ζωή.εκείνος ο κύκλος της απώλειας και των τύψεων.
Δεν ήμασταν ποτέ άγγελοι
ΔΙΑΘΕΣΙΜΟ ΣΕ ΟΠΟΙΑΔΗΠΟΤΕ ΑΠΟ ΑΥΤΕΣ ΤΙΣ ΠΛΑΤΦΟΡΜΕΣ:Αυτή δεν είναι σίγουρα η πιο δημοφιλής ταινία του Σον Πεν. Κι όμως, ήταν αυτή η ταινία που με άρπαξε για τους λάτρεις του Sean Penn όταν την ανακάλυψα πριν από πολλά χρόνια. Ακριβώς ένα από τα μεγαλύτερα πλεονεκτήματά του, για μένα, είναι η μεταμόρφωση του Sean Penn σε χαρακτήρα αντίθετο από αυτόν με τον οποίο ξεκινά. Γιατί από κρατούμενο σε ιερέα είναι πολύ μακριά (ίσως όχι τόσο όταν τα πράγματα συμβαίνουν προς την αντίθετη κατεύθυνση). Και ο Sean Penn μας κάνει να συμμετέχουμε στη μεταμόρφωση, την ανάπτυξη ενός αποτραβηγμένου χαρακτήρα με ένα σκοτεινό σημείο σε μια κρυστάλλινη ψυχή πλήρως πεπεισμένη για το καλό.
Αυτή η ταινία ήταν ένα είδος ριμέικ με μια πιο σύνθετη πινελιά, της ομώνυμης ταινίας των 50s στην οποία ο Μπόγκαρτ έψαχνε για νέες καταχωρήσεις στο χιούμορ. Και ναι, στη συνέχεια υπάρχει και χιούμορ. Όμως το σκηνικό αλλάζει από το καυτό Νησί του Διαβόλου στον πιο κρύο Καναδά και ταυτόχρονα η πλοκή παίρνει νέες, ευρύτερες διαδρομές. Μια τραγικωμωδία ένα αφελές σημείο αλλά αυτό για μένα έχει πολλή γοητεία. Ειδικά όταν ο Τζιμ (Πεν) βγάζει αυτόν τον αυτοσχέδιο λόγο για κάποιους ενορίτες που τον παίρνουν για ιερέα...
21 γραμμάρια
ΔΙΑΘΕΣΙΜΟ ΣΕ ΟΠΟΙΑΔΗΠΟΤΕ ΑΠΟ ΑΥΤΕΣ ΤΙΣ ΠΛΑΤΦΟΡΜΕΣ:Μια αργή ταινία με την καλή έννοια. Γιατί το να μιλάμε για θάνατο, για το τι αφήνουμε πίσω μας και τι παίρνουμε μαζί μας, απαιτεί αργό ρυθμό. Πρέπει να καταλάβουμε ότι η τελευταία μας ανάσα των 21 γραμμαρίων είναι η ψυχή που μας διαφεύγει για να σηκωθεί λικνισμένη από κάποιο ζεστό φιλικό ρεύμα. Προορίζεται για τον παράδεισο ή την κόλαση, ανάλογα με τη ζωή που φέρεται για λογαριασμό των μεταγενέστερων.
Και παρόλο που είναι αναγκαστικά αργή, η ταινία μας κατακλύζει σαν να επιταχύνθηκε ο ρυθμός της σε σημείο αφόρητου. Γιατί περάσαμε από τη φυσική στην αδύνατη πνευματικότητα, στο να είμαστε ριζωμένοι σε αυτή τη ζωή και τους χτύπους της καρδιάς της που έχουμε αφήσει να μετράμε αντίστροφα. Και τότε όλα καταρρέουν σαν μια παράξενη σταγόνα όπου μπορούμε να σκεφτούμε το τέλος από την οπτική γωνία τριών σαρωτικών χαρακτήρων, αλλά ειδικά ενός Penn που τα κάνει και πάλι όλα υπέροχα ζωντανά.
Μια ιστορία ελπίδας και ανθρωπιάς, δυστυχίας και επιβίωσης, που εξερευνά τις έντονες συναισθηματικές και σωματικές αισθήσεις τριών χαρακτήρων: του Paul (Sean Penn), του Gato (Benicio Del Toro) και της Cristina (Naomi Watts) που ενώνονται από ένα απροσδόκητο ατύχημα που κάνει που διασταυρώνονται οι ζωές και τα πεπρωμένα τους, σε μια ιστορία που τους οδηγεί στην αγάπη και την εκδίκηση. Τα 21 γραμμάρια αναφέρονται στο βάρος που χάνουμε όταν πεθαίνουμε, το βάρος που μεταφέρουν όσοι επιβιώνουν.
7 σχόλια στο “Καταπληκτικό με τις 3 καλύτερες ταινίες του Σον Πεν”