Przetrwanie masakry jest już wystarczająco traumatyczne, późniejsze etykietowanie społeczne przesyło tylko Quincy, Lisę i Sama. Ostatnie dziewczyny, bo tak je nazwały z takim popularnym dowcipem, nie mogąc przepuścić okazji, choć makabrycznej, do wyrobienia sobie przezwiska.
Ale jedyne humory, jakie można znaleźć w tej historii, to te, które kiedyś zdefiniowały wewnętrzne płyny człowieka.
Czerwony kolor krwi plami tę narracyjną propozycję w tonie thrillera, który graniczy z przerażeniem. Nierozstrzygnięte relacje tych, którzy są w stanie stawić czoła złu i zwyciężyć, to powracający w literaturze i kinie spór. Różnica polega na zdolności do działania jako pas transmisyjny w kierunku głębokiego strachu jako makabrycznej formy wypoczynku.
Smak thrillera ma w sobie ten ciemny punkt zainteresowania, napięcia, nieuniknionej ciekawości niebezpieczeństw i lęków, które warunkują nas jako istoty ludzkie. A ta powieść wykorzystuje je wszystkie. Każda postać prowadzi nas przez labirynty własnych lęków.
I w pewnym sensie uczy nas je przezwyciężać. O ile nie ulegniemy pierwszemu powiewowi zimnego powietrza, które zapowiada terror, będziemy mogli z większą uczciwością stawić czoła temu, co będzie dalej.
Musisz tylko zachowywać się fajnie, uciec z blokady, wstać po dobry klub i cierpliwie czekać. Być może klub nie może nic zrobić przeciwko niematerialnemu złu. Ale brak strachu kończy się zastraszeniem samej przyczyny tego terroru.
Czemu nie? Jeśli ostatnie dziewczyny już raz zwyciężyły, dlaczego nie miałyby znów wygrać? Wczuwając się w Quincy, Sama i Lisę, przedstawionych w ich nowym życiu pozagrobowym po masakrze, chcemy, aby sytuacja zakończyła się jak najlepiej. Jeśli pokonają zło, możesz zamknąć książkę z zadowolonym uśmiechem po zimnych potach.
Możesz teraz kupić powieść Ocaleni, nowa książka Rileya Sagera, tutaj: