Halucynacje dzięki 3 najlepszym filmom Seana Penna

Zawsze myślałem, że reżyserując ten brutalny film, Clint Eastwood nie wiedział, jak znaleźć najlepsze zakończenie, kiedy to działo się tuż pod jego nosem. Chwila, w której Jimmy Markum (Sean Penn) wstaje wczesnym rankiem z chodnika i z ostatnimi wylewami alkoholu opadającymi przed kacem, robi kilka kroków i wskazuje na ulicę, na którą wyjechał stary przyjaciel z dzieciństwa. upadek… To było najbardziej cholernie eleganckie zakończenie filmu i na pewno jedno z najbardziej okrągłych zakończeń, jakie kiedykolwiek widziano!

Nieco dalej za nim widzimy Seana Devine'a (Kevin Bacon) i razem mogli zostać w ciszy, która mogła trwać kilka minut. Ponieważ ta dziwna nieobecność trzeciego przyjaciela, Dave'a, od dnia, w którym wilki zabrały go do samochodu, aż do tych wszystkich lat, które później ciągnął, jest wszystkim, co przesłania istnienie trójki dzieci z przeszłości. Nieuniknione koło, w którym los powtarza się w swojej cyklicznej ewolucji.

Aby cała ta wiadomość dotarła do nas bez wyjaśnienia, zatem nonsensy Seana Penna w żadnym momencie nie miały z nią wiele wspólnego. Cała trójka radzi sobie świetnie, zwłaszcza Robbins jako człowiek po traumie od dzieciństwa. Ale Sean Penn zjada w tym filmie wszystko. To człowiek z mroczną przeszłością, ojciec, który zagryzłby na śmierć każdego, kto zbliżyłby się do jego rodziny ze złymi intencjami, typ sąsiedztwa, którego wszyscy się boją, w końcu człowiek pokonany przez okoliczności, który rozumie, że był przy nim przez całe życie życie, ten krąg zatracenia i żalu.

nigdy nie byliśmy aniołami

DOSTĘPNE NA KAŻDEJ Z TYCH PLATFORM:

Z pewnością nie jest to najpopularniejszy film Seana Penna. A jednak to właśnie ten film zaintrygował mnie, gdy odkryłem go wiele lat temu, w sprawie wyznawców Seana Penna. Dla mnie jedną z największych atrakcji jest przemiana Seana Penna w postać odmienną od tej, z którą zaczynał. Bo od więźnia do księdza droga jest długa (może nie taka długa, gdy sprawy dzieją się w odwrotnym kierunku). A Sean Penn sprawia, że ​​uczestniczymy w przemianie, wzroście wycofanego charakteru z mrocznym punktem w krystaliczną duszę, w pełni przekonaną o dobru.

Ten film był rodzajem remake'u z bardziej złożonym akcentem, homonimicznego filmu z lat 50., w którym Bogart szukał nowych rejestrów w humorze. I tak, w sequelu jest też humor. Ale sceneria zmienia się od gorącej Diabelskiej Wyspy do najzimniejszej Kanady, a jednocześnie fabuła obiera nowe, szersze tory. Tragikomedia to naiwny punkt, ale dla mnie ma dużo uroku. Zwłaszcza, gdy Jim (Penn) wypuszcza to improwizowane przemówienie dla niektórych parafian, którzy biorą go za księdza...

21 gramów

DOSTĘPNE NA KAŻDEJ Z TYCH PLATFORM:

Wolny film w dobrym tego słowa znaczeniu. Bo mówienie o śmierci, o tym, co zostawiamy i co zabieramy ze sobą, wymaga wolnego tempa. Musimy zrozumieć, że nasze ostatnie 21 gramowe tchnienie to dusza, która nam ucieka, by wznieść się kołysana przez jakiś ciepły, przyjazny prąd. Przeznaczony do nieba lub piekła, w zależności od życia prowadzonego w imieniu potomnych.

I choć z konieczności jest powolny, film przytłacza nas, jakby jego tempo przyspieszyło do punktu nie do zniesienia. Ponieważ przeszliśmy od duchowości fizycznej do niemożliwej duchowości, do zakorzenienia w tym życiu i jego uderzeniach serca, które pozostawiliśmy do odliczania. A potem wszystko spada jak dziwna kropla, w której możemy rozważać zakończenie z perspektywy trzech szerokich postaci, ale zwłaszcza jednego Penna, który ponownie sprawia, że ​​wszystko jest cudownie żywe.

Opowieść o nadziei i człowieczeństwie, nieszczęściu i przetrwaniu, która bada silne emocjonalne i fizyczne odczucia trzech postaci: Paula (Sean Penn), Gato (Benicio Del Toro) i Cristiny (Naomi Watts) połączonych przez nieoczekiwany wypadek, który sprawia, że że ich życie i przeznaczenie przecinają się, tworząc historię, która prowadzi ich do miłości i zemsty. 21 gramów odnosi się do wagi, którą tracimy, kiedy umieramy, wagi noszonej przez tych, którzy przeżyją.