Kiedy zacząłem czytać tę powieść, myślałem, że odnajdę siebie w połowie drogi między Fight Club Chucka Palahniuka a filmem Memento. W pewnym sensie tam właśnie trafiają strzały. Rzeczywistość, fantazja, rekonstrukcja rzeczywistości, kruchość pamięci...
Ale w tego typu pracach zawsze jest coś nowego, zaskakującego aspektu, który przybliża czytelnika do możliwych zwrotów akcji umysłu, percepcji siebie i rzeczywistości uformowanej w nieokreślonym procencie subiektywności plus jeszcze inny, obiektywność, którą mają inni.
El Zespół Korsakowa jest to prawdziwa patologia, znana również jako spisek, w której to twój własny umysł spiskuje, generując rzeczywistość, o której nigdy nie wiesz, że będzie prawdziwa.
Bardzo podobał mi się ten dotyk science fiction włożony w codzienność, który ta choroba wnosi do całej pracy. Nie jest to kwestia wielkich naukowych czy metafizycznych elukubracji, jest to raczej kwestia ekstrapolacji skutków zapomnienia, wybiórczej pamięci, zaburzonych wspomnień, które wszyscy produkujemy, aby w pewnym stopniu wczuć się w Andrew.
Postać Andresa tak wyjątkowa, że poprzez umysł dotknięty tą wyjątkową patologią pyta nas, jak przeżywamy własne doznania, jak przyjmujemy rolę naszego Ja ze wszystkimi najciekawszymi konsekwencjami w zakresie miłości, naszej własnej tożsamości, nasze bycie oparte na wspomnieniach i potrzeba uciekania się do nich, by odczuć właśnie to: ja.
Krótko mówiąc, ciekawa historia bardzo dobrze opracowana, przekonująca pod względem chaosu, który siłą rzeczy rządzi taką postacią, i zaskakująca od początku do końca pod względem rozwiązań, które Andrés znajduje, by unosić się między rzeczywistością a podejrzeniem fikcji.
Możesz teraz kupić Konfabulację, najnowszą powieść Carlosa del Amora, tutaj: