Er was een tijd dat ik het moeilijk vond om Robert de Niro te onderscheiden van al Pacino. Tegenwoordig is het gemakkelijker omdat het duidelijk is dat De Niro degene is die zich inzet voor het spelen in slechtere rollen. Op een dag zullen we het hebben over arme Robert en zijn onvoorspelbare achteruitgang toen hij nog niet zo lang geleden de leiding had om de meest verfijnde en magnetische personages op het grote scherm een gezicht te geven. Zelfs rechtstreeks concurreren met Al Pacino in The Godfather II ...
Het punt is dat Al Pacino vandaag nog steeds een van de groten is van die roeping die hem ertoe bracht zich koste wat kost over te geven aan zijn passie voor acteren. Door de aanvankelijke ellende, die hem ongetwijfeld heeft gebruind en hem een heel typerende karakterisering heeft gegeven, heeft Al Pacino nooit zijn wil opgegeven voor publieke en kritische erkenning.
Al Pacino heeft een suggestieve rollenset die perfect past in een reeks rollen tussen duister en verontrustend. Van antiheld tot gangster of crimineel, tot de duivel zelf of welk personage dan ook dat diepe geheimen kan herbergen die voelbaar zijn in de schittering van zijn ogen. Zoiets als de doos van Pandora, vlak voordat deze opengaat en het kwaad van de wereld en de onderwereld laat zien.
Maar het mooiste is dat dat gelaat van hem soms ook weet aan te passen aan parodie en zelfs humor. Daardoor trekken tegengestelde polen elkaar aan, zolang men maar met zichzelf weet om te gaan, zoals de goede acteur die Al Pacino is, in ongelijksoortige karakteriseringen.
Top 3 aanbevolen Al Pacino-films
El Padrino
BESCHIKBAAR OP ELK VAN DEZE PLATFORMS:We zouden het zeker kunnen doen 3 afleveringen van The Godfather het podium van het beste van Al Pacino. Maar afgezien van deze prachtige interpretatie die in de loop van de tijd is voortgezet, red ik graag andere films waarin we een Al Pacino tegenkomen die even glorieus als beperkend is buiten het hokje. Bovendien kwam het derde deel een beetje tekort voor Coppola en liet het de goede oude Al Pacino behoorlijk ver achter van wat werd verwacht vanwege 'scriptvereisten'.
In ieder geval valt er weinig meer te zeggen over Al Pacino's optreden in een van de leveringen... misschien gewoon recreatie, de uitputtende erkenning van zijn figuur als het embleem dat hij veronderstelde en veronderstelt voor de benadering van een wereld van de maffia die Mario Puzo met een schokkende trouw op papier gezet. Toen maakten jongens als Marlon Brando en Al Pacino het grote scherm af met stratosferische karakterisering.
Wachten op een vierde aflevering die altijd in de lucht is, waarvoor zelfs DiCaprio, we associëren de trilogie allemaal met Al Pacino. Deels omdat Don Vito, de goede Marlon Brando, misschien niet voor remakes was en bij de eerste gelegenheid met pensioen ging. Het punt is dat zijn zoon (Al Pacino) Don Vito's nalatenschap in fictie heeft geërfd, waar ze in het eerste deel ook al interpretatief in slaagden.
Reus vanaf het begin als de zoon genaamd Michael Corleone die in zijn genen en in zijn leren alle wreedheid van het bedrijfsleven draagt. Evenals de verontrustende afdruk van het bekende als contrast met een wereld van de onderwereld waar elke belediging met kogels zou kunnen worden opgelost.
De advocaat van de duivel
BESCHIKBAAR OP ELK VAN DEZE PLATFORMS:Ik werd weggeblazen door Al Pacino in deze film waarin hij niet de absolute hoofdrolspeler was en toch regeerde hij elke scène. Er zijn maar weinig horrorfilms, of op zijn minst spanning, waarin de figuur van een personage alle scènes bewoont en elke seconde kan veranderen.
Het is oké dat Al Pacino zelf de duivel was en dat Keanu Reeves zijn rol op zich nam als een ambitieuze maar enge kerel naast een Charlize Theron die in haar vlees lijdt aan de meest gekmakende duivelse verleidingen. Maar hij is er altijd, alsof hij ernaar luistert na het eten of naar ze kijkt aan het voeteneind van zijn bed.
Een film om te ontdekken hoe een acteur veel meer kan overbrengen dan alleen zijn gebaren en woorden. Al Pacino heeft een blik, een vriendelijke glimlach, met een verraderlijke inslag die te allen tijde een ondergang voorspelt voor de man die eindelijk toegeeft aan ambities.
De plot wordt ingewikkeld door de persoonlijke aspecten van de wereldse hoofdrolspelers. Ondertussen sluit Al Pacino een plan af dat alleen de vrije wil die de mens kan maken als een keuze bevrijd van alle lasten tegen het kwaad, ongedaan kan maken. Het dilemma blijft bestaan, waarbij je de duivel altijd verliest en de verleidingen te opvallend zijn om ijdelheden en zelfs de ziel te verbranden.
Het dilemma
BESCHIKBAAR OP ELK VAN DEZE PLATFORMS:In een andere spectaculaire tandem met Russell Crowe wordt Al Pacino een journalist genaamd Lowell Bergman, die verantwoordelijk is voor het geven van een stem aan Jeffrey Wigand (Crowe), een chemicus die is ontslagen bij een groot tabaksbedrijf omdat hij enkele praktijken ter discussie stelde waarmee de chemische getrouwheid van het roken kan worden gegarandeerd. klanten.
Het klinkt als een heel reëel probleem en dat is het ook. Een film die de gruweldaden onthult van een industrie die in verval is geraakt, maar tot alles in staat is om marktaandelen te behouden die in toenemende mate verboden waren toen de film werd uitgezonden, in 1999. In zo'n reële kwestie is de persoonlijkheid van Lowell Bergman is Het beweegt zich tussen de interesse van de media om het publiek te bereiken en echte interesse in een onderwerp waar je de haren van overeind gaat staan.
David tegen Goliath. Twee karakters tegen een hele industrie. Alleen deze keer verheft de fictie wat er in de werkelijkheid gebeurde vanuit de nauwere, absoluut mimetische sensatie van deze twee hoofdrolspelers. In zijn rol tussen louter interesse in het aandeel en de meest zekere voortdurende betrokkenheid bij de zaak, vinden we een Al Pacino die ons overtuigt met die intensiteit van de transformatie van zijn karakter.
1 reactie op “De 3 beste Al Pacino-films”