De huidige nihilistische literatuur, dat wil zeggen alles wat kan worden beschouwd als erfgenaam van Bukowski's vuile realisme of de beatgeneratie, vindt in de creativiteit van een Michel Houellebecq (in staat om zijn subversieve verhaal in verschillende genres in te zetten) ging een nieuw kanaal voor de zaak van romantische ontworteling door de zeef van ontgoocheling en excessen.
Om dit het geval te laten zijn, wordt de door alles ontgoochelde extreem vitalisme, een vitalisme dat zijn aartsvijand bereikt in de absolute helderheid van de onrealisatie van dromen.
In zijn reeds uitgebreide bibliografie van zelfhulp voor de zelfvernietiging van de ziel, stelt Houellebecq ons in Serotonia voor aan zijn vriend Florent-Claude Labrouste, een patiënt van zichzelf in die vreemde psychiatrische omgeving waarin chemie en de aard van ontmoediging elkaar voeden elkaar zonder ondertoon van positieve resolutie.
Maar er zit ongetwijfeld schoonheid in verval, want er zitten grote waarheden in de verblindende helderheid van een nederlaag. Met zijn noodzakelijke doses Captorix om zijn schipbreuk het hoofd te bieden, overleeft Labrouste het onmogelijke evenwicht tussen verlangens, altijd sterk tot het punt van verscheuring, en de zware zekerheid dat liefde slechts een onbereikbare chemische slag is voor een Labrouste die noch moed noch libido noch wat dan ook vindt dat kan de tekortkomingen compenseren van de ontgoocheling die zelfs het fysieke bedwelmt.
Het beste van het extreme vitalisme dat Houellebecq in dit verhaal schildert, is dat het een onverwachte, zwarte en bijtende humor biedt die over de tragedie vliegt zoals het onverwachte gelach bij het kielzog, als de ontdekking van de grote laatste truc en de grote leugen dat het leven kan zijn, wanneer iemand als de arme Labrouste denkt dat hij de eerste is die het uiteindelijke effect heeft ontdekt.
Temidden van herinneringen aan zijn onvermogen om lief te hebben, trekt Labrouste andere verliezers aan zoals hijzelf, verrukt van ellende, uit wiens samenvloeiing heldere en sinistere percepties van de wereld ontstaan.
Want het meest tragische van alles is dat Labrouste, of Houellebecq of wie dan ook die die ideeën over een wereld die nog nooit zo door een God is verlaten als in deze eenentwintigste eeuw stopt, een idee geeft van de algemene maskerade. De waarheid van het bestaan verborgen achter een trompe l'oeil van opgelegd geluk.
Na een lezing als deze, blijft het alleen om te vertrouwen op onze eigen productie van serotonine of de kunstmatige inname ervan, om de goede kant van de tragedie te blijven vinden, zelfs lachend om hoe klein we zijn, ons wordt geleerd met een boek als dit, zo ruw als het is nodig.
Je kunt de roman Serotonine, het nieuwe boek van Michel Houellebecq, nu hier kopen: