een film van Netflix namelijk dat Valentina (Aitana) erg cool is. En haar buurvrouw, een agorafobische slons met het voorwendsel van een uitvinder, achtervolgt haar op zoek naar geluk, na een verontrustende ontmoeting die hen tegenover de erotiek plaatst. Want net als Alaska kan Aitana ook verliefd worden op een zombie of liever gezegd een geest die binnen de muren van haar nieuwe hok leeft.
Tenminste totdat Valentina ontdekt dat het spectrumprobleem slechts een gebrek aan geluidsisolatie tussen appartementen is. Wat er gebeurt is dat de buurman (lacht om Norman Bates van Psycho) weet dat hij de nieuwe huurder flink kan laten schrikken.
Zonder twijfel kan een structureel defect de ontluikende relatie van potentiële geliefden inkorten. Een relatie die we allemaal onmiddellijk weten te herkennen, omdat deze meer stereotypeert dan knoflook. Belle en het beest, de pianist en de nerd als we het overbrengen naar deze stedelijke versie. En dat kon niet zo zijn. De relatie kon niet sterven zonder zelfs maar te streven naar een openhartige romance. En wat nog erger is, voordat ze zelfs maar chicha met elkaar proeven.
Maar we weten al dat, zoals we in mijn stad zeiden: "degenen die vechten als ze klein zijn, als ze opgroeien, lachen." En terwijl de relatie tussen slecht aangepaste en slechter geluiddichte buren zou kunnen voortwoekeren, beweegt er iets in hen. Van de psychopathische haat die typerend is voor elke willekeurige buurt, tot het bereiken van de tegenovergestelde pool van liefde.
Wat voor verschil maakt het om 's ochtends een pianotje te spelen, of een paar hamerslagen tijdens een dutje. Het belangrijkste is dat u in contact komt met uw buren. Zeker als die buren zo knap zijn als Valentina. In dit soort gevallen slik je je ongemakken in, wachtend tot op een dag het meisje langskomt voor suiker en naar je knipoogt...
Het punt (van wat ik ontdekte voordat ik in slaap viel) is dat Valentina nog steeds vastbesloten is pianiste te worden, ondanks het feit dat de wereld tegen haar samenzweert. Op haar moeilijke weg naar succes verdient ze wat geld als serveerster. Iets om te betalen voor uw appartement van 4.000 euro in het centrum van Madrid.
En ja, Valentina kan haar droom waarmaken, puttend uit de contacten van haar ex of zich simpelweg laten meeslepen door haar creatieve stempel en het advies van haar buurvrouw (een buurvrouw die soms je horloge repareert of met je praat over de creatieve motieven van Beethoven ), omdat het meisje kunst en jeugdig charisma heeft (ik weet niet waarom ze er niet aan denkt actrice te worden en stopt met bonzen op de piano).
Hierin ontdek je als kijker dat je niet meer kunt leven zonder te weten hoe zo’n dramatische affaire gaat aflopen. In godsnaam, wie krijgt de vergunning om 's ochtends lawaai te maken en wie krijgt de vergunning om 's middags lawaai te maken? Zal Valentina erin slagen zich aan de piano te wijden? Zal ze de eerste maand huur kunnen betalen met haar salaris als parttime serveerster? Zullen de Gavilla's erin slagen de churro te verspreiden?
Veel vragen. Maar uiteindelijk is het een film waar je ook van leert. We weten allemaal dat Beethoven zijn trauma's had. En dat de val van de Berlijnse Muur een klein detail was naast de ineenstorting van de muren tussen deze twee nieuwe mythologische geliefden van onze tijd. Met een hamer in de hand weet de Gavillas uiteindelijk Valentina's appartement te bereiken. En aangezien ze nooit suiker ging halen, zal hij degene moeten zijn die haar om wat zout vraagt, want ze missen de rijst.
BESCHIKBAAR HIER: