De overdracht van poëzie naar proza ​​laat in Eva Baltazar een pad als lentemaaien. Een pad beladen met klinkende aroma's van boomgaard en aarde. Bij een existentialistische dichter als zij zouden essenties meer te maken hebben met oogsten die ook wortels plukken. Wortels die van delicate gewassen kunnen zijn, of zelfs van onmogelijke woestenijen of permafrost waar deze auteur haar proza-aankomst toesprak.
The Harvest is een nieuwe verhalende ruimte waar Eva Baltasar vormen sublimeert en transcendente achtergronden aanvalt. Vertrekkend van een tellurische presentatie die dient als een metafoor voor elke hoofdpersoon die wacht op zijn irrigatie. Ervaringen in de eerste persoon of vanuit unieke prisma's. Perspectieven op de toekomst van het bestaan ​​voor hoofdrolspelers die hun twijfels voorbij traagheid of concessies naar gewoonten dragen als een draad van die normaliteit die wordt verheerlijkt als een gouden kalf.
Top 3 aanbevolen romans van Eva Baltasar
Permafrost
Het einde van het leven. De intense behoefte aan leven leidt soms tot het verste punt, integendeel. Het gaat om dat eigenaardige magnetisme van de polen die uiteindelijk van oorsprong hetzelfde afzonderlijke ding lijken te zijn. Een ding, een essentie, een iets dat indringend en aanhoudend de hereniging van het hele scala van het leven eist dat zijn dichotome bestaan ​​met meeslepende helderheid zou kunnen verklaren.
De ik-stem van een Eva Baltasar die met succes is versmolten in duizend gedichten, geeft zo mogelijk meer intensiteit aan de hoofdpersoon van haar verhaal. Een van die mensen die de hoop koestert, misschien zonder het helemaal te willen, om af te stemmen op rede en waarheid, in die afgrond tussen de subjectieve indrukken die geluk aandrijven en een mogelijke wereld objectief geleid tot de meest verschrikkelijke ontevredenheid van ons allemaal, reizigers van een enkel leven, zoals ik al aangaf Milan Kundera in de ondraaglijke lichtheid van het zijn.
Behalve dat de hoofdpersoon van deze roman niet wil bezwijken voor die kou van het leven en, gekleed in die permafrost waarmee ook het meest onherbergzame van onze planeet is bedekt, stort ze zich in het nog opener hedonisme van de vrouw voor wie nog hij wordt verantwoordelijk gehouden voor de manier waarop hij zijn lichaam bestuurt.
Het leven is zo triviaal dat het niet de moeite waard is om stil te staan ​​bij wereldse zaken zoals die welke door je familie of vrienden onder ijs worden gedompeld. Het belangrijkste is om, onder de invloed dat niets de moeite waard is, te profiteren van tenminste de momenten met die hondsdolle authenticiteit die alleen de driften markeert die bevrijd zijn van hun pijnlijke sociale en morele stigma's.
De tegenpool is er altijd. De diepe drijfveren omvatten ook berusting, overgave, uitputting om zelfs maar een nieuwe stap te zetten, zelfmoord als dat laatste avontuur in het aangezicht van zoveel trivialiteit beu.
Een behendige roman in die hectische mars naar de leegte van de hoofdpersoon. Een verhaal met meer dan randjes en narigheid waaruit ook die zwarte humor naar voren komt die typisch is voor iemand die van alles terug is. Een boek van extreme helderheid, met een perspectief op onze wereld zo ijzig als de huid van de hoofdpersoon.
mammoet
Soms ontmoeten werkelijkheid en fictie elkaar. Omdat buiten de diepte van dit verhaal, de getuigenis van een vrouw als... Beatriz Montánez, afgesneden van de wereld, wekt het heel wat analogieën op. Maar natuurlijk roept de zoektocht naar een uitweg voor die middelpuntzoekende kracht die de huidige samenleving is, met haar verkapte eisen aan welzijn, zoveel mogelijk verhalen op als er fascinerende manieren zijn om ze te vertellen.
De hoofdrolspeler van mammoet Ze is een archaïsch meisje dat gevangen zit in het moderne leven. Zijn leefgebied is de stad, waar hij werkt om te leven. Ze wil moeder worden en dit dwingt haar om dichter bij mannen te komen.Hoe kun je de menselijke mierenhoop weerstaan ​​als je het instinct van een eenzame jager hebt?
Op een dag verlaat ze de stad, verandert haar omgeving en wordt de eigenaar van een volledig geïsoleerd huis. Er zijn alleen de herder, eenzaamheid en beesten die je voeden of bedreigen. Instinct werkt, het bewustzijn verandert en er vindt een transformatie plaats.
Dit is niet zomaar een roman over de vlucht naar het platteland, dit is een tijdbom op de wonden van de hedendaagse samenleving, een verhaal in crescendo die huilt over de genade van deze woeste romanschrijver die Eva Baltasar is.
Rotsblok
De voortzetting van Permafrost kreeg een nieuwe referentie, een vergelijkbare metafoor die wemelt van het idee van eenzaamheid ondanks alles, van latent leven, van de aanhoudende crash van de golven op een bewustzijn dat onbeweeglijk lijkt te blijven voor elke schok. Totdat iets het van zijn site haalt. En de rots drijft weg of zinkt misschien.
De hoofdrolspeler van Rotsblok ze verdient de kost als kokkin op een oud koopvaardijschip. Het is de perfecte situatie: eenzaamheid, een hut, de oceaan, een haven om vrouwen te ontmoeten en uren om de leegte onder ogen te zien, om de kracht van het voorlopige te voelen. Totdat op een dag een van hen de zee weet te verlaten, binnen vier muren gaat wonen en betrokken is bij begeleide zwangerschap en de opvoeding van een kind.
Wat heeft het moederschap gedaan met de vrouw die je ooit ontmoette in een bar in Patagonië? Wat gaat ze doen, gekooid dier in een eengezinswoning in Reykjavik? Alles is veranderd behalve de bijnaam Boulder: die enorme geïsoleerde stenen midden in het landschap, blootgesteld aan alles zonder dat iemand weet waar ze vandaan komen of waarom ze daar zijn.
Als je ze allemaal bij elkaar wilt hebben, brengt dit deel ze samen:
