Niadela, door Beatriz Montañez

Beatriz Montañez besteedde aandacht aan die innerlijke stem die soms van fluisteren naar schreeuwen gaat te midden van het lawaai dat van buiten komt. En merk op dat hier een vooroordeel werd uitgesproken over die presentator van «het tussenproduct»Overwegend dat zijn nieuwe professionele weddenschap niet erg goed zou zijn uitgepakt toen hij van tv was verdwenen.

Het bleek dat het allemaal te wijten was aan een heel andere beslissing, een idee tussen het romantische en het spirituele dat haar tot een asceet maakte, een exotische kluizenaar van onze tijd. En natuurlijk wordt de zaak ouder wanneer ontdekt wordt dat het geen defusie was of een tijdelijke stap achteruit. Jaren verwijderd van alles, zonder een boodschap in dit boek waaruit enige proselitisme wordt verspreid vanwege of door religie.

Het ging over deze, om weg te gaan om elkaar weer te ontmoeten en te schrijven om het te vertellen. We hebben geen nieuwe filosofie of diepte ontdekt existentialisme in Beatriz' terugtocht naar haar afgelegen nieuwe huis. We genieten alleen van het leven, indrukken, sensaties en emoties geïntegreerd in die natuur waarnaar helemaal niemand terugkeert, sine die ...

Het gaat ook niet om het overtuigen van iemand van welke ideologie dan ook, omdat de genomen beslissing en de tijd doorgebracht in de retraite al aangeven dat het niet om het trekken van aandacht ging. Een overweldigende oprechtheid vloeit voort uit dit boek en het gaat "slechts" om het overbrengen van een zoektocht naar harmonieën zoals het dier dat opgaat in de omgeving als verdediging natuurlijk, maar ook om deel uit te maken van dat geheel met dezelfde kleuren.

Synopsis

Stel, je werkt al jaren voor de televisie en presenteert in 'prime time' een programma. Je hebt het allemaal: roem, geld, professionele erkenning, een rijk sociaal leven... Maar je hebt het gevoel dat er iets 'kraak' is. En je laat alles vallen. Maar je stopt echt. Omdat je weet dat je een diepe en zeer oude wond meesleept die noch roem, noch geld, noch erkenning hebben kunnen helen. En het is tijd om voor die wond te zorgen.

Dit is het verhaal van Beatriz Montañez. Ze besloot in een stenen hut te gaan wonen, een oude boerenhut, die al tientallen jaren verlaten was. Er was geen elektriciteit, geen warm water en geen mens binnen een straal van vijftien mijl. Het was perfect, want het was tijd om hard te wedden, om ze alleen te zien met die holle of lege vrouw. Extreme opsluiting? Een experiment? Een uitbarsting? Niet veel minder. Beatriz Montañez woont al meer dan vijf jaar in haar bescheiden toevluchtsoord ...

Gewoon gewijd aan het schrijven. Uiteindelijk is het verhaal dat ze ons in 'Niadela' vertelt, dat van onteigening: het verlaten van jezelf om te ontdekken wie je werkelijk bent. Maar hoe maak je deze bewegingsloze reis? Zoals al millennia wordt gedaan: je beweging stoppen, je afscheiden van de groep of de stam, je ogen en oren scherpen om te begrijpen wat de natuur je wil vertellen. Zo wordt 'Niadela' een uitzonderlijke oefening van aandacht, observatie, luisteren; met andere woorden, van puur 'nature writing', waarin de auteur met geduld, precisie en met een buitengewoon poëtische adem vertelt over de constante evolutie, even vluchtig als wonderbaarlijk, van het leven dat om haar heen ontluikt.

Het schrijven van Beatriz Montañez lijkt zowel te worden geleid door haar wetenschappelijke nieuwsgierigheid (waaruit de lezer put) als door een hogere intuïtie, volgens welke de natuur tussen woorden gemaakt en ongedaan gemaakt wordt, en soms versmelt het dier met het plantaardig, of het mineraal met de atmosferische, of de verteller met wat ze waarneemt, en op een onthutsend natuurlijke manier spreekt de tekst zo tot ons van een geheel, dat wat alleen poëtische taal onthult, dat waarvan de vestiging in ons bewustzijn geleidelijke genezing mogelijk maakt van de wonden die de herinnering meesleept.

Zo wordt het verhaal van zijn vriendschap met een vos verweven met de herinnering aan de vader, zijn afwezigheid, zijn dood en nog iets ergers en pijnlijkers; het verhaal van die dag dat hij met de kettingzaag zijn vinger doorsnijdt (en het losse fragment oppakt, het bewaart en dertig kilometer rijdt om weer aan de polikliniek te worden bevestigd) is verstrikt in de diepe vreugde om te verifiëren dat het wilde zwijnweestje het heeft overleefd , of met droefheid bij het bevestigen van de logische vervreemding en definitieve scheiding van zijn partner, of met de angst bedreigd te worden door een jager, of met de onzekerheid zich vergeten te voelen door al diegenen die voorheen meer dagelijks deel uitmaakten van zijn leven, of met de geluk om deel uit te maken van een nieuwe wilde familie wiens lot hij nu deelt.

Dan ontstaat de mogelijkheid om een ​​wij (dat verder gaat dan het menselijke) te herformuleren dat plotseling een veel groter belang krijgt dan dat van dat zelf dat gehavend is aangekomen en dat wordt genezen, juist door zijn eigen nietigheid en de fascinatie voor het wilde schoonheid die je omringt.

Je kunt nu het boek «Niadela», door Beatriz Montañez, hier kopen:

Niemand
KLIK OP BOEK
post beoordelen

1 reactie op “Niadela, door Beatriz Montañez”

Laat een reactie achter

Deze site gebruikt Akismet om spam te verminderen. Ontdek hoe uw reactiegegevens worden verwerkt.