Het raadsel van kamer 622, door Joel Dicker

Velen van ons wachtten op de terugkeer van Joël Dicker de de Baltimore of zelfs Harry Quebert. Want in zijn roman over de verdwijning van Stephanie Mailer werd de lat zeker wat lager gelegd.

Er was die nasmaak van een onmogelijke poging om te overwinnen, van verbetering van de spanning op de bochten en de schijnwerpers bij zoveel mogelijke moordenaars. Maar de meest natuurlijke stroom van het complot ging verloren, de ontdekking van de diepe motieven voor de onheilspellendheid van de misdaad. Bij elke andere auteur zou het hem vergeven zijn, want de roman is erg goed. Maar Joel Dicker had ons slecht gewend aan uitmuntendheid.

En natuurlijk hadden de personages minder kracht. Omdat de relatie tussen de 'broers' van Baltimore een fascinerend spinnenweb maakte, ontstond er een kostbare hybride tussen het noir-genre en een verbijsterend existentialisme. Terwijl in het geval van Harry Quebert bleek zijn relatie met Marcus Goldman van meerdere kanten een bloemlezing te zijn, zelfs in termen van het zeer metaliteraire aspect van hun interactie.

Zodra de laatste pagina van dit nieuwe boek is verlopen, heb ik gemengde gevoelens. Aan de ene kant ben ik van mening dat de zaak van kamer 622 zich over dezelfde diepten van de zaak Harry Quebert uitstrekt en die soms overtreft wanneer de roman spreekt over wie het schrijft, over Joel Dicker die ondergedompeld is in de dilemma's van de verteller die gecamoufleerd is in de eerste instantie als de eerste hoofdrolspeler. . Een protagonist die de essentie van zijn wezen aan alle andere deelnemers leent.

De verschijning van Bernard de Fallois, de uitgever die van Joel het literaire fenomeen maakte dat hij is, verheft deze metaliteraire fundamenten tot een echte entiteit die in de roman zit, want zo is het geschreven. Maar dat ontsnapt uiteindelijk aan de betekenis van het plot, omdat het groter wordt dan wat correct is gerelateerd, ondanks dat het een klein deel van de ruimte is.

Het is de bekende magie van Dicker, in staat om verschillende vliegtuigen te presenteren die we kunnen bereiken door trappen op en af ​​te gaan. Uit de kelders waar de rommelige motieven van de schrijver zijn opgeslagen om pagina's te vullen voor het enig mogelijke einde, de dood; naar het spectaculaire podium waar dat vreemde, gedempte applaus arriveert, dat van de lezers die pagina's omslaan met een onvoorspelbare cadans, met het geroezemoes van woorden die resoneren tussen duizenden gedeelde verbeeldingskracht.

We beginnen met een boek dat nooit is geschreven, of in ieder geval geparkeerd, over Bernad, de vermiste uitgever. Een liefde die wordt verbroken door de onontkoombare kracht van de woorden die zijn vastgelegd in de plot van een roman. Een plot dat beweegt tussen de ongebreidelde verbeeldingskracht van een auteur die personages uit zijn wereld en zijn verbeelding presenteert, tussen trompe l'oeils, anagrammen en vooral trucs zoals die van de essentiële protagonist van de roman: Lev.

Ongetwijfeld leeft Lev meer levens dan wie dan ook van de rest van de personages die verband houden met de misdaad in kamer 622. En uiteindelijk wordt de misdaad het excuus, het triviale, soms bijna accessoire, een rode draad die alleen maar wordt relevant wanneer de plot lijkt op een misdaadroman. De rest van de tijd draait de wereld rond een hypnotiserende Lev, zelfs als hij er niet is.

De uiteindelijke compositie is veel meer dan een misdaadroman. Omdat Dicker altijd de pretentie heeft om ons literaire mozaïeken van het leven te laten zien. Vernietigend om de spanning vast te houden maar ook om ons de grillen van ons leven te laten zien, soms geschreven met diezelfde onverstaanbare scripts maar met volle betekenis als het hele mozaïek wordt bekeken.

Alleen is dat bijna messiaanse verlangen om over al het leven te heersen soms in een roman verfilmd en door elkaar geschud als een ingenieuze cocktail. Omdat in een hoofdstuk, tijdens een scène, een lezer de focus kan verliezen ...

Het is een kwestie van een maar plaatsen. En het is ook een kwestie van altijd zoveel verwachten van een geweldige bestseller met zo'n heel persoonlijke stijl. Hoe het ook zij, het valt niet te ontkennen dat die eerste persoon in wie alles wordt verteld, met als toevoeging dat hij de auteur zelf vertegenwoordigt, ons vanaf het eerste moment heeft gewonnen.

Dan zijn er de beroemde wendingen, beter bereikt dan in The Disappearance of Stephanie Mailer, hoewel daaronder voor mij haar meesterwerk "The Baltimore Book". Zonder het sappige borduurwerk te vergeten, geweven als accessoires door een wijze en pragmatische Dicker op zoek naar meer haken. Ik verwijs naar dat soort briljante en humanistische introspectie die aspecten verbindt die zo verschillend zijn als het lot, de vergankelijkheid van alles, romantische liefde in het licht van routine, ambities en de drijfveren die ze uit de diepte halen ...

Uiteindelijk moet worden erkend dat we, net als de goede oude Lev, allemaal acteurs zijn in ons eigen leven. Alleen niemand van ons komt uit een familie van gevestigde acteurs: de Levovitches, altijd klaar voor glorie.

Je kunt nu "The Enigma of Room 622", door Joel Dicker, hier kopen: