De Amerikaan Emma Clin is gekomen uit de hand van zijn karakters om aan te bieden een hondsdolle empathische literatuur om de halve wereld te veroveren, wachtend tot het andere medium geboeid wordt door zijn felheid die tot proza ​​wordt gemaakt. En het is niet dat het een verhalende magische formule is. De vraag is om die waarheid te geven aan de mensen die de scènes bewonen, van de hoofdrolspeler tot het laatste gebaar van het meest onbelangrijke personage in de ontwikkeling van de plot.
Misschien is het het teken van de tijd en van zijn nieuwe kroniekschrijvers..., een literatuur doordrenkt van die ik-persoonlijke visie op het leven die gaat van de beginhouding tot het verdiepen in de diepste motieven van het bestaan. Zoiets als wat iedereen op zijn sociale netwerken laat zien, alleen met de onschatbare schuld om uiteindelijk alles te moeten onderwijzen in een onvervreemdbare traagheid, in een middelpuntzoekende kracht waarin het vertellen van onze wereld uiteindelijk literaire realiteit wordt.
En het is niet zo dat Emma met ons over Instagram of Facebook praat. Niets kon verder van zijn bedoeling afwijken. Maar deze vrije interpretatie dient om een ​​kijkje te bieden in de manier waarop de personages worden belichaamd, verslonden door de noodzaak van plots die vastbesloten zijn alles te vertellen. We gaan van het gevoel van de meest ondoorgrondelijke seksuele drang naar de ultieme, meest verlammende angst. Alles komt perfect tot uiting in een gebaar, in een uitdrukking, in een zin die onze ziel vangt dankzij de magische precisie van iemand die de juiste woorden vindt in het aangezicht van de oneindigheid van elke afgrond of zwart gat.
Top aanbevolen boeken van Emma Cline
De meisjes
Dat elke libertaire beweging zijn duistere kant heeft, is iets wat natuurlijk aanvaardbaar is, gezien de menselijke natuur in een voortdurende interne strijd tussen goed en kwaad. Van het communisme tot de hippies, alles werd verkocht als een uitdaging voor wat werd opgericht in het nastreven van het algemeen welzijn. Tot idealisering en utopie uiteindelijk in botsing komen met de meest verontrustende realiteit.
Californië. Zomer 1969. Evie, een onzekere en eenzame tiener die op het punt staat de onzekere wereld van volwassenen te betreden, ziet een groep meisjes in een park: ze kleden zich slordig, lopen blootsvoets en lijken gelukkig en zorgeloos te leven, terwijl ze buiten de normen vallen. Dagen later bracht een toevallige ontmoeting een van die meisjes - Suzanne, een paar jaar ouder dan zij - ertoe haar uit te nodigen om zich bij hen aan te sluiten.
Ze wonen op een eenzame ranch en maken deel uit van een commune die draait om Russell, een gefrustreerde muzikant, charismatisch, manipulatief, leider, goeroe. Gefascineerd en perplex stort Evie zich in een spiraal van psychedelische drugs en vrije liefde, mentale en seksuele manipulatie, waardoor ze het contact met haar familie en de buitenwereld zal verliezen. En de drift van die commune die een sekte wordt die wordt gedomineerd door een groeiende paranoia, zal leiden tot een daad van brutaal, extreem geweld.
Deze roman is het werk van een debutante die, gezien haar jeugd, critici sprakeloos heeft gemaakt vanwege de ongewone volwassenheid waarmee ze de complexe psychologie van haar personages uitkerft. Emma Cline schetst een uitzonderlijk portret van de kwetsbaarheid van adolescenten en het stormachtige proces van volwassen worden. Het behandelt ook de kwestie van schuld en de beslissingen die ons ons hele leven zullen kenmerken. En het herschept die jaren van vrede en liefde, van hippie-idealisme, waarin een donkere, zeer donkere kant ontkiemde.
De auteur laat zich vrijelijk inspireren door een beroemde episode uit de Amerikaanse zwarte kroniek: het bloedbad gepleegd door Charles Manson en zijn clan. Maar wat hem interesseert is niet de figuur van de demonische psychopaat, maar iets veel verontrustender: die engelachtige meisjes die een gruwelijke misdaad hebben begaan en toch tijdens het proces hun glimlach niet verloren. Wat bracht jou ertoe om de grenzen te verleggen? Wat waren de gevolgen van daden die hen altijd zullen achtervolgen? Deze oogverblindende en verontrustende roman gaat over hen.
Harvey
Een auteur als Cline komt openlijk voor controverse. En diep van binnen heeft literatuur dit soort vertelling nodig, zoiets als de... Virginie Despentes Yankee. Beide vrouwen die het stokje van de meest wraakzuchtige literatuur overnemen van de morele kneep of de beet op zoek naar bloed.
Vierentwintig uur na de uitspraak van zijn proces, in een geleend huis in Connecticut, wordt Harvey bij het ochtendgloren bezweet en rusteloos, maar vol vertrouwen wakker: dit is Amerika, en in Amerika worden degenen die zijn zoals hij niet veroordeeld. Er was een tijd dat mensen hem de rug toekeerden, maar die mensen werden al snel vervangen door nieuwe mensen: en de mensen die hem gunsten verschuldigd waren, denkt Harvey, zullen ze nog steeds moeten terugbetalen.
Ze hebben geprobeerd zijn reputatie te vernietigen, maar ze zijn er niet in geslaagd, en diezelfde dag vertelt het lot hem hoe hij het moet herstellen; het bekende gezicht van je buurman blijkt dat van de schrijver te zijn Don DeLillo, en Harvey stelt zich de neons al voor: Achtergrondgeluid, de onaangepaste roman, eindelijk verfilmd; de perfecte alliantie tussen ambitie en prestige in dienst van zijn terugkeer. En toch begint het verstrijken van de uren zich spoedig te vullen met verontrustende, onheilspellende tekenen; diepere scheuren in het vertrouwen waarmee Harvey was aangebroken ...
Met haar gebruikelijke psychologische subtiliteit vertelt Emma Cline dit verhaal vanuit de meest ongemakkelijke plek: vanuit de geest van een Harvey (Weinstein, natuurlijk) voor wie achternamen niet nodig zijn, en die hier wordt afgeschilderd als iemand die kwetsbaar en behoeftig is, die overwaardeert zijn intelligentie en vertoont belachelijke grootheidswaanzin; een man volledig los van een realiteit, die van zijn veroordeling, die steeds angstaanjagender zichtbaar wordt, en waarin veronderstellingen van een schuld die zijn bewuste zelf ontkent doorsijpelt.
Door de meest terugkerende hoeken van een thema te vermijden dat vaak wordt verlicht door een enkel licht, toevlucht te nemen tot injecties van doffe humor en gebruik te maken van de caleidoscopische mogelijkheden van de interacties tussen de personages met scherpte en zonder onderstreping, construeert Emma Cline met Harvey een indringend, grappig en verontrustend turn-based camerastuk, dat zijn talent voor een afstand onthult, dat van de nieuw, die ik tot nu toe niet had verkend.
