Beginnen met het schrijven van een boek met korte verhalen onder het uitgangspunt van een levenslange gevangenisstraf achter je rug moet een vreemd gevoel geven. Curtis Dawkins, een bekende moordenaar, zou dit boek voor niemand willen schrijven, hij zou geen roem en glorie nastreven omdat hij weet dat hij de muren van de gevangenis waarin hij is opgesloten nooit zal verlaten.
Aan de andere kant van de muren is er nieuwsgierigheid, controverse... Van Kenneth Bowman, de broer van Thomas, het slachtoffer van Curtis, die gelooft dat een man die ter dood veroordeeld had moeten worden, nooit een boek had mogen publiceren, tot vele andere schrijvers die zij waarderen in de verhalen de extreme literatuur van iemand die zich losmaakt van de samenleving.
Diep van binnen denk ik niet dat het gaat om het boeten van zonden of het vergoelijken van schuldgevoelens. Curtis Dawkins wilde schrijven over ervaringen in de gevangenis en een uitgever dacht dat hij misschien geïnteresseerd zou zijn in het narratieve perspectief van iemand die nooit meer in vrijheid zal leven. Zijn zaak, die noodlottige nacht waarin hij besloot te doden, is slechts een schaduw waarnaar in de aftiteling wordt verwezen. De dag dat hij vermoordde, werd hij gedrogeerd, maar hij wilde zich nooit verschuilen achter een gewetensvermindering. Hij heeft het gedaan en hij moet het verdragen, beroofd van zijn vrije leven. Kort voordat hij Thomas van het leven beroofde, had Curtis met zijn kinderen naar een honkbalwedstrijd gekeken, alsof er niets was gebeurd. Toen rookte hij crack en zijn ziel zocht zijn toevlucht in de donkerste schuilplaatsen.
Het was volkomen eerlijk om Curtis in de gevangenis te zetten. Maar er is geen reden om de ziel te veroordelen. Intern kan de ergste straf door ieder voor zich gedragen worden. En daar, op het interne forum, is er geen hoop op verlossing in de loop van de tijd. Zo wordt het idee van alle vrijheid uiteindelijk een verre droom die elk nieuw ontwaken stigmatiseert en die, in het geval van dit boek, tussen elk van de verhalen door glipt. Personages als gevangene 573543, of de jongen die te veel droomde, eindigen in dromen van een ziel die zich niet zou willen overgeven aan de duisternis van die actie...
Naast de meer routinematige aspecten van de gevangenis, met zijn specifieke organisatie, en door gebruik te maken van de gelegenheid om zeer specifieke begrippen uit te leggen, zoals het verstrijken van de tijd en het gevoel van opsluiting als een soort levende dood, draagt Curtis Dawkins ook een smerige beeldspraak bij, een Een zure overgang tussen fictie en realiteit, een soort gevangenensyndroom dat in verwarring verandert, gebroken dromen en schuldgevoelens die alleen maar tot waanvoorstellingen kunnen leiden, kunnen enige betekenis en hoop geven aan het leven achter de tralies.
Het boek Hotel Graybar, een reeks verhalen van de veroordeelde Curtis Dawkins, kun je hier al kopen:
1 reactie op "Hotel Graybar, door Curtis Dawkins"