Zonder een van de meest productieve regisseurs op het wereldtoneel te zijn, of juist dankzij dat, klimt alles wat mijn naamgenoot Bayona presenteert naar de top van de billboards over de hele wereld, zoals een vaste vriend en uitvinder van woorden zou zeggen: " ipsofactisch."
Soms erfgenaam van Tim Burton in zijn duistere enscenering, maar uiteindelijk een klootzak van dergelijke fantasieën om op een ander thema in te breken. Omdat het slecht is om in een hokje te worden gestopt of omdat er altijd interessante plots zijn om te componeren. Het punt in de denkbeeldige Bayona is het opbouwen van spanning en spanning. En dat betreft ook veel reëlere aspecten zoals het geval van de passagiers van vlucht 571 die neerstortte in de meest afgelegen Andes...
Ja, er is een kloof tussen 'A Monster Comes to See Me' en 'The Snow Society'. Maar aan beide kanten van realiteit en fictie blijft het gevoel bestaan dat alles een leven op het scherp van de snede is, tussen angsten, onzekerheden en weddenschappen op overleving als de meest intense sublimatie van het leven. En dus is cinema, in de handen van Bayonne, vooral het leven met zijn ijzige schaduwen en zijn lichtgevende, kleurrijke valleien.
Top 3 aanbevolen films van Juan Antonio Bayona
De sneeuwvereniging
BESCHIKBAAR HIER:Alles was te zien in de film "Viven", toch?
Niets meer te vertellen over het ongeluk van de jonge overlevenden van de tragische vliegtuigcrash van 13 oktober 1972, vrijdag voor meer tekenen en meer angst voor het bijgelovige. Maar de grote drama's, de grote bovenmenselijke ervaringen kunnen altijd opnieuw verteld worden. Het zal gebeuren met de 13 kinderen die 17 dagen in een ondergelopen grot hebben overleefd, met een claustrofobische redding als geen ander. Omdat films zoals deze twee gebeurtenissen altijd opnieuw kunnen worden opgenomen. Omdat de waarheid, wanneer ze de fictie aan de rechterkant met de snelheid van lichtjaren inhaalt, de moeite waard is om keer op keer te vertellen om te ontdekken hoe ver de grenzen van de mens reiken.
Bij deze gelegenheid verzamelt Bayona een boek dat zeer achteraf is geschreven. Want in 1974 verscheen het eerste boek met directe getuigenissen. Al is het ook waar dat het werk van Pablo Vierci, waar Bayona zich door liet inspireren, aan perspectief wint zonder te weten of de werkelijkheid enigszins is verdraaid ten opzichte van het epos of het macabere. Ik zeg dit omdat het verstrijken van de tijd mythen op de een of andere manier vergroot.
Hoe het ook zij, de visuele ervaring van de angstaanjagende omstandigheden die deze overlevingshelden ervaren, wordt in de handen van Bayona gevormd in die zin dat alles waartoe mensen in staat zijn: kameraadschap, wanhoop, waanzin, geweld, vriendschap... en dat verre hoop die zou kunnen klinken als een zachte viool als het echte leven een soundtrack zou hebben als het zich in ondraaglijk drama nestelt.
Een monster komt naar me toe
BESCHIKBAAR HIER:Vele nachten komen de monsters. Ze kunnen zich onder je bed verstoppen en zich aan je enkel vastklampen als je midden in de nacht gaat plassen. Of ze kunnen in de kast blijven en tussen de jassen door turen, door die verdomde deur die je op een kier liet staan voordat je met het laken tot aan je nek in bed stapte.
In het ergste geval, als de monsters arriveren, kun je als kind proberen mama of papa te bellen of je een stem kunt krijgen. Maar dat worstcasescenario wordt soms zelfs nog erger, wanneer kinderen geen vader of moeder kunnen vinden om te bellen.
In dat geval moet je vriendschap sluiten met de angst, met het monster. En met een beetje geluk wil het monster misschien niet bang maken, maar liever spelen. Of slaag erin het kind ervan te overtuigen dat zijn woede gerechtvaardigd is en dat zijn verblijf in de schaduw een fascinerende nieuwe wereld kan zijn om te ontdekken..., om nooit meer bang te zijn.
Het weeshuis
BESCHIKBAAR HIER:Het onmogelijke vond ik cool. Dat van de meest reële avonturen na de tsunami leek veel op een fictieve documentaire uit de eerste persoon. Maar ik ben er zeker van dat Bayona een bijzondere genegenheid, zo niet een voorliefde, voor haar weeshuis zal hebben. Meer dan terreur, spanning. En meer dan gothic, sinister. Ik zeg dit omdat het gebruikelijke gothic-horrorlabel het gerelateerd lijkt te maken aan Dracula of iets dergelijks. En het is een film met veel meer chicha, met een spanning die zelfs het existentiële omvat, omdat deze verband houdt met atavistische angsten, met verbeeldingen die uit alle schaduwen van de wereld komen, fysiek en psychologisch.
Laura vestigt zich met haar gezin in het weeshuis waar ze als kind opgroeide. Zijn doel is om een residentie voor gehandicapte kinderen te openen. De sfeer van het oude landhuis wekt de verbeelding van zijn zoon, die zich begint te laten meeslepen door fantasie. De spelletjes van de jongen baren Laura steeds meer zorgen, die begint te vermoeden dat er iets in huis is dat haar familie bedreigt.