Gevoeligheid straalt altijd door naar proza wanneer de dichter besluit afstand te nemen van rijmpjes. En dat is het geval met Dennis Johnson, dichter in hart en nieren en gerenommeerd prozaverteller voor de buitenwereld. Bovendien was Johnson, als goede vertegenwoordiger van een huidige dichter, ook overvloedig aanwezig in de teksten van het verderf, waarbij hij de huid van zijn personages achterliet in de hoeken van de steegjes van de onderwereld, waar de nacht van dromen en duistere verlangens een uitweg vindt. hun gevangenis van moraliteit.
Het kan in een trieste puinhoop zijn of in het midden van een schermutseling aan de andere kant van de wereld, waar je zelfmoord kunt plegen zonder enige rechtvaardigheid te verantwoorden. De vraag voor Johnson was om de wereld te vertellen vanuit dat idee van binnen naar buiten dat de werkelijkheid transformeert volgens wat elk gekweld personage van binnenuit trekt.
Maar niet alles is onheil. Vanuit die 'zondestad' die de mens van tijd tot tijd, bewust of onbewust, wil bezoeken, kan er ruimte zijn voor mutatie, voor het opnieuw samenstellen van het verdriet dat daarheen leidt. Het is alleen een kwestie van bewust zijn van je eigen ellende om ze te slaan en achter te laten, samen met dat zelfdestructieve en exclusieve instinct van de mens als individu en als beschaving.
Top 3 aanbevolen boeken van Denis Johnson
De rookboom
De Vietnamoorlog is een bijna verplicht scenario voor elke verteller of filmmaker. In films als Apocalypse Now of Good Morning Vietnam vinden we die directe en kritische visualisatie van een vreemd conflict voor de meeste Amerikanen die dachten aan wat hun jonge mensen daar aan het doen waren, aan de andere kant van de wereld en vielen om oorlogsredenen die niet altijd volledig expliciet.
Wat de roman betreft, schreef Denis Johnson het meest kritisch erkende verhaal over dat apocalyptische en labyrintische scenario van een Vietnamees grondgebied dat 20 jaar lang werd onderworpen aan schermutselingen, aanvallen en slachtoffers.
De Amerikaanse interventie om de communistische eenwording op dit gebied te voorkomen werd nooit volledig begrepen te midden van een Koude Oorlog, die ook nooit de meest wrede politieke uitersten ophelderde.
Samen met Skip Sand ontdekken we al die typische tegenstrijdigheden van oorlog, uiteindelijk gematerialiseerd in de soldaten Bill en James, die vanuit diep Amerika naar de andere kant van de wereld kwamen om iets te verdedigen dat in hun ideologie was ingevoegd als een optelsom van uiteindelijk betekenisloze slogans op de lichamen van de meest onverwachte slachtoffers.
Operatie Smoke Tree klinkt als een "eindoplossing" in Amerikaanse stijl en de materialisatie ervan doemt op in de loop van de geschiedenis als tegenwicht tegen de weinige overblijfselen van de mensheid die mogelijk in een oorlog overblijven.
gunst van de zeemeermin
In de vijf verhalen waaruit het boek bestaat, duiken we in zeer uiteenlopende levensprojecten, maar altijd vol met de diepste sensaties die het einde naderen.
Personages die onder ogen zien wat ze zijn met een gesluierde glimlach geconfronteerd met tragiek, met melancholie omgezet in dat volle geluk van verdrietig zijn. Omdat ze geen andere keuze hebben. Voor de vijf hoofdrolspelers is er altijd een sprankje volle schoonheid in het leven. Vooral in zijn grootste laatste enigma.
Anders zouden de mooisten worden ondergedompeld in de zielige duisternis van de rede, waardoor ze hun angsten onder ogen zien of oude trauma's hebben opgebouwd; of dat hen in de afgrond van de leegte van een verteerd leven wijst, toen alle voorbije tijden de eeuwigheid van het moment aankondigden als een valse slogan die we in de dag van hun laatste dagen zagen...
Na intens liefhebben of haten zonder mogelijke wijziging; Na de grootste successen of de ergste fouten geven deze personages niets om de bijkomstigheid van hun omstandigheden, omdat de nostalgie hetzelfde is.
En ze hoeven alleen maar de klucht te ontdekken en te lachen om de grofheid van de tijdtruc die elke verovering tenietdoet of elke mogelijke fout begraaft. De dood achtervolgde de auteur terwijl hij zich overgaf aan deze verhalen.
Een daad van opzettelijke afscheidsliteratuur. Vijf karakters die er misschien maar één zijn. Want uiteindelijk leven we veel levens, verschillende situaties, verschillende scenario's en moeten we van dit alles afscheid nemen.
Niemand beweegt
Het is altijd interessant om een auteur te ontdekken die zich op een specifiek genre concentreert en iets anders benadert. Dit uitstapje van Denis Johnson naar de misdaadroman vertegenwoordigt op zichzelf een vernieuwing.
Alles wat een schrijver van interieurscènes bijdraagt aan een genre dat vooral gericht is op effect, op de theatralisering van misdaad, op de kritische maatschappelijke reflectie, veronderstelt uiteindelijk verrijking. De meest puristische liefhebbers van het zwarte genre waardeerden dit voorstel niet altijd, maar het is zeker een interessante roman, geladen met zure humor.
Zonder enige twijfel een vrijlating van een auteur die in het meest gruwelijke zwart een manier wilde zien om demonen te verzoenen, te lachen om de sombere mensen en echte inkijkjes te bieden in een wereld van de onderwereld die hij aantreft bij gokken en weddenschappen, een praktisch toegestane manier om demonen te verdrijven. leven.
De strijd tussen Jimmy, een dwangmatige gokker, en Gambol, een ingehuurde misdadiger, verandert het verhaal in een hectische evolutie van twee poppen, aangedreven door de hersenen van de gokmaffia en de kans van hun leven.
