vaak De ogen van de schrijver onderzoeken de werkelijkheid met het bijzondere verlangen om de eigenaardigheid, de anomalie, het vreemde te ontdekken.. Gemiddeld en normaal zijn er meestal geen geweldige verhalen te vertellen (ondanks het feit dat 'normaliteit' alleen maar toegeven aan conventies is). Hij die pronkt met zijn verschillen, ieder persoon die zijn vrijheid uitoefent als een doelbewuste weergave van zijn essentie, kan een groot literair personage zijn.
Eduardo Mendicuti hij houdt ervan om karakters te schrijven en te presenteren die uiteindelijk hun korset kapot maken (nooit beter gezegd, ook gezien het fetisjistische aspect van het metaforische beeld). Omdat in de diepten van deze conventionele vormen impulsen schuilen die zo fundamenteel zijn als seks en de seksualiteit ervan, met de diversiteit aan representaties die dit in elke persoon kan verwerven.
Jezelf seksueel bevrijden kan een grote stap zijn in de richting van andere vormen van bevrijding die nodig zijn voor de persoonlijke integriteit en die zonder twijfel op een betere manier tot geluk en zelfrealisatie leiden.
Oké..., "slechts" zijn dit romans, de romans van Mendicutti, met hun openlijk homoseksuele verwijzingen in universums waar die opgelegde behoefte aan berouw wordt gewaardeerd tegenover alles wat boven de officiële stromingen verlangd zou moeten worden. Maar de personages van Mendicutti overschrijden uiteindelijk die grenzen en bezorgen de lezer af en toe zelfs een ironische lach.
Top 3 beste romans van Eduardo Mendicutti
De kreupele duif
De plot heeft een vleugje zomerroman. Een soort retrospectief van de kindertijd, van het contrast tussen de wereld van een kind en de meer verfijnde ruimte van de volwassenheid.
Maar... (bij Mendicutti zijn er altijd maren) terwijl we de 10-jarige jongen leren kennen, die meekijkt in de levens van deze volwassen personages rond het huis van zijn grootouders, waar hij aan het herstellen is na een lange ziekte, ontdekken we dankzij de eigen gevoeligheid van de kleine, de eigenaardigheden van de bewoners van het huis, hun eigenaardigheden en excentriciteiten.
Beetje bij beetje komen we tot de conclusie dat deze tijdelijke verblijfplaats van privileges, luxe en allerlei culturele exotismen de perfecte ruimte kan zijn voor de ontwikkeling van zijn specifieke jonge volwassenheid.
Het verhaal verplaatst zich naar het midden van de XNUMXe eeuw, waar begrepen kan worden dat de publieke vrijheden door het regime worden ontvoerd.
En toch is dat huis... de tijd om de onschuld op te geven nabij voor de hoofdpersoon. Hun ontdekkingen confronteren ons met een perspectief op seksualiteit en het leren ervan dat aansluit bij de essentie van wie we zijn, de overgang tussen kindertijd en volwassenheid waarin we uiteindelijk flarden van onze ziel achterlaten.
malandar
Een bijzonder paradoxaal aspect bij het bereiken van volwassenheid is het gevoel dat degenen die u in een gelukkige tijd vergezelden, uiteindelijk lichtjaren verwijderd kunnen zijn van u, van uw manier van denken of van uw manier van kijken naar de wereld.
Er is veel over deze paradox geschreven. Ik denk nu aan een dramatisch voorbeeldig geval, zoals dat van de roman Mystic River van Dennis Lehane, of ook Sleepers, van Lorenzo Carcaterra, merkwaardig genoeg twee romans die verfilmd zijn.
Het is waar dat deze twee verhalen de overgang tussen kindertijd en volwassenheid doorbreken van het traumatische, maar dat trauma, dat schisma in kleine naschokken, ik geloof dat ze naar ons allemaal komen als we met een bepaald perspectief op de kindertijd terugkijken om de oud sepiabeeld van enkele vrienden die ons toen vergezelden.
In deze roman lijkt die traagheid tegenover de breuk echter vanuit een meer triomfalistisch perspectief te worden geconfronteerd. Vriendschap kan ondanks alles worden opgelegd... Toni en Miguel waren goede jeugdvrienden, samen met Elena hebben ze uiteindelijk een bijzondere driehoek samengesteld van driehoeken met randen en waarom zouden ze het niet zeggen, ook met geheimen.
De speciale plek, dat toevluchtsoord voor de kindertijd waar de meest bijzondere banden worden versterkt, heet Malandar, een klein universum los van al het andere, waar vriendschap wordt versterkt met bloed, waardoor de samenvloeiing tussen tijd en ruimte in een toevluchtsoord verandert.
In Malandar droomden Toni en Miguel van de werelden van 12-jarige kinderen. En het is dankzij Malandar en zijn symboliek dat vriendschap erin slaagt het gevoel van eeuwigheid te verlengen, ondanks het besef dat er bij elk nieuw bezoek minder tijd beschikbaar is...
Nog vele jaren zullen de twee vrienden weten dat ze zich aan hun afspraak moeten houden, een reis om nooit te vergeten wat ze waren en wat ze hadden, een mysterieus visum naar het verleden, naar de sintels en de hitte en het licht dat ze nog steeds kunnen redden als authentieke bevoorrechte mensen in de eenvoud van het verstrijken van de tijd en het leven...
de verwaarloosde engel
Een open en grimmig lied ten gunste van de liefde, in welke voorstelling dan ook. Nicolás en Rafael ontdekken dat ze midden in een noviciaat zitten, in 1965, misschien wel de slechtste plek om jezelf ervan te overtuigen dat je homoseksueel bent.
Naast de sociale afwijzing lijkt in die ruimte zelfs God zich tegen je te keren. Behalve dat... wanneer het ware geloof van wat je hart dicteert en elke laatste cel van je lichaam heftig ontwaakt, niets op de eerste plaats kan komen, behalve de tijd...
Jaren later ontmoeten Rafael en Nicolás elkaar weer. Waarom ontkennen wat was? Misschien omdat je beseft dat je niet bent wat je onderweg hebt gereisd, uit een soort van wrok. De twijfels aan die oude jeugdige liefde wekken virulentie op bij beide langdurige geliefden.
