In generatieharmonie met zijn landgenoot Samantha SchweblinHet verhaal van Agustina Bazterrica is een suggestief verhaal dat kan putten uit talloze bronnen en settings. Het doel rechtvaardigt altijd de diversiteit van middelen, middelen en discoursen. Want in deze rijkdom aan alternatieven wordt vindingrijkheid gedemonstreerd en wordt de lezer die bereid is om nooit platte argumenten te geven, altijd overlopend van alternatieven, aangenaam verrast.
Een einde (niet een einde van elk boek) dat houdt van het existentiële tintje, dat patina dat goede literatuur aanneemt als een briljant, afgelegen idee, met een verfijnde aanpak, overbelicht voor de omstandigheden van de gepresenteerde personages. Dystopieën of onverwachte wendingen die variëren van het uiterlijke, dichter bij aanraking, bij geur, tot de aanblik van een wereld in transformatie die de parallelle mutatie van huid en ziel forceert. Aanpassen of sterven. Overleef om het verhaal te vertellen...
Dystopische benaderingen en soms duistere fantasieën, altijd een transcendentaal punt. Een bibliografie gemaakt in Bazterrica om die verfijning van de literatuur te proeven met meer intentie en een wijzere uiteenzetting van wat de menselijke conditie is. Omdat ze aan het touw of voor de afgrond worden geplaatst, worden de personages geconfronteerd met de ultieme essentie van het zijn.
Top 3 aanbevolen romans van Agustina Bazterrica
Prachtig lijk
Over een virus dat zich uiteindelijk onder mensen verspreidt, is niet langer een huiveringwekkend fictief plot, maar eerder een gevoel dat dystopie misschien wel een blijvend fenomeen zal zijn.
Dus romans zoals deze duiden op een sinistere, verwoestend nauwkeurige verhalende gave van kansen. Laten we hopen dat de toekomst van onze dagen niet lijkt op een heropleving van uitersten zoals die zijn verteld, zelfs niet met een kannibalisme dat nodig is om te overleven.
Maar niets klinkt nu zo ver weg, hoe ver we ook vertegenwoordigd zijn. Wie ging ons vertellen dat iedereen met maskers over straat zou lopen, bang om het virus te inenten met de nodige vitale zuurstof?
Dystopieën zijn niet langer op de sciencefictionplanken van boekwinkels en bibliotheken te vinden, maar verplaatst naar de actualiteitenrubriek, waarbij het karakter van het fantastische als literatuur van groter gewicht wordt heroverwogen. Sindsdien is het beetje bij beetje gebeurd Margaret Atwood en haar feministische eisen, van het verhaal van de dienstmaagd tot de virale apocalyps die op de drempel van het volledig reële zweeft...
Door een dodelijk virus dat dieren treft en mensen infecteert, is de wereld een grijze, sceptische en onherbergzame plek geworden en is de samenleving verdeeld tussen degenen die eten en degenen die worden gegeten.
Welk restant van het humanisme past erin als de lichamen van de doden worden gecremeerd om te voorkomen dat ze worden geconsumeerd? Waar is de link met de ander als we echt zijn wat we eten? In deze meedogenloze dystopie even brutaal als subtiel, even allegorisch als realistisch, Augustina Bazterrica inspireert, met de explosieve kracht van fictie, sensaties en zeer actuele debatten.
Bij dieren waarderen we de wreedheid van de voedselketen misschien niet. Als we zien hoe de leeuw de gazelle eet, veronderstellen we het lot van de dingen. Maar wat gebeurt er natuurlijk als de noodzaak en urgentie naar het menselijke stadium verhuizen? De rede, het differentiële feit, wordt dan zo verduisterd dat er onvoorstelbare dilemma’s ontstaan.
De onwaardige
Optimisme kan niet voorkomen. Omdat we allemaal weten dat een pessimist een geïnformeerde optimist is. En de informatie stroomt tegenwoordig over. Kijk weg en wacht tot het gebeurt. Terwijl schrijvers als Agustina verantwoordelijk zijn voor het voorstellen van dystopieën, wellicht utopieën van een paar waarin alles gebeurt volgens het dictaat van de slechtste heersers, in overeenstemming met de wereld die altijd een ‘maar’ is.
De wereld maakte wateroorlogen en milieurampen door. De dagen gaan binnen enkele uren van ijskoud naar verstikkend, de lucht is verzadigd van vieze geuren en de lucht is bedekt met dikke, plakkerige mist die lijkt op spinnenwebben.
In dit desolate heden, opgesloten in het Huis van de Heilige Broederschap, worden verschillende vrouwen onderworpen aan de plannen van een religieuze sekte en worden ze onderworpen aan martelingen en offers in naam van de verlichting. Ze staan allemaal onder het strikte bevel van de Superior Zuster, boven wie alleen “Hij” staat. Wie is hij? Weinig is bekend; Niemand kan het zien, maar vanuit de schaduw domineert het hen.
Verteld aan de hand van de verspreide aantekeningen in het dagboek waarin de hoofdpersoon de ceremonies en haar ontdekkingen bijhoudt, krijgt dit boek van de nacht vorm. De pagina's ervan zijn verborgen in geheime uitsparingen, misschien zonder hoop op bevrijding; gewoon zodat iemand ervan op de hoogte is als ze er niet meer zijn
Negentien klauwen en een donkere vogel
In de puurste Poe-stijl, aangepast aan nieuwe tijden en complexere denkbeelden, doorloopt Bazterrica de droom als die trance naar visie of waanzin, die toegang tot vlakken waar van alles kan gebeuren, waar schaduwen groeien en worden geprojecteerd als vreemde atavistische angsten.
Negentien verhalen die ons meenemen naar de kern van onze angsten, de meest uitzinnige en duistere fantasieën en ook de donkerste humor. Teksten die liefde, vriendschap, familierelaties en onuitsprekelijke verlangens in twijfel trekken. Een boeiende lectuur die een unieke stijl en diepgang bevestigt in het panorama van de Spaanse literatuur.
