Piedad Bonnett द्वारा 3 उत्कृष्ट पुस्तकहरू

Piedad Bonnett पहिले नै एक प्रख्यात दिग्गज हो, साथमा लौरा रेस्ट्रेपो, हिस्पानिक साहित्यमा पहिलो परिमाणको कोलम्बियाई कथाकारहरूको अधिकता द्वारा। किनभने उहाँको जगमा हामीले फेला पार्छौं पिलर क्विन्टाना वा अचम्मको कुरा सारा जारामिलो। सबै अवस्थामा तिनीहरू विधाहरू पार गर्ने प्रसिद्ध कथाकारहरू हुन्। कोलम्बियाको स्त्री साहित्य जुन शैली र यसको सौन्दर्य प्रतिभामा लागू हुन्छ। साहित्य जसले कथानकलाई कार्यमा रूपान्तरण गर्दछ, यसरी सबैभन्दा लोकप्रिय कथा प्रवृतिहरूको प्रभावकारितामा कलात्मक र मानवीय पृष्ठभूमिमा ठूलो सुधार गर्दछ।

Piedad Bonnett को मामला मा, कथा, कविता र रंगमंच को बीच उनको परिवर्तनशील साहित्यिक पृष्ठभूमि संग, हामी उपन्यास को मजा लिन सक्छौं कि परिदृश्यहरु मा स्वीकारोक्ति हो कि तालिकाहरु हो जहाँ पात्रहरु रसदार संवादहरु मा वा एकान्तमा पनि घोषणा गर्दछ।

Piedad Bonett द्वारा सिफारिस गरिएका शीर्ष 3 पुस्तकहरू

जसको नाम छैन

कहिलेकाहीँ बहिष्कार, उदात्तता, कालो-मा-सेतो लचिलोपन आवश्यक हुन्छ ... किनभने अन्यथा मौनताले सबै कुरा खोस्नेछ। त्यतिबेला मैले सर्जियो डेल मोलिनोको "द भायोलेट आवर" मा सबैभन्दा खराब अनुपस्थिति पत्ता लगाए। यहाँ पिडाडले उही हानिलाई सम्बोधन गर्दछ जुन, तथापि, सधैं फरक हुन्छ, अझ बढी यदि विदाई पूर्व-स्थापित लिपि बाहिरको दृश्यबाट बाहिर निस्कन्छ भने।

साहित्य कति टाढा जान सक्छ? आफ्नो छोरा ड्यानियलको जीवन र मृत्युलाई समर्पित यस पुस्तकमा, पिडाड बोनेटले अस्तित्वको सबैभन्दा चरम स्थानहरूमा शब्दहरूसँग पुग्छिन्।

यस पुस्तकका पानाहरूमा प्राकृतिकता र विचित्रता एकसाथ छ जसरी बुद्धिको सुक्खापन र भावनाको सबैभन्दा तीव्र पिटाई उसको नजरमा सँगै हुन्छ। जवाफ खोज्नु भनेको प्रश्न सोध्ने तरिका मात्र हो। यो मृत्युभन्दा बाहिर आफ्नो बच्चाको हेरचाह जारी राख्ने तरिका पनि हो। महान साहित्यले व्यक्तिगत इतिहासलाई सामूहिक मानव अनुभवमा परिणत गर्छ। त्यसैले यो पुस्तकले कुनै पनि जीवनको कमजोरी र बाँच्न जारी राख्नको आवश्यकताको बारेमा कुरा गर्छ।

यी टुक्राहरूसँग के गर्ने

जोआकिन सबिनाले पहिले नै भनिन् कि प्रेम त्यो खेल हो जसमा एक-अर्कालाई चोट पुर्‍याउन अन्धो जोडीले खेल्छन्। अझ धेरै वर्षहरू बित्दै जाँदा, हामी कुनै पनि टिप्पणीहरू थप्न सक्छौं जुन केही प्रेमहरूको सरल चिन्तनमा आधारित छ जुन भुल्ने, भुल्ने अवस्थामा फसेका छन्।

चौसठ वर्षको उमेरमा, इमिलियाले आफ्नो भान्साको पुनर्निर्माणको सामना गर्छिन्। उनका पतिले आफैं निर्णय गरेका छन् र उनी, जो केवल आफ्ना किताबहरू लिएर चुपचाप बस्न चाहन्छन्, प्रतिरोध गर्न असमर्थ महसुस गर्छन्। बोनेट यस दैनिक र स्पष्ट रूपमा साधारण तथ्यबाट शान्त र खतरनाक असन्तुष्टिको चित्र निर्माण गर्न सुरु हुन्छ, र धेरै प्रकारका दुर्व्यवहार र मौनताले घेरिएका महिलाहरूको। समय बित्दै गएको, यसको सञ्चय र यसको वजन, कोमलता र बुढ्यौली (हाम्रो आफ्नै र अरूको), र हाम्रो वरपरका मानिसहरूलाई वास्तवमै चिन्न नसक्ने असम्भवताले यस उपन्यासलाई हामीलाई कहाँ हेर्न बाध्य तुल्यायो, अक्सर, हामी चाहँदैनौं। हेर्नुहोस्: हामी वास्तवमै छौं।

सौन्दर्यको प्रतिष्ठा

उपहार, भाग्य, तारा सबै पछि। यसको कुनै पनि अभिव्यक्तिमा अनुग्रह। खेती नगर्ने तर हराएको पनि पक्षहरू छन्। समयको कुरा मात्रै हो । बदला लिने समय मात्रै सबैभन्दा खराब दुर्भाग्य हो। केवल कल्पना र रचनात्मकताले "कम भाग्यशाली" लाई बचाउन सक्छ जो, लामो समयसम्म, विजेताहरू हुन्।

यो गतिशील कथामा, लेखकका अनुसार "झूटो आत्मकथा" मा, सुन्दरताको ठूलो प्रशंसा भएको समाजमा जन्मेकी केटीले आफूलाई कुरूप मानिन्छ। जबकि धर्म, रोग, प्रेम र मृत्यु वास्तविकताबाट उभिएर सायद उनले कल्पना गरेभन्दा धेरै तितो छ, नायकले शब्दहरूको प्रोत्साहन र जन्मजात र काल्पनिक विद्रोहको लागि यो प्रारम्भिक धारणालाई जित्न सफल हुन्छ।

के मलाई माया गर्न अयोग्य बनायो? मलाई पहिलो कुरा ऐनामा आफैलाई हेर्नु थियो। मैले के देखेँ त्यो पूर्ण रूपमा परिचित थियो: एक साधारण केटी, एक सपाट नाक र धेरै फराकिलो निधारको साथ। मैले आफ्नो ज्ञान बनाउने, शून्यमा फर्कने अभ्यास गरें ट्यालाला रसा, डेकार्टेसले मलाई बेवास्ता गरेको प्रचार गरे। मलाई सजिलो लागेन। त्यसपछि मैले आफैलाई बुझ्ने प्रयास गरें। झगडामा मेरा भाइहरूको उपनाम अनुसार: र हो, उनी मोटो थिइन्, हो, उनी मोटी थिइन्। मेरो मुख एउटा सानो मुटु थियो, मेरा आँखाहरू प्रबुद्ध स्लिट्सको जोडी थिए। हो, उनी कुरूप थिइन्।

बाल्यकालको त्रास, कडा शिक्षा, सिकाइ प्रक्रिया, साहित्यको रूप, शरीरको रूपान्तरण, घरपरिवार छाड्नु र मायाका पिडाहरू यस कथाका नायकले भावुक र इमान्दारिताका साथ वर्णन गरेका छन् । यो हास्यले भरिएको उपन्यास हो र हाम्रो दिनको सबैभन्दा उत्कृष्ट कोलम्बियाई लेखकहरूको गद्यको त्रुटिपूर्ण गीतात्मक विशेषता हो।