Sean Penn को 3 उत्कृष्ट चलचित्रहरु संग भ्रम

मैले सधैं सोचेकी थिएँ कि यो क्रूर फिल्म निर्देशन गर्न, क्लिन्ट ईस्टवुड उसलाई थाहा थिएन कि कसरी राम्रो अन्त्य पत्ता लगाउने जब यो उनको नाक मुनि भयो। जुन क्षणमा जिमी मार्कम (सीन पेन) फुटपाथबाट उठ्छन्, बिहान सबेरै र आफ्नो ह्याङ्गओभर अघि अल्कोहलको अन्तिम बहाव कम हुँदै जाँदा, उसले केही कदम चाल्छ र सडक तर्फ औंल्याउँछ जहाँ पुरानो बाल्यकालको साथीले छोडेको थियो। डाउनफल... त्यो चलचित्रको सबैभन्दा रगतको सुरुचिपूर्ण अन्त्य थियो र पक्कै पनि सबैभन्दा गोलो अन्त्यहरू मध्ये एक थियो!

उसको पछाडि अलि अगाडी हामी सीन डेभिन (केभिन बेकन) देख्छौं र तिनीहरू सँगै मौनताको लागि बस्न सक्थे जुन मिनेटको लागि रहन सक्छ। किनभने तेस्रो साथी, डेभको त्यो अनौठो अनुपस्थितिमा, ब्वाँसाहरूले उसलाई कारमा लगेको दिनदेखि उसले पछि तानेका सबै वर्षसम्म, पुरानो तीन बच्चाहरूको अस्तित्वलाई बादल गर्ने सबै कुरा हो। एक अपरिहार्य सर्कल ताकि भाग्यले यसको चक्रीय विकासमा आफैलाई दोहोर्याउँछ।

ताकि यो सम्पूर्ण सन्देश हामीलाई व्याख्या नगरिकन पुग्छ, त्यसैले कुनै पनि समयमा शन पेनको बकवाससँग यसको धेरै सरोकार छैन। तीनै जनाले उत्कृष्ट काम गर्छन्, विशेष गरी रोबिन्स बाल्यकालदेखि नै आघातमा परेको मानिसको रूपमा। तर सिन पेनले यस चलचित्रमा सबै कुरा खाए। ऊ छायादार विगत भएको मान्छे, नराम्रो मनसायले आफ्नो परिवारमा पुग्ने जो कोहीलाई टोक्ने बुबा, सबैलाई डराउने छिमेकको प्रकार, अन्तमा परिस्थितिले पराजित भएको मान्छे जसले आफ्नो सबै वरिपरि रहेको बुझ्छ। जीवन। विनाश र पश्चातापको त्यो घेरा।

हामी कहिल्यै स्वर्गदूत थिएनौं

यी मध्ये कुनै पनि प्लेटफर्ममा उपलब्ध:

यो पक्कै पनि सेन पेनको सबैभन्दा लोकप्रिय फिल्म होइन। र अझै, यो त्यो चलचित्र थियो जसले मलाई शन पेन उपासकहरूको कारणको लागि समात्यो जब मैले धेरै वर्ष पहिले यो पत्ता लगाए। ठ्याक्कै यसको सबैभन्दा ठूलो आकर्षितहरू मध्ये एक, मेरो लागि, सीन पेनलाई उसले सुरु गरेको चरित्रको विपरित चरित्रमा रूपान्तरण हो। किनभने कैदीदेखि पुजारीसम्म यो लामो बाटो हो (हुनसक्छ जब चीजहरू विपरीत दिशामा हुन्छन्)। र सेन पेनले हामीलाई रूपान्तरणमा भाग लिन्छ, अँध्यारो बिन्दुको साथ फिर्ता लिइएको चरित्रको बृद्धि एक क्रिस्टलीय आत्मामा राम्रोसँग पूर्ण रूपमा विश्वस्त हुन्छ।

यो चलचित्र ५० को दशकको होमोनिमस चलचित्रको थप जटिल टचको साथ एक प्रकारको रिमेक थियो जसमा बोगार्ट हास्यमा नयाँ दर्ताहरू खोज्दै थिए। र, सिक्वेलमा हास्य पनि छ । तर दृश्यहरू तातो शैतानको टापुबाट सबैभन्दा चिसो क्यानडामा परिवर्तन हुन्छ र एकै समयमा कथानकले नयाँ, फराकिलो पाठ्यक्रमहरू लिन्छ। एक ट्राजिकोमेडी एक भोली बिन्दु तर मेरो लागि धेरै आकर्षण छ। विशेष गरी जब जिम (पेन) ले उसलाई पुजारीको रूपमा लिने केही पेरिसियनहरूका लागि सुधारिएको भाषण जारी गर्दछ ...

21 ग्राम

यी मध्ये कुनै पनि प्लेटफर्ममा उपलब्ध:

राम्रो तरिकामा एक ढिलो चलचित्र। किनभने मृत्युको बारेमा कुरा गर्न, हामीले के छोड्छौं र के लिएर जान्छौं, त्यसको लागि ढिलो गति चाहिन्छ। हामीले बुझ्नुपर्छ कि हाम्रो 21 ग्रामको अन्तिम सास आत्मा हो जसले हामीलाई केही न्यानो अनुकूल प्रवाहबाट चकित हुनबाट बचाउँछ। स्वर्ग वा नरकको नियति, भविष्यको तर्फबाट लिइएको जीवनमा निर्भर गर्दछ।

र यो आवश्यक रूपमा ढिलो भए पनि, चलचित्रले हामीलाई छक्क पार्छ मानौं यसको गति असहनीय बिन्दुमा बढ्छ। किनभने हामी भौतिकबाट असम्भव आध्यात्मिकतामा गयौं, यस जीवनमा जरा गाडिएको र यसको मुटुको धड्कनहरू जुन हामीले गणना गर्न छोडेका छौं। र त्यसपछि यो सबै एक अनौठो ड्रप जस्तै क्र्यास हुन्छ जहाँ हामी तीन व्यापक पात्रहरूको परिप्रेक्ष्यबाट अन्त्यलाई विचार गर्न पाउँछौं, तर विशेष गरी एक पेन जसले फेरि यो सबै आश्चर्यजनक रूपमा जीवन्त बनाउँछ।

आशा र मानवताको कथा, दुख र अस्तित्वको, जसले तीन पात्रहरूको बलियो भावनात्मक र शारीरिक संवेदनाहरू अन्वेषण गर्दछ: पल (सिन पेन), गाटो (बेनिसियो डेल टोरो), र क्रिस्टिना (नाओमी वाट्स) एक अप्रत्याशित दुर्घटनाबाट एकजुट भएका। कि तिनीहरूको जीवन र गन्तव्यहरू काट्छन्, एउटा कथामा जसले तिनीहरूलाई प्रेम र बदलातर्फ लैजान्छ। २१ ग्रामले हामी मर्दा हामीले गुमाउने तौललाई बुझाउँछ, बाँचेकाहरूले बोक्ने तौल।