လူတွေရဲ့ပတ်ဝန်းကျင်မှာ အထီးကျန်နေသလိုခံစားရတာထက် ပိုဆိုးတာ ဘာမှမရှိဘူးလို့ အမြဲပြောလေ့ရှိပါတယ်။ ချို့တဲ့ခြင်း သို့မဟုတ် မရှိတော့ခြင်း၏ ခံစားချက်အပြည့်ဖြင့် အခြားသူများ၏ဘဝအပေါ် လွမ်းဆွေးကြည်နူးမှုမျိုးသည် ရက်စက်ကြမ်းကြုတ်စွာ ဆန့်ကျင်ဘက်ဖြစ်နိုင်သည်။
ဝမ်းနည်းခြင်း၏ အဓိပ္ပါယ်မှာ ပျော်ရွှင်ခြင်း ဝမ်းနည်းခြင်းဟုလည်း ဆိုကြသည်။ ဤအခြားသော အဓိပ္ပါယ်ဖွင့်ဆိုချက်သည် အထီးကျန်ခြင်းအတွက် မတူညီသော အတိုင်းအတာကို ပေးဆောင်ထားပြီးဖြစ်သည်။ တီထွင်ဖန်တီးနိုင်စွမ်းသည် အထီးကျန်မှုတွင် ခံစားရပြီး ဖြူစင်သောခံစားချက်ကို ခန့်မှန်းပြီး တစ်ချိန်ချိန်တွင် သူပျော်ရွှင်ခဲ့သည်၊ လုံးဝပျော်ရွှင်ကြောင်း ရိုးရှင်းသောဆန့်ကျင်ဘက်အားဖြင့် အသိအမှတ်ပြုသည်။
ဤစာအုပ်သည် အထီးကျန်နာရီများအတွင်း စုစည်းမိသော လွမ်းဆွတ်ခြင်းမှ ပေါက်ဖွားလာသော တီထွင်ဖန်တီးနိုင်မှုအကြောင်း ပြောပြသည်။ ဝမ်းနည်းခြင်းကိုသာမကစိတ်ခံစားချက်နှင့်ကာယစိတ်ကိုပါဖော်ပြသောဤစာမျက်နှာများအကြားတွင်မှော်ပညာ၏အချို့သောအချက်မှာကျွန်ုပ်တို့ကိုထိပ်တိုက်တွေ့စေသော်လည်းကျန်ရှိသောအမှန်တရားအနည်းငယ်ကိုကျွန်ုပ်တို့ခံစားစေသည်။ ဤစာအုပ် The Lonely City သည် လူ့စိတ်၏ အနက်ရှိုင်းဆုံးတွင်းမှ၊ လူသား၏ ယေဘူယျဖြစ်တည်မှုအပိုင်းအစများကို မျှဝေပေးသည့် ဇာတ်ကောင်အချို့၏ ဖန်တီးမှုအထီးကျန်မှုကို သင်ပေးပါသည်။
အသက်ရှင်ခြင်းဆိုတာ ခြေလှမ်းတိုင်းရဲ့ အရေးကြီးတဲ့ ရှုံးနိမ့်မှုကို အသိအမှတ်ပြုဖို့၊ မင်းကို ဆောင်သွားတဲ့ လက်တွေက တစ်နေ့ ပျောက်ကွယ်သွားမှာကို ရင်ဆိုင်ဖို့၊ မင်းမြင်ပုံကို ရှင်းပြနိုင်ဖို့ ကမ္ဘာကြီးရဲ့ အမြင်ကို ရေးချင်တာ ဒါမှမဟုတ် ရေးချင်စိတ်နဲ့ ပတ်သက်တာတွေ အများကြီးပါ။ အထီးကျန်မှုက ငါတို့ကို စောင့်ကြိုနေတယ်။လူတိုင်း။
အဆုံး၌ဤဇာတ်လမ်းသည်အရေးကြီးသည်၊ အကြောင်းမှာအထီးကျန်ခြင်းတွင်အတုနှင့်အရုပ်ကိုစွန့်ပစ်ရန်ဝိညာဉ်ရေးရာနှင့်မရသောအရာများနှင့်အတူနေရန်ဖြစ်သည်။ ဘာကြောင့်လဲ ဆိုတော့ နောက်ဆုံးမှာ၊ ငါတို့အားလုံးဟာ ငါတို့ရဲ့ အထီးကျန်မှုရဲ့ နောက်ဆုံးအခိုက်အတန့်တွေကနေ လွတ်မြောက်လာတဲ့အခါ၊ ငါတို့မျက်လုံးတွေမြင်ရတဲ့ အလင်းရဲ့နောက်ဆုံးအချိန်လေးမှာ ပျောက်ကွယ်သွားတဲ့ မရေရာတဲ့မှတ်ဉာဏ်တစ်ခုကိုသာ ခံစားနိုင်လို့ပါပဲ။
စာအုပ်ကို ၀ ယ်နိုင်ပါတယ် အထီးကျန်မြို့ကနောက်ဆုံးပေါ်ဝတ္ထု Olivia laing မှ, ဒီမှာ: