Hora et dimidium pelliculae quae incipit sicut dies fabulosi furoris Michaelis Douglas vel fortasse etiam provocantis Pugna Club Brad Pitt y Edward Norton.
Exitus est illa gradatim ira, denique crescendo, qui nos latente clamore captat catervas velut panes distribuendas.
Quia si quid Tarantinus docuit, omnia ad summam absurditatis violare concessum est. Non agitur de ea cum exsistentialibus fundamentis habitare.
Tantum occidendi causa necandi, sine perfidia vel praemeditato. Nihil personale, sed motherfucker expedit. Inspiratio in graffiti viso in nonnullis urbibus… “Odi te quoque”…
Noli amplius cogitare. Nemo qui primas pelliculae huius est et scis. Purgamentum init in stupri insanus habet. Exsilit cum paratus es tuas stercore et varias ei familiaritates sumere. Et res est quod consuetudinis insidias te cum sua inertia anti- culmen, sed purgamentum plaustrum effugere potest etiam si simul obviam iturus es.
Unde primas affectus est quod nemo est. Homo nemo, qui omnia impedimenta optimos annos omisit, optimas erectiones et etiam pilos in capite.
Pars est illius « lex vitae ». Plures num usitatum benedictionem consideremus. Sed sunt qui nesciunt perferendis et eos sapiente. Quia societas motorcycli vendit quod emere numquam potest.
Punctum est quod si aliquid consuetudinis tuae frangere vel illius Dn. Nemo (praeter purgamentum salsissimus cuius exactor digitum medium exserit, dum abs te discedit), videri potest aliquem furum te venturum esse. ad equitandum.
Vel simpliciter quidam hooligans qui bus turbam infestant. Quale quod vis cultellos annihilare, cum videris eas occupare sedes seniorum, vel librum jactantem ad securum lectorem.
Pro Dno Nemo, suus de ultione mundi, Iosephus Mota, patruus la Vara, sed factus est in America. Bona verberatio nunquam laedit excitare et auferre ineptias tot dispersorum hominum illic.
Certa opinio quam nos incorrigibiles reddit facilem licentiam gratuitae violentiae in cinematographicis similibus. Si remedium non habemus, summatim iustitiam tunc adhibeamus, oculum pro oculo et caedem pro simplici reclamatione.
Cum primum Ioannes Wick, flavus ab Kill Bill, et hic D. Nemo, heroum sanguinum convenerunt, tanta stupiditas quae circumibat finis futurus erat, sicut vena inter scelestos communes et minus communes.
Caedes ut ridicula solutio, cum manuali semper proximus "Mencordia homicidarum", liber qui profecto illustrabit hunc nemo incorporavit Bob Odenkirk. Actor, quem non novi, sed quem nunc confidentius sequar.
Hero vel antihero. Quis nunc scit? In repertorio armorum ad malum pugnandum... bene, secures, cultri, funes quibus pensilia, si opus est, vectibus, nitro, paleis, lignis, vehiculis percursis focalibus, vigiliis vel igne exstinctoribus...
Et quando res malae fiunt, forte ad paucos k47s tempus est confugiendum.
Alius exitus notabilis de heroibus annihilantibus est qui penitus aliquem heroem semper somniat esse Robin Hood.
Massam secare tandem illam partem felicitatis dare potest (verisimile circa 99%), quod fermenti correspondet, et quod quisque bonus civis sperat suo cotidiano nisu consequi. Inter homicidas maxime LIBIDO.
Consummamus cum classica plena magnis hits, quae maxime fabulosas scenas comitantur. Illae ubi malae latinae ubique inter sanguinem et ignem feriunt.
Quia omnis heros dimidiatus, nebulonis indoles, melodiam bonam eget ad sibilo dum mundus post se desinit. Numquam solus ambulabis, mi amice.
Praesto hic: