20 ապրիլի, 1969. Իմ ութսունամյակը
Այսօր ես ութսուն տարեկան եմ:
Չնայած այն երբեք չի կարող որպես քավություն ծառայել իմ սարսափելի մեղքերի համար, ես կարող եմ ասել, որ ես արդեն նույնը չեմ ՝ սկսած իմ անունից: Հիմա ես Ֆրիդրիխ Շտրաուսն եմ:
Ոչ էլ մտադիր եմ փախչել որևէ արդարությունից, չեմ կարող: Խղճի խայթով ես վճարում եմ իմ տուգանքը ամեն նոր օր: "Իմ պայքարը«Արդյո՞ք դա իմ զառանցանքի գրավոր վկայությունն էր, մինչ այժմ փորձում եմ հասկանալ, թե ինչ է իրականում մնացել իմ դատապարտման դառը արթնացումից հետո:
Մարդկանց արդարության հանդեպ ունեցած իմ պարտքը քիչ իմաստ ունի այն հավաքել այս հին ոսկորներից: Ես ինքս ինձ կթուլացնեի զոհերի կողմից, եթե իմանայի, որ դա մեղմացնում է ցավը, այդ ծայրահեղ ու արմատացած ցավը ՝ հին, հնացած, կառչած մայրերի, հայրերի, երեխաների, ամբողջ քաղաքների առօրյայից, որոնց համար լավագույնը կլիներ: եթե ես չծնվեի: