ટોચના 3 રોલેન્ડ બાર્થ પુસ્તકો

વાતચીત એ એક ભેટ છે. ભાષા એ સાધન છે. ફ્રેન્ચ લેખક રોલેન્ડ બાર્થેસ તેમણે તમામ પ્રકારના શબ્દો અને ભાષાકીય એકમોના ક્રિયાપદ, સંજ્ઞા, વિશેષણ...ના અંતિમ અર્થની શોધમાં ભાષાના ઊંડાણમાં પ્રવેશ કર્યો. પરંતુ તેણે તે ધ્વનિ પર પણ તેની ભાષાકીય દ્રષ્ટિ સ્થાપિત કરી કે જેમાંથી ભાષાનો જન્મ થાય છે (પ્રારંભ અથવા વોલ્યુમ) અથવા તે ચિહ્ન જેના દ્વારા આપણે ભાષા પણ બનાવીએ છીએ અને તેથી, સંચાર.

મુદ્દો સંધિ કરવાનો છે પરંતુ તે માહિતીપ્રદ ભાવના સાથે જે આપણને અનુભવે છે કે, તે અન્યથા ન હોઈ શકે, ભાષા અને સંદેશાવ્યવહારનો મુદ્દો આપણા બધાની ચિંતા કરે છે. ચાલો યાદ રાખો કે ભેટ અને સાધન વિશે કે જેનાથી આ પોસ્ટ શરૂ થઈ છે... જો તમારી પાસે ટૂલ્સ હોય અને તમે તેનું મૂલ્ય જાણો છો, તો સંદેશાવ્યવહાર એ ભેટ બની જાય છે જે એક શસ્ત્ર બની જાય છે જેની સાથે જ્યાં લાગણીઓ શું અર્થઘટન કરે છે ત્યાં પડઘાની જેમ સમજાવવા, સમજાવવા અથવા ટ્રાન્સમિટ કરવા માટે. કહેવામાં આવ્યું હતું. અથવા કારણસર સંગીત તરીકે લખવામાં આવ્યું હતું.

તો રોલેન્ડ બાર્થ એક પ્રકારનો છે ફિલસૂફ ધાતુ ભાષાકીય કે જે આપણને એક ખૂબ જ વિશિષ્ટ શાણપણ તરફ દોરી જાય છે જ્યાં આપણે વ્યુત્પત્તિશાસ્ત્રને સમજાવી શકીએ છીએ જ્યારે તે બધા શબ્દો સાથે વિશેષ જોડાણ શોધી શકીએ છીએ જાણે હાથની ચુસ્તીથી. કારણ કે શબ્દ પહેલાં કંઈ નથી. અને જલદી પ્રથમ વ્હીસ્પર જાગૃત થાય છે કે જે કોઈ આપણને સાંભળે છે તેની આસપાસ આપણે વાસ્તવિકતાને ફરીથી બદલી શકીએ છીએ. કારણ કે આપણા શબ્દો એક વ્યક્તિલક્ષી વાસ્તવિકતાને પરિવર્તિત કરે છે જે સારમાં છે કે શું હોઈ શકે અથવા ન હોઈ શકે તેના કરતાં વધુ હદ સુધી આપણને કેવી રીતે કહેવામાં આવે છે.

રોલેન્ડ બાર્થેસ દ્વારા ટોચના 3 ભલામણ કરાયેલ પુસ્તકો

ભાષાનો વ્હીસ્પર: શબ્દ અને લેખનથી આગળ

આંતરિક અવાજ ઇચ્છા તરફના પગલાને ચિહ્નિત કરે છે. આંતરિક વ્હીસ્પર, ભાગ્યે જ સાંભળી શકાય તેવી અફવાની જેમ, વાતચીત કરવામાં અમારી રુચિ અને આમ કરવાની અમારી ક્ષમતા વચ્ચે સ્થિત છે. એ કાનાફૂસીમાં બધું જ જન્મે છે. લેખક જ્યારે તેના પુસ્તકનો નવો અધ્યાય શરૂ કરવા જઈ રહ્યો હોય ત્યારે હાજરી આપે છે તેમાંથી તે સૌથી ખરાબ સરમુખત્યાર દ્વારા કરવામાં આવેલા અવાજ, મૂંઝવણ અને ભયને પણ બહાર કાઢે છે.

વ્હીસ્પર મર્યાદા ઘોંઘાટ, અશક્ય અવાજ, શેનો ઘોંઘાટ સૂચવે છે, કારણ કે તે સંપૂર્ણ રીતે કાર્ય કરે છે, અવાજ ઉત્પન્ન કરતું નથી; બબડાટ કરવાનો અર્થ એ છે કે અવાજના ખૂબ જ બાષ્પીભવનને સંભળાવવા દો: મૂંઝવણ, મૂંઝવણ, ધ્રુજારી અવાજ રદ થવાના સંકેતો તરીકે પ્રાપ્ત થાય છે. અને જીભ માટે, શું તે બબડાટ કરી શકે છે? એક શબ્દ તરીકે એવું લાગે છે કે તે હજુ પણ ગબ્બરિશ માટે નિંદા કરવામાં આવે છે; લેખન તરીકે, મૌન અને ચિહ્નોનો ભેદ: કોઈ પણ સંજોગોમાં, તે હંમેશા તેના વિષય માટે વિશિષ્ટ હશે તે આનંદ પ્રાપ્ત કરવા માટે ભાષાને ખૂબ જ અર્થ આપે છે. પરંતુ અશક્ય એ અકલ્પ્ય નથી: ભાષાની ધૂન એક યુટોપિયા બનાવે છે.

કયા પ્રકારનું યુટોપિયા? અર્થપૂર્ણ સંગીતનું કે. અભૂતપૂર્વ ચળવળમાં સિગ્નિફાયરને સોંપવામાં આવેલી ભાષા, જે આપણા તર્કસંગત પ્રવચનોથી અજાણ છે, તે કારણસર અર્થની ક્ષિતિજને છોડી દેશે નહીં: અર્થ, અવિભાજિત, અભેદ્ય, અનામી, તેમ છતાં, અંતરમાં મૂકવામાં આવશે, જેમ કે એક મૃગજળ… આનંદનું અદ્રશ્ય બિંદુ. તે અર્થનો રોમાંચ છે કે જ્યારે હું ભાષાના અવાજ સાંભળીને પ્રશ્ન કરું છું, તે ભાષા કે જે મારા માટે, આધુનિક માણસ, મારી પ્રકૃતિ છે.

સ્પષ્ટ અને સ્થૂળ: છબીઓ, હાવભાવ અને અવાજો

ભાષાની વ્યક્તિલક્ષી સમજ અર્થઘટન, ગેરસમજ અને અન્ય વિચલનોનું સમગ્ર બ્રહ્માંડ બનાવે છે જે સંદેશ મોકલનારથી બચી જાય છે. જિજ્ઞાસાપૂર્વક અને વિરોધાભાસી રીતે, આ મર્યાદા લેખકના મતે, આપણી પોતાની પરિસ્થિતિગત પરિસ્થિતિઓના દૃષ્ટિકોણથી અથવા, આપણે કહીએ કે, તે વાચનની વચ્ચેની લીટીઓ કે જેના પર કોઈ ચર્ચા કરી શકે છે તેના દૃષ્ટિકોણથી, આ મર્યાદાનો ઉપચાર કરવાની ભાષાની સમૃદ્ધિ પણ છે. વાહિયાતતાના બિંદુ સુધી જ્યારે બંધ અથવા અસ્પષ્ટ અર્થ દખલ કરે છે.

અભિવ્યક્તિના કોઈપણ પ્રયાસમાં આપણે ત્રણ સ્તરોને અલગ પાડી શકીએ છીએ: સંદેશાવ્યવહારનું સ્તર, અર્થનું સ્તર, જે હંમેશા સાંકેતિક સ્તર પર રહે છે, ચિહ્નોના સ્તર પર અને તે સ્તર કે જેને રોલેન્ડ બાર્થેસ મહત્વ કહે છે.

પરંતુ સાંકેતિક અર્થમાં, જે ચિહ્નોના સ્તરે રહે છે, તે બે કંઈક અંશે વિરોધાભાસી પાસાઓને ઓળખી શકાય છે: પ્રથમ ઇરાદાપૂર્વક છે (તે લેખક જે કહેવા માંગે છે તેના કરતા વધુ કે ઓછું નથી), જાણે કોઈ શબ્દકોષમાંથી કાઢવામાં આવ્યું હોય. પ્રતીકોની ઝાંખી; તે એક સ્પષ્ટ અને પેટન્ટ અર્થ છે જેને કોઈપણ પ્રકારની વ્યાખ્યાની જરૂર નથી, તે તે છે જે આંખોની સામે છે, સ્પષ્ટ અર્થ. 

પણ એનો બીજો અર્થ છે, ઉમેરાયેલો, જે એક પ્રકારનો પૂરક જેવો થાય છે જેને બુદ્ધિ આત્મસાત કરી શકતી નથી, હઠીલા, પ્રપંચી, હઠીલા, લપસણો. બાર્થેસ તેને સ્થૂળ અર્થમાં કહેવાનો પ્રસ્તાવ મૂકે છે.

લેખન પર વિવિધતા

વાસ્તવમાં એક લેખનું શીર્ષક જે રોલેન્ડ બાર્થેસે 1973માં લખ્યું હતું, લેખન પર વિવિધતા, તેના લેખક દ્વારા ગ્રંથોના સંકલન તરીકે રજૂ કરવામાં આવે છે જે તમામ દ્રષ્ટિકોણથી પ્રશ્નમાં રહેલી ઘટનાને આવરી લે છે: વ્યાકરણ અને ભાષાશાસ્ત્ર જેવા વિષયો, અલબત્ત, પરંતુ બેનવેનિસ્ટે, જેકોબસન અથવા લેપોર્ટે જેવા લેખકો પણ એક સૈદ્ધાંતિક મોઝેકની રચના કરે છે જેમાં આ બાબત પર બાર્થેસના પોતાના પ્રતિબિંબ અથવા હેચેટ શબ્દકોશને સમર્પિત એક તરીકે અસામાન્ય ટિપ્પણીઓ માટે પણ જગ્યા છે.

સેમિઓલોજિસ્ટ તરીકેના તેમના પરિપ્રેક્ષ્યમાં, બાર્થેસ લેખનને એવી પ્રક્રિયા તરીકે નહીં માને છે જેનો ઉપયોગ આપણે સ્પષ્ટ ભાષાને સ્થિર કરવા અને તેને ઠીક કરવા માટે કરીએ છીએ, જે હંમેશા પ્રકૃતિમાં ભાગેડુ છે. તદ્દન વિપરિત, તેના માટે લેખન નોંધપાત્ર રીતે વધી જાય છે, અને તેથી, વૈધાનિક રીતે, ફક્ત મૌખિક ભાષા જ નહીં, પણ ભાષા પોતે પણ, જો આપણે તેને સંચારના શુદ્ધ કાર્યમાં, મોટાભાગના ભાષાશાસ્ત્રીઓની ઇચ્છા મુજબ, બંધ કરીએ તો. અહીંથી જે પ્રતિબિંબ પ્રસ્થાપિત થાય છે તે, બાર્થેસના કિસ્સામાં, હંમેશની જેમ, તેટલું જ હિંમતવાન છે જેટલું તે ઉલ્લંઘનકારી છે, કારણ કે તે તેના પોતાના ગ્રંથોને વિદ્વતાપૂર્ણ વિશ્લેષણની બહાર સર્જનાત્મક કાર્યમાં ફેરવે છે.