Un tradutor xa fai literatura desde o mesmo momento en que recolle nunha lingua diferente o que outro autor pretende transmitir na lingua do dÃa. Quizais por iso alguén como Menchu ​​Gutiérrez está forxada como narradora das súas propias historias a partir dese feedback constante que nos fai chegar a grandes escritores da historia.
E aÃnda que a cuestión do cambio das letras rompe máis no caso de Menchu ​​nunha creación poética propia, a súa obra tamén inclúe suxestivas novelas cargadas dese lirismo que bordea o existencial coa mesma profundidade que os versos que apuntan á transcendencia grazas á súa musicalidade e profundidade.
Os protagonistas de Menchu ​​son pola súa simple aparición na narrativa. E poden ser persoas ou só lugares, espazos, edificios. Todo cobra vida cando tes o don de revitalizar, a capacidade de converter o inerte noutra manifestación do humano na simple fricción do tempo ou a proximidade á pel.
As 3 novelas máis recomendadas de Menchu ​​Gutiérrez
Latente
O desexo dá coherencia ao noso paso por este mundo. Ao lonxe das respostas máis relevantes, a chama, o desexo sexual disfrazado de sensualidade ou erotismo, condúcenos a un futuro que só volve buscar outras respostas cando esa vella ansia do fÃsico mediado pola razón acaba remitindo como marea baixa da vida.
¿Pode o desexo plasmarse nun perfume, nun son? ¿É o desexo unha estrela que se sitúa entre o corazón e a luz, unha lúa capaz de provocar unha eclipse de realidade? ¿Pode o desexo cruzar a liña que separa o mundo dos vivos do mundo dos mortos? En cantas linguas pode aprender a converterse o desexo?
Poder do descoñecido, Latente é a afirmación de todos os corazóns posibles. Menchu ​​Gutiérrez invÃtanos a rastrexar as rexións máis profundas e inesperadas do desexo, o seu poder de metamorfose. Dotado dunha linguaxe de extraordinaria sensualidade, o autor realiza en Latente un orixinal e potente exercicio de percepción erótica da realidade.
Disección dunha tormenta
Un tÃtulo que apunta ao imposible, á vaidade humana, á lÃrica como o único xeito de encaixar unha linguaxe incapaz de abordalo todo para mergullarse en conceptos case onÃricos, sÃmbolos tan irreais como bases finalmente que apoian ese outro lado onde as tormentas non se diseccionan .
Un edificio xunto a un lago xeado, rodeado de montañas. Casa de descanso? ​​Última estación dunha peregrinación espiritual? O director da institución escoita os soños e as obsesións dos internos e prescribe terapias que adoptarán as formas máis insospeitadas. Tócase música, lÃanse libros, analÃzase a vida no laboratorio de sÃmbolos, entre os que o pelo convértese nunha historia do tempo. A institución fala da chegada dunha tormenta e os invitados prepáranse para o ataque final. Pero o final sempre está por chegar. Diseccionar unha tormenta compórtase como unha bola de cristal dentro dunha bola de cristal.
A metade da casa
O regreso impropio aos lugares onde estaba feliz. O pasado como aroma tanxible que esperta imaxes, pantasmas, ruÃdos e saudades. Pero tamén devolven algún medo ou dilemas da vella infancia tomados sen posible revisión.
Penetra no pasado dunha vella casa, despois dunha vida pasada no esquecemento: segredos, recunchos, caixóns, chaves, portas, fiestras, xardÃn, obxectos que falan ... O protagonista anónimo de A metade da casa volve á residencia de verán familiar, pechada hai anos, para asistir á posta en escena dun misterio e unha decisión nunca superada: «En realidade, é moi difÃcil saber se vin gardar un segredo ou se, pola contra, eu veñen abrir un cofre no que hai un segredo gardado.
A nova obra de Menchu ​​Gutiérrez, que transcorre coa forma da novela, o espÃrito da poesÃa e a mirada do pintor atento, tece unha historia de profundo suspense psicolóxico e convÃdanos a un xogo de dobres desde o que non pode escapar.
