Se hai pouco falaba do libro mitos nórdicos, de Neil Gaiman, co seu punto entrelazado de mitoloxía e literatura, esta vez tócalle o turno ao libro O sorriso do lobo, unha obra enteiramente de ficción sobre un dos períodos históricos máis singulares do extremo norte de Europa.
É o século X nunha Islandia entregada ás regras de convivencia máis básicas e sometida a ritmos biolóxicos moi diferentes ao resto de Europa, coas súas postas de sol que duran meses e as súas interminables estacións de luz natural.
O que se nos presenta neste libro soa en principio similar á última lectura de Cecilia Ekbäck, A luz escura do sol de medianoite. O azul frío predominante como escenario ideal para unha trama de xénero negro, só varios séculos despois no caso mencionado.
A cuestión é que nese século X, despois de días e días de escuridade, Kirián e Gunnar sucumben á suxestión e saen a matar a pantasma que perseguía a vila. Confiados na verdade desa historia sobre o mal camiñar entre as granxas, os rapaces non dubidan nin un momento en aniquilar esa estraña presenza.
O morto foi finalmente carne e óso. Kirián e Gunnar foran vítimas dunha conspiración para convertelos en desapiadados asasinos. Coa sorte de ter algún día vinganza, os dous amigos enfróntanse ao castigo dunha lei de artigos reducidos e mínimas garantías. A súa vida pode formar parte da reparación do mal causado, nunha violenta disputa de sangue coa que compensar ao outro sangue.
Baixo a primeira perspectiva dunha novela histórica descubrimos este innegable punto dunha novela policíaca que participa nunha combinación maxistral. Saber como poderían vivir neses anos en terras tan inhóspitas e descubrir o que pasará con Kirián e Gunnar conforman unha narrativa dinámica e equilibrada, con algunhas pinceladas de costumes naturais do momento histórico pero sempre dirixindo os acontecementos narrados dun xeito trepidante. .
Podes mercar o libro O sorriso do lobo, A nova novela de Tim Leach, aquí: