Mitos nórdicos de Neil Gaiman

A mitoloxía nórdica ten un punto exótico único, sobre todo porque se trata de países non tan afastados hoxe en día (poucas horas en avión sepáranos).

Algunhas teorías suxiren que estes colonos do norte de Europa xa coñecían as Américas antes de Colón. De aí a toda a construción de deidades, poderes e misterios enterrados entre xeo e neve.

Un dos puntos diferenciadores con respecto a mitoloxías como a grega é a natureza imperfecta que Gaiman sinala nesta obra. Demasiados deuses terrestres que se deixan gobernar por pulsións violentas ou sexuais, os homes como semideuses entregados á guerra pola guerra e a exhibición de forza e poder.

E nesa composición menos lírica que a mitoloxía grega, reside un encanto especial. Fantástica literatura que nos achega a outras olimpíadas, entre o alcol e a paixón física. Parece que os deuses nórdicos descubriron que os verdadeiros praceres se atopan na Terra.

Grazas a este libro, revisamos a heteroxénea composición narrativa que implica a entrada nestas referencias mitolóxicas nacidas do frío. E gozamos dunha arrepiante historia de desexo, ambición e poder a través dunha terra dura onde as circunstancias sobreviventes parecen o único motivo de mortais e inmortais.

Un encontro entre humanos e lendas, coma se ambos compartisen ese silencioso espazo onde circulan as xélidas correntes do polo norte. Escenarios dos que emerxe a fantasía entre a dureza dunha paisaxe tan imantadora como desoladora, entre bosques antigos, bestas salvaxes e a estepa xeada como calquera forma de emprender calquera viaxe.

O mjolnir ou martelo de Thor como símbolo desa dureza, das almas e do xeo.

Podes mercar o libro Mitos nórdicos, o último traballo do autor Neil Gaiman, aquí: