Siendo un director atípico, Woody Allen acaba por cautivar por esa particularidad que explica cada intrahistoria desde focos diferentes a los habituales. Quizás por eso Allen no sea el típico genio hecho hijo predilecto del Hollywood más comercial (menos aún tras ciertas acusaciones ominosas sobre las que no me voy a extender). Y, sin embargo, su legión de fieles espectadores se prodigan por muchos otros lugares del mundo.
Sin ser profeta en su tierra, Woody Allen también representa el paradigma del neoyorkino actual, el contrapunto cronístico de la gran urbe a la siempre ácida, Fran Lebowitz. E é que mesmo nunha visión literaria, Woody Allen Fainos participar nese realismo cargado de subxectivismo descarado, na sa ambición de transmitir o seu xeito de ver os personaxes trazados na realidade actual.
En certo xeito hai algo de apertura dicotómica da alma no que Allen rola polo mundo, algo de exposición de contradicións nos motores que moven os personaxes como representacións das persoas. Despois está ese toque de azar que pode levar a maior fortuna (poucas veces ou por pouco tempo) ou a perdición (case sempre e durante máis tempo). A síntese é supervivencia, estoicismo, oportunidade. Un resumo da vida que Woody Allen utiliza como peche de moitas das súas películas.
As 3 mellores películas de Woody Allen recomendadas
Match Point
DISPOÑIBLE EN CALQUERA ESTAS PLATAFORMAS:Elegir una película tan avanzada en la carrera de Allen evidencia que uno no siempre ha sido muy de su corriente. Un converso como yo tuvo ese acercamiento como el que se da en el redescubrimiento de las bondades y posibilidades de las verduras. Y es que los gustos se ajustan a necesidad, a estado, a evolución. De ahí que precisamente esta peli, con su lectura final sobre la casualidad, me ganara para su causa.
Quizais non sexa a súa mellor película segundo a crítica. Pero cando comezas algo, é xusto sinalar ese punto de inflexión que o cambiou todo. Sen embargo insisto nas vantaxes da película en si. Porque a trama paréceme moito máis dinámica que noutras das súas longametraxes e o seu desenvolvemento consegue enganchar a incrédulos coma min daquela. Esa apertura que saíu un pouco da introspectiva completou a película e abriu posibilidades para o seu cine.
Una propuesta dramática donde se abunda en esa noción del azar como la vida estrellada contra la red en espera por dilucidar hacia donde caerá la bola. Pueden pasar días, meses o años, pero la bola siempre cae determinando el punto de partido. Esa sensación de que nunca hay vuelta atrás. No importa el golpeo o la forma de afrontarlo. La cuestión es que la bola siempre puede pegar en la red y solo un soplo de aire puede decidir lo que va a pasar.
Annie Hall
DISPOÑIBLE EN CALQUERA ESTAS PLATAFORMAS:Consultas particulares á parte, chegamos á película emblemática, a ese cumio que ás veces se iguala pero que poucas veces se supera. Co seu propio protagonismo, Woody Allen consegue transmitir ese sentimento entre estoico e nihilista que se mantén cando se asume a estraña lucidez que todo o ilumina.
As relacións humanas na súa parte máis doméstica, os estragos do tempo e os vans esforzos por manter a cordura, a paixón ou o que fose que espertaron esa sensación de vida extrema de amor nas súas primeiras escenas. Porque o amor pode repetirse unha e outra vez na única proba da vida. A cuestión, a mencionada lucidez, é que, como nos fai entender Allen, son precisamente eses movementos en sentido contrario os que fan irreconciliable o tempo vivido coa intensidade das emocións. Se pretendemos manter ese tipo de unidades tamén vivas.
Vicky, Cristina, Barcelona
DISPOÑIBLE EN CALQUERA ESTAS PLATAFORMAS:O idilio de Woody Allen con España é evidente dende o lado dos espectadores pero tamén dun Woody Allen que parece empatizar coa nosa idiosincrasia en mil amores. Un filme que pasa de Barcelona a Oviedo como unha aventura entre descoñecidos para desenvolverse como unha especie de encrucillada. E si, hai toques románticos no sentido que o entende Woody Allen, sen artificios nin musas caprichosas que quedan tras meras aparencias.
O amor coas súas arestas e dureza, cos seus paradoxos e o seu punto de humor dramático. As decisións e a incapacidade de decidir cando un está sumido en descubrimentos insospeitados e inercias nunca imaxinadas.
O ruído e o desconcerto cando o poliamor entra pola fiestra. O ruído, a paixón e a furia. Mesmo a violencia e a sensación de chegar ao cumio emocional do que só queda caer ou asumir o cumio, poñer a bandeira e volver ao campo base da rutina coa lembranza de ter vivido nos extremos, sen apenas osíxeno.
2 comentarios sobre "As 3 mellores películas de Woody Allen"