Sendo un director atípico, Woody Allen acaba cativando por esa particularidade que explica cada intrahistoria desde enfoques diferentes aos habituais. Quizais por iso non sexa Allen o típico xenio convertido en fillo predilecto do Hollywood máis comercial (menos aínda despois de certas acusacións nefastas que non vou dar máis detalles). E aínda así, a súa lexión de fieis espectadores está espallada por moitos outros lugares do mundo.
Sen ser profeta na súa terra, Woody Allen tamén representa o paradigma do neoiorquino actual, o contrapunto da crónica da gran cidade á sempre ácida, Fran. Lebowitz. E é que mesmo nunha visión literaria, Woody Allen Fainos participar nese realismo cargado de subxectivismo descarado, na sa ambición de transmitir o seu xeito de ver os personaxes trazados na realidade actual.
En certo xeito hai algo de apertura dicotómica da alma no que Allen rola polo mundo, algo de exposición de contradicións nos motores que moven os personaxes como representacións das persoas. Despois está ese toque de azar que pode levar a maior fortuna (poucas veces ou por pouco tempo) ou a perdición (case sempre e durante máis tempo). A síntese é supervivencia, estoicismo, oportunidade. Un resumo da vida que Woody Allen utiliza como peche de moitas das súas películas.
As 3 mellores películas de Woody Allen recomendadas
Match Point
DISPOÑIBLE EN CALQUERA ESTAS PLATAFORMAS:Escoller unha película tan tardía na carreira de Allen demostra que un non sempre foi moi da súa actualidade. Un converso coma min tiña ese enfoque como o que se dá no redescubrimento dos beneficios e posibilidades dos vexetais. E os gustos axústanse á necesidade, ao estado, á evolución. De aí que precisamente esta película, coa súa lectura final sobre o azar, gañoume a súa causa.
Quizais non sexa a súa mellor película segundo a crítica. Pero cando comezas algo, é xusto sinalar ese punto de inflexión que o cambiou todo. Sen embargo insisto nas vantaxes da película en si. Porque a trama paréceme moito máis dinámica que noutras das súas longametraxes e o seu desenvolvemento consegue enganchar a incrédulos coma min daquela. Esa apertura que saíu un pouco da introspectiva completou a película e abriu posibilidades para o seu cine.
Unha proposta dramática que abunda na noción do azar mentres a vida choca contra a rede á espera de dilucidar onde caerá o balón. Poden pasar días, meses ou anos, pero o balón sempre cae determinando o punto de partido. Esa sensación de que nunca hai volta atrás. Non importa o golpe nin a forma de tratar con el. O caso é que o balón sempre pode pegar na rede e só un sopro de aire pode decidir o que vai pasar.
Annie Hall
DISPOÑIBLE EN CALQUERA ESTAS PLATAFORMAS:Consultas particulares á parte, chegamos á película emblemática, a ese cumio que ás veces se iguala pero que poucas veces se supera. Co seu propio protagonismo, Woody Allen consegue transmitir ese sentimento entre estoico e nihilista que se mantén cando se asume a estraña lucidez que todo o ilumina.
As relacións humanas na súa parte máis doméstica, os estragos do tempo e os vans esforzos por manter a cordura, a paixón ou o que fose que espertaron esa sensación de vida extrema de amor nas súas primeiras escenas. Porque o amor pode repetirse unha e outra vez na única proba da vida. A cuestión, a mencionada lucidez, é que, como nos fai entender Allen, son precisamente eses movementos en sentido contrario os que fan irreconciliable o tempo vivido coa intensidade das emocións. Se pretendemos manter ese tipo de unidades tamén vivas.
Vicky, Cristina, Barcelona
DISPOÑIBLE EN CALQUERA ESTAS PLATAFORMAS:O idilio de Woody Allen con España é evidente dende o lado dos espectadores pero tamén dun Woody Allen que parece empatizar coa nosa idiosincrasia en mil amores. Un filme que pasa de Barcelona a Oviedo como unha aventura entre descoñecidos para desenvolverse como unha especie de encrucillada. E si, hai toques románticos no sentido que o entende Woody Allen, sen artificios nin musas caprichosas que quedan tras meras aparencias.
O amor coas súas arestas e dureza, cos seus paradoxos e o seu punto de humor dramático. As decisións e a incapacidade de decidir cando un está sumido en descubrimentos insospeitados e inercias nunca imaxinadas.
O ruído e o desconcerto cando o poliamor entra pola fiestra. O ruído, a paixón e a furia. Mesmo a violencia e a sensación de chegar ao cumio emocional do que só queda caer ou asumir o cumio, poñer a bandeira e volver ao campo base da rutina coa lembranza de ter vivido nos extremos, sen apenas osíxeno.
2 comentarios sobre "As 3 mellores películas de Woody Allen"