Partindo do anecdótico, atopo as semellanzas que se descobren nas intervencións televisivas entre Emily Blunt e Jennifer Lawrence. Ambos comparten unha autoconfianza que rompe cos vellos canons, como debe ser, das actrices como divas máis serias, sempre hieráticas e con pouca cintura para desenvolverse máis aló das súas actuacións cinematográficas. E así a tensión móvese a rapaces como Tom Cruise, momificado pola causa da imposible e eterna mocidade.
Será algo que a amiga Emilia xa está de volta de todo. A cuestión é que esa naturalidade que fai accesibles e humaniza a actores e actrices sempre é gratificante. Aínda que sen dúbida no caso de Blunt o asunto vai máis aló e supón unha plusvalía como actriz. Porque a naturalidade denota confianza, enxeño, creatividade, todos eses dons que proporcionan seguridade na arte na que se está inmerso.
E do outro lado das cámaras parece que algo semellante estivese a suceder. Non sei ata que punto Blunt aportará as súas doses de improvisación unha vez que se coñeza a esencia de cada un dos seus personaxes. A cuestión é que a máis absoluta credibilidade bordea os seus papeis. E iso sempre redunda en beneficio das películas nas que aparece. Se a isto lle engadimos que por casualidade ou por gustos particulares moitos dos seus papeis se limitan a algún tipo de suspense, as cousas para min adquiren unha maior dimensión dada a miña afección a ese tipo de xénero.
As 3 mellores películas recomendadas de Emily Blunt
Un lugar tranquilo
DISPOÑIBLE AQUÍ:A segunda parte ten máis acción porque a trama tiña que ser dinamizada dalgún xeito nunha secuela. Pero o verdadeiramente máxico desta proposta é como consegue engancharnos da tensión constante á calma morta. A quietude do animal a piques de ser presa, do humano a piques de ser atacado polo alieníxena... Emily Blunt entregada á causa da angustia trasladada ao físico, á mirada, ao rictus, a calquera xesto.
Porque claro que os diálogos teñen que ser xustos para que os extraterrestres non os cazen. De feito, a familia Abbott podería salvarse con seguridade falando en lingua de signos coa súa filla Regan. Segue a historia dunha familia que vive nunha casa no bosque de Nova York, coidando de non facer ningún son. Se non te escoitan, non te poden cazar...
Á beira do mañá
DISPOÑIBLE AQUÍ:Máis que extraterrestres... Nesta ocasión precisamente a parella de Tom Cruise nunha película onde interpreta á perfección unha heroína posmoderna, practicamente apocalíptica entre hoxe e ese mañá distópico que nos pode agardar. A cuestión é se ela e o seu amigo Tom serán capaces de acadar a ucronía, de propoñer unha alternativa ao mundo vencido.
No futuro, unha salvaxe invasión extraterrestre da Terra terá como obxectivo a destrución da raza humana. A historia transcorre xusto neste momento, onde un home (Tom Cruise) e unha muller (Emily Blunt) fan todo o posible para resistir o ataque e evitar así a súa desaparición. O protagonista é un dos soldados máis experimentados implicados nesta burda guerra, xa que leva moito tempo loitando nela.
O día que morre durante o combate quédase atrapado nun bucle continuo de estilo 'Stuck in Time', o que fará que resucite constante e inevitablemente, reaparecendo unha e outra vez o mesmo día en que morre para loitar e morrer de novo na mesma guerra. . Cada día que pasa, o soldado morre de novo. O seu obxectivo cada vez que esperta é converterse nun guerreiro aínda máis mortal capaz de deter a invasión alieníxena.
Despois de numerosos intentos, darase conta de que a súa misión é evitar o ataque, xa que a experiencia demóstralle que unha vez que comeza a conquista extraterrestre, a raza humana non ten posibilidades de sobrevivir. O protagonista terá que cambiar os acontecementos dentro do bucle no que está atrapado para evitar o exterminio do home, a aniquilación do noso planeta e a súa morte. Deste xeito, o soldado descubrirá a verdadeira importancia de cada acto e as súas consecuencias, e todo o que esconde detrás...
Oppenheimer
DISPOÑIBLE AQUÍ:Nun papel moito máis temperado que os mencionados anteriormente, Emily leva boa parte da tensión da trama arredor do personaxe capaz de idear a bomba atómica. Ela é a voz da conciencia non só do físico capaz da idea atómica volcada cara ao máis sinistro, senón de toda unha civilización que leva sobre os ombreiros de Oppenheimer. Porque a Guerra Fría podería facer calquera cousa unha vez que alguén preme o botón vermello.
Entre xiros e voltas de flashback, Blunt sempre parece dar coherencia ao papel do físico exposto ao mundo como un novo ecce homo que debe cargar coa culpa atómica como no xuízo final.
Sen ser un filme trepidante en canto a trama (loxicamente xa que é unha biografía), o formato ten esa nota dun punto de inflexión capaz de ter cambiado o mundo, máis alá de todo o que a creación e o uso puntual das bombas atómicas...