3 فیلم برتر اما استون

برای مورد رایان احمق من قبلاً این فیلم را به عنوان بهترین فیلم حرفه ای او کشف کردم. در مورد اِما هم همینطور. جرقه هایی از حساسیت، مالیخولیا، اندوه و کمی امید. هاله ای از آنچه که سرنوشت به خاطر چیزی که تنها در اولین فرصت زندگی می شود، بدون امکان تمرین یا اصلاح از زندگی ما پاک می کند...

چه کسی آن عشق شکست خورده را به دلیل شرایط نداشته است؟ یا بدتر از آن، چه کسی این عشق را به دلیل تصمیماتی که ما را از هم دور نگه داشته است، در خود نداشته باشد؟ در لا لا لند، با ملودی سبک و آسان پیانویی که در وجدان ما ماندگار می‌شود، در داستانی عاشقانه پیش می‌رویم که بیشتر با آن اینرسی که نیمی از پرتقال‌ها را از هم جدا می‌کند، کوتاه می‌شود.

یک داستان عاشقانه دیگر، بله. اما هدف این بود که این فیلم به داستان اصلی عشق تبدیل شود. این چیزی است که در فیلم ها یا رمان ها مطرح می شود. و می توان گفت که لا لا لند آن مفهوم ماورایی را که تا آنجا که به عشق مربوط می شود روح را می چراند. برای عاشقان سینما راه بازگشتی وجود ندارد. تنها یک دیدار گاه به گاه وجود دارد که زمان را برای چند ثانیه به حالت تعلیق در می آورد، خاطراتی را بازتولید می کند که با آن خاطره عجیبی که حس شنوایی دارد، از موسیقی ای که روزهای ما را با همزمانی آهنگی که ما را همراهی می کند، تحقق آنها غیرممکن است، بازتولید می کند. جوانان.

این که یک فیلم ما را به روزهای شراب و گل سرخ می برد که در آن عشق به معنای زندگی عاشقانه از فیزیولوژیکی به معنوی است، بسیار گفته می شود یا نه. لا لا لند به لطف نگاه های ساده رایان گاسلینگ و اما استون، زوجی فراموش نشدنی، ما را به بهترین روزهایمان برمی گرداند.

این واقعیت که ما به یک موزیکال نگاه می کنیم بیشتر به قصد بیان یک داستان عاشقانه بزرگ کمک می کند. همانطور که یک اپرا به حماسه منتهی می شود، این موزیکال هم روال زندگی شخصیت هایش را به سطح دیگری می برد.

نبرد جنسیت ها